ผลต่างระหว่างรุ่นของ "บลูส์ร็อก"

แนวเพลงนี้เริ่มพัฒนาในช่วงกลางคริสต์ทศวรรษ 1960 ในประเทศอังกฤษและสหรัฐอเมริกา ที่ปิเอโร สการัฟฟีเรียกว่า "เป็นแนวเพลงริทึมแอนด์บลูส์ที่เล่นโดยนักดนตรีขาวชาวยุโรป"<ref>P. Scaruffi, "A History of Rock and Dance Music", http://www.scaruffi.com/history/cpt22.html, accessed 23/06/09.</ref> วงดนตรีอังกฤษอย่างเช่น [[เดอะฮู]], [[เดอะยาร์ดเบิร์ดส]], [[เลดเซปเพลิน]], [[ดิแอนนิมอลส์]], [[ครีม]] และ[[เดอะโรลลิงสโตนส์]] ได้ทดลองดนตรีดังกล่าวจากศิลปินบลูส์ชาวอเมริกัน อย่าง ฮาวลิน วูล์ฟ, โรเบิร์ต จอห์นสัน, จิมมี ลีดและ[[มัดดี วอเตอร์ส]]<ref name="amg"/> ขณะที่วงบลูส์-ร็อกยุคแรก "จะพยายามเล่นเพลงแจ๊ซยาว ๆ ที่มีลักษณะคีตปฏิภาณ อย่างเห็นได้ชัด"<ref name="amg" /> โดย[[คริสต์ทศวรรษ 1970]] บลูส์-ร็อกเริ่มหนักขึ้นกับเน้นท่อนริฟฟ์<ref name="amg">"Blues-rock," ''Allmusic.com'' (Accessed September 29 2006), <http://www.allmusic.com/cgexplore/amg.dll?p=amg&sql=77:style/blues-rock-d50></ref> และในช่วงต้นคริสต์ทศวรรษ 1970 เส้นแบ่งระหว่างบลูส์-ร็อกและ[[ฮาร์ดร็อก]]เกือบจะไม่เห็น<ref name="amg" /> วงแนวนี้บันทึกเสียงอัลบั้มแนวร็อก และในคริสต์ทศวรรษ 1980 และ 1990 ก็เริ่มกลับมาที่รากบลูส์เดิม และมีศิลปินอย่าง "เฟบูลัสธันเดอร์เบิร์ดสและ[[สตีวี เรย์ วอแกน]] สร้างชื่อเสียงวงการร็อกขึ้น"<ref name="amg" />