ผลต่างระหว่างรุ่นของ "มหาสติปัฏฐานสูตร"

 

และนิวรณ์บรรพะ คือการรู้เท่าทันในสมาธิ เนื่องจากนิวรณ์คือกิเลสระดับกลางที่เกี่ยวข้องกับการสมาธิโดยตรง. โพชฌงคบรรพะ คือการรู้เท่าทันในปัญญา เพราะโพชฌงค์เป็นข้าศึกของอนุสัยกิเลส ซึ่งเป็นกิเลสระดับละเอียด ที่เกี่ยวข้องกับปัญญาโดยตรง. สัจจะบรรพะคือการรู้เท่าทันในศีล เหตุว่าอริยสัจนั้น คือกระบวนการแก้ทุกข์ คือเมื่อเกิดทุกข์ เช่นหิว มีความกำหนัด ง่วง กลัว อยากขับถ่าย ก็หาสาเหตุเเห่งทุกข์ ลงมือทำเพื่อแก้ทุกข์ เหนียวตัว เช่น หาของกิน นอน กราบไหว้บนบานสิ่งศักดิ์สิทธิ เข้าห้องน้ำ อาบน้ำ จนคลายจากทุกข์จัดเป็นศีล เเละอริยสัจเป็นสิ่งที่แก้ทาง[[อุปธิ]]ซึ่งเป็นกิเลสระดับหยาบซึ่งเกี่ยวกับศีลโดยตรง.

 

==สมถวิปัสสนาของ 3 อาจารย์ไม่ขัดแย้งกัน==