|
'''''ซ่งฉื่อสื่อ''''' ({{zh|t=宋史|s=宋史|p=Sòng Shǐ}}; "พงศาวดารซ่ง") เป็นพระราชพงศาวดารฉบับหนึ่งในชุด [[24 พงศาวดาร]] (二十四史) ของจีน บันทึกประวัติศาสตร์[[ราชวงศ์ซ่ง]] (宋朝; ค.ศ. 960–1279) เริ่มจัดทำใน ค.ศ. 1343 พร้อมกับพงศาวดาร ''[[เหลียวฉื่อ|เหลียวสื่อ]]'' (遼史) และ ''[[จินฉื่อ|จินสื่อ]]'' (金史) ภายใต้การควบคุมของ[[ทัวทัว]] (脫脫) และ[[อาหลู่ถู]] (阿鲁图) ขุนนางผู้ใหญ่แห่ง[[ราชวงศ์ยฺเหวียน|ราชวงศ์หยวน]] (元朝; ค.ศ. 1279–1368) เนื้อหาแบ่งเป็น 496 บท มีพระราชประวัติจักรพรรดิราชวงศ์ซ่ง ประวัติคร่าว ๆ ของบุคคลสำคัญในราชวงศ์ดังกล่าว และบันทึกเรื่องราวในสมัยนั้น
==ความเป็นมา==
[[หลิว ปิ่งจง]] (劉秉忠) และ[[หวัง เอ้อ]] (王鹗) ขุนนางราชวงศ์ยฺเหวียนหยวน ทูลเสนอ[[กุบไลข่าน|จักรพรรดิยฺเหวียนชื่อจู่หยวนซื่อจู่]] (元世祖) หรือกุบไลข่าน รัชกาลที่ 5 แห่งราชวงศ์ยฺเหวียนจักรวรรดิมองโกล ให้ประชุมพงศาวดารราชวงศ์ซ่ง (ค.ศ. 960–1279), [[ราชวงศ์เหลียว]] (遼朝; ค.ศ. 907–1125), และ[[ราชวงศ์จิน]] (金朝; ค.ศ. 1115–1234) จักรพรรดิทรงอนุมัติ {{sfnp|Chan|2014|pages=62-64}} แต่โครงการค้างคามายาวนาน จนเดือนมีนาคม ค.ศ. 1343 [[จักรพรรดิยฺเหวียนฮุ่ยจง]] (元惠宗) รัชกาลที่ 15 และรัชกาลสุดท้ายของราชวงศ์ยฺเหวียน รับสั่งให้เริ่มทำพงศาวดารราชวงศ์ทั้งสามได้ โดยให้ขุนนางดังต่อไปนี้เป็นผู้เขียน คือ [[ก้ง ชือเต้า]] (贡师道), [[เจี๋ย หลู่]] (贾鲁), [[ไท่ ปู้หฺวา]] (泰不华), [[ยฺหวี เชฺว]] (余阙), [[ยฺหวี เหวินจ้วน]] (于文传), [[วั่วยู่หลุนถู]] (斡玉伦徒), [[เวย์ ซู่]] (危素), และขุนนางอื่นอีก 23 คน กับทั้งให้ขุนนางดังต่อไปนี้เป็นผู้กำกับดูแล คือ Toktogan, [[จาง ฉี่หยาน]] (张起岩), [[เถี่ยมู่เอ๋อร์ ถ่าชื่อ]] (铁木儿塔识; Temür Daš), [[หยาง จงตฺวัน]] (楊宗端), [[หลี ห่าวเหวิน]] (李好文), [[หวัง อี๋]] (王沂), [[โอวหยาง เสฺวียน]] (欧阳玄), และ[[เฮ่อ เหวย์อี]] (贺惟一) ต่อมาในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1344 Toktogan ลาออกจากหน้าที่ดังกล่าว อาหลู่ถูจึงได้รับแต่งตั้งแทน ถึงแม้จะไม่คุ้นชินกับอักษรจีนก็ตาม<ref name="ChinaKnowledge">{{Cite web|url=http://www.chinaknowledge.de/Literature/Historiography/songshi.html|title=The History of the Song Dynasty|accessdate=September 1, 2010}}</ref>
พงศาวดารแล้วเสร็จและเผยแพร่ครั้งแรกใน[[มณฑลเจ้อเจียง]] (浙江省) ใน ค.ศ. 1346 เป็นปีที่ 6 แห่งรัชกาลจื้อเจิง (至正) ของจักรพรรดิยฺเหวียนฮุ่ยจง
==เนื้อหา==
''ซ่งฉื่อสื่อ'' มีเนื้อหา 496 บท จึงมีเนื้อหามากที่สุดในชุด 24 พงศาวดาร<ref name="ChinaKnowledge">{{Cite web|url=http://www.chinaknowledge.de/Literature/Historiography/songshi.html|title=The History of the Song Dynasty|accessdate=September 1, 2010}}</ref> 496 บท แบ่งเป็น พระราชประวัติของจักรพรรดิ 47 บท, ประวัติบุคคลในประวัติศาสตร์ 255 บท, รายละเอียดบ้านเมือง 162 บท, และตารางต่าง ๆ เช่น ตารางวงศ์ตระกูล 32 บท บุคคลที่บันทึกประวัติไว้มีกว่า 2,000 คน ซึ่งมากกว่า ''[[จิ้วถังชู|จิ้วถังซู]]'' (舊唐書) พงศาวดาร[[ราชวงศ์ถัง]] (唐朝; ค.ศ. 618–907) ถึง 2 เท่า
บทที่ว่าด้วยรายละเอียดบ้านเมืองยังแบ่งออกเป็นหมวดหมู่ย่อย เช่น ดาราศาสตร์, [[ห้าธาตุ]] (五行), ปฏิทินหลวง (律历), ภูมิศาสตร์, แม่น้ำลำคลอง, จารีตประเพณี[[ลัทธิขงจื๊อ]], ดนตรีกวีศิลป์, ระบบราชการ, และเครื่องอุปโภคบริโภค
|
