ผลต่างระหว่างรุ่นของ "พระไชยบูลย์ ธมฺมชโย"

และสอนว่าในอายตนนิพพานนั้น เป็นที่อยู่ของพระนิพพานที่นั่งขัดสมาธิคู้บัลลังค์เข้านิโรธสมาบัติเพียงอย่างเดียว มิได้ทำกิจอื่นใดอีก รวมทั้งอายตนนิพพานนั้น มีหลายอายตนนิพพานทั้งที่ซ่อนเร้นและเปิดเผย แบ่งออกเป็นธาตุธรรมเป็นฝ่ายโปรด (มีหน้าที่เทศนาสั่งสอนให้เห็นโทษภัยในวัฏสงสารเพื่อให้สรรพสัตว์หลุดพ้นตามกำลังแห่งบารมีของตน) และธาตุธรรมเป็นฝ่ายปราบ (มีหน้าที่มุ่งสร้างบารมีเพื่อขจัดพญามารซึ่งเป็นผู้ผลิตกิเลสอาสวะและบัญญัติกฏแห่งกรรม เพื่อปลดปล่อยเชลย คือ สรรพสัตว์ทั้งหมดให้พ้นจากคุก คือ วัฏสงสาร) ซึ่งคำสอนเหล่านี้ไม่เคยปรากฏมีในสำนักสงฆ์ใดนอกจากแนวปฏิบัติเพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกาย จึงเป็นที่มาของการถูกเพ่งเล็งและโจมตีของพระมหาเถระทั้งสองรูป คือ พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) ในสมัยเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่ และพระราชภาวนาวิสุทธิ์ผู้สืบทอดและเผยแผ่มาจนกระทั่งปัจจุบันสมัย

 

 

ในแง่ธรรมปฏิบัตินั้นแนวคำสอนในเรื่อง [[มัชฌิมาปฏิปทา]] และ [[สติปัฏฐาน 4]] ตามแนวปฏิบัติเพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกายนั้น มีความแตกต่างจากสำนักอื่น ที่ว่าในสำนักอื่นๆ นั้นมีตีความหมายของคำว่า [[มัชฌิมาปฏิปทา]] ว่าหมายถึง การเดินทางสายกลาง คือการไม่กระทำความเพียรหรือกระทำสิ่งใดอย่างสุดโต่ง และ ตีความการปฏิบัติกรรมฐานแบบสติปัฏฐาน 4 ซึ่งในแต่ละสำนักนั้น ก็มีการตีความตามพระปริยัติธรรมที่แตกต่างกันออกไป