ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ตัวละครในโทโฮโปรเจกต์"

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
Kanjiz (คุย | ส่วนร่วม)
Kanjiz (คุย | ส่วนร่วม)
บรรทัด 82:
*อาชีพ - เจ้าของร้านโควรินโด KouRinDou ร้านค้าของเก่า
*ที่อยู่ - ร้านโควรินโด
 
*รินโนะสุเกะเปิดกิจการใกล้กับป่าเวทมนต์ (ชื่อ Morichika แปลว่า ใกล้ป่า ^^ ZUNเล่นง่ายเสมอ) โดยหวังว่าจะมีทั้ง"คน"และ"ไม่ใช่คน"มาเป็นลูกค้า แต่ทว่ามันผิดแผนอย่างมาก ทำให้กลายเป็นว่าแทบไม่มีลูกค้าเลย (คาดว่าเพราะป่าเวทมนต์นั้นอยู่ในเขตของเกนโซเคียวซึ่งมนุษย์จากภายนอกไม่อาจเข้ามาได้โดยการทำงานของยูคาริ ส่วนพวกในเกนโซเคียวก็ไม่ค่อยต้องการอะไร) ลูกค้าจะมีก็เฉพาะบางวันซึ่งรินโนะสุเกะไม่อยากจะคิดว่าเป็นลูกค้าซักเท่าไหร่ เป็นเพียง "ตัวก่อกวน"เท่านั้น ..... ใช่แล้ว..."พวกหล่อน"นั่นเอง
*ประวัติของรินโนะสุเกะนั้นไม่แน่ชัด แต่อายุมากกว่าเรย์มุและมาริสะ รูปร่างหน้าตาไม่เคยเปลี่ยนไปจากตอนที่มาริสะยังเด็กเลย อีกทั้งยังรู้จักกับ"มิโกะ"คนก่อน และได้ดูการก่อสร้างศาลเจ้าฮาคุเรย์ด้วย เค้าจึงรู้ว่ามันสร้างขึ้นเพื่ออะไร อย่างนี้เจ้านี่จะอายุเท่าไหร่นะ? = =" น่าคิดจัง
 
*รินโนะสุเกะมีความสนใจต่อโลกภายนอกเป็นอย่างมาก จึงสะสมข้าวของจากโลกภายนอกไว้เต็มไปหมด โดยข้าวของเหล่านี้จะหลุดออกมาจากมิติเวลา(อนาคต)โดยบังเอิญ และด้วยความสามารถของรินฯ ทำให้รู้ว่ามันชื่ออะไรและใช้ทำอะไรได้ แต่กลับไม่รู้วิธีใช้ เพราะยังขาดความรู้เรื่องโลกภายนอกและเทคโนโลยี สุดท้ายก็เลยทำได้แค่วาดรูปประกอบคำอธิบายแปลกๆ(เพราะ"ประโยชน์"มันแปลกสำหรับคนที่นี่น่ะสิ ลองนึกดูง่ายๆครับ iPod มันว่า"ใช้ฟังเพลง" แล้วจะไปรู้ได้ไงว่าต้องกดอะไร แถมต้องใส่ถ่านอีกด้วย เตาผิงแบบเติมน้ำมัน คือ "ให้ความร้อน" เป็นต้น อ้อ โทรทัศน์ก็มีนะ)
 
มาริสะจะเรียกรินโนะสุเกะด้วยชื่อเล่นว่า "โควริน"
เส้น 93 ⟶ 94:
เตาผิงในร้านนั้นมีคนคอยหา "น้ำมัน" มาเติมให้อยู่เสมอ นั่นก็คือ ยูคาริ และเธอก็สอนวิธีใช้ให้แก่รินโนะสุเกะด้วย
 
*ส่วน iPod นั้น มีเธอเพียงคนเดียวที่รู้ว่าใช้ยังไง และรู้ว่ามัน"อินเทรนด์"เอาเรื่อง เธอจึงซื้อไว้ใช้เองเพื่อประดับบารมี
ลูกค้า(?)ประจำก็คือ มาริสะ(ไม่มีอะไรทำ) กับ เรย์มุ(อู้งานศาลเจ้า) บางครั้งก็มีซาคุยะ(มาหาแก้วน้ำชา) เรมิเลีย โยว์มุ ฯลฯ