แม้ว่าพระเจ้าวิลเลียมจะทรงเป็นนายทหารผู้มีความสามารถ แต่ทรงเป็นประมุขที่ไม่มีความปราณีจึงไม่เป็นที่นิยมของผู้อยู่ใต้การปกครองของพระองค์ “[[บันทึกแองโกล-แซ็กซอน]]” กล่าวว่าพระองค์ทรงเป็นที่เกลียดชังของประชาชนเกือบทุกคน แต่ผู้บันทึกในสมัยนั้นอาจจะมีทัศนคติในทางลบต่อพระเจ้าวิลเลียมเพราะผู้บันทึกเป็นนักบวชซึ่งเป็นสถาบันที่พระเจ้าวิลเลียมทรงมีความขัดแย้งอยู่ด้วยเป็นเวลานาน นอกจากนั้นพระเจ้าองค์ก็ยังทรงดูถูกสิ่งที่เป็นอังกฤษและวัฒนธรรมอังกฤษ<ref>Cantor, Norman F. ''The Civilization of the Middle Ages'' pp 280–84.</ref>
พระเจ้าวิลเลียมมีพระลักษณะที่เป็นผู้ชอบความหรูหรา มีพระอารมณ์ร้าย ไม่ทรงเสกสมรสหรือมีพระโอรสธิดา คนโปรดของพระเจ้าวิลเลียมคือ[[เรนัลฟ ฟลามบาร์ด]] (Ranulf Flambard) ผู้ที่ทรงแต่งตั้งให้เป็นบาทหลวงแห่งเดอแรมในปี [[ค.ศ. 1099]] ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ประทานให้เพราะเป็นเหตุผลทางการเมืองสำหรับสังฆมณฑลที่มีอำนาจทางการเมือง พระเจ้าวิลเลียมทรงถูกประณามในการแต่งตั้งและหลังจากเสด็จสวรรคตในเรื่องการที่ทรงมี[[รักร่วมเพศ|คนรัก]]ที่เป็นเพศเดียวกันมากมาย<ref>H. Montgomery Hyde, in ''The Love That Dared not Speak its Name,'' pp.33-35, quotes contemporary sources Ordericus Vitalis, William of Malmesbury, and Serlo, Bishop of Bayeux and Abbot of Gloucester, as well as Edward Freeman, professor of History at Oxford towards the end of Queen Victoria's reign. William of Malmesbury decries William Rufus' court, which he describes as being filled by "''effeminate''" young men in extravagant clothes mincing about in "''shoes with curved points''". Orderic Vitalis makes mention of the "''fornicators and sodomites''" who held favour during William Rufus' reign, and remarks approvingly that when Henry I of England became king, one of his first acts was to have his courtiers shorn of their long hair.</ref>
