สาลี่ไอบีเรีย
สาลี่ไอบีเรีย หรือ แพร์ไอบีเรีย (Pyrus bourgaeana) เป็นสาลี่ญาติสนิทของ แพร์ (Pyrus communis) ซึ่งเริ่มนำมาปลูกเมื่อประมาณ 2500 ปีก่อน สาลี่ไอบีเรียเป็นไม้ต้นขนาดเล็กที่มีใบเดี่ยว โดยทั่วไปสูง 3–6 เมตร แพร่กระจายพันธุ์ทั่วไปในคาบสมุทรไอบีเรียตอนใต้และโมร็อกโกตอนเหนือ[2] โดยมีพื้นที่แพร่กระจายพันธุ์ร่วมกับไม้ผลสกุลสาลี่ (Pyrus) สี่ชนิดคือ แพร์ (P. communis), สาลี่พลีมัธ (P. cordata), P. spinosa และสาลี่หอม (P. nivalis) ลักษณะต่างของสาลี่ไอบีเรียคือ ความกว้างของก้านผล ขนาดกลีบดอก ความกว้างของใบ และความยาวก้านใบ
| Iberian pears | |
|---|---|
| |
| Flowering Iberian pear group in the Doñana National Park (SW Spain) | |
| |
| Iberian pear blossoms | |
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์ 
| |
| โดเมน: | ยูแคริโอตา |
| อาณาจักร: | พืช |
| เคลด: | พืชมีท่อลำเลียง |
| เคลด: | พืชดอก |
| เคลด: | พืชใบเลี้ยงคู่แท้ |
| เคลด: | โรสิด |
| อันดับ: | กุหลาบ |
| วงศ์: | กุหลาบ |
| สกุล: | Pyrus Decne. (1871) |
| สปีชีส์: | Pyrus bourgaeana |
| ชื่อทวินาม | |
| Pyrus bourgaeana Decne. (1871) | |
| ชื่อพ้อง[1] | |
|
รายการ
| |
| สาลี่ไอบีเรีย | |
|---|---|
|
| |
| กลุ่มต้นสาลี่ไอบีเรียในอุทยานแห่งชาติดอนญานา (Doñana) สเปน | |
|
| |
| ดอกสาลี่ไอบีเรีย | |
| การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์ | |
| อาณาจักร: | Plantae |
| ไม่ได้จัดลำดับ: | Angiosperms |
| ไม่ได้จัดลำดับ: | Eudicots |
| ไม่ได้จัดลำดับ: | Rosids |
| อันดับ: | Rosales |
| วงศ์: | Rosaceae |
| สกุล: | Pyrus |
| สปีชีส์: | P. bourgaeana |
| ชื่อทวินาม | |
| Pyrus bourgaeana' Decne. (1871) | |
ดอกไสาลี่ไอบีเรียสีขาว มักไม่มีสีชมพูแซม ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 2–3 เซนติเมตร และมีกลีบดอก 5 กลีบ[3] ทรงกลม น้ำหนักประมาณ 9.5 กรัม ผิวสีเขียวหรือน้ำตาล ไม่เป็นที่ดึงดูดนกที่กินผลไม้ มีกลิ่นหอมและกากใยสูง มี 2-4 เมล็ด[4][5]
ภายในคาบสมุทรไอบีเรียการกระจายพันธุ์ของสาลี่ไอบีเรีย (P. bourgaeana) แบบกระจัดกระจายไปในป่าละเมาะที่เกิดขึ้นเบาบางในบริเวณทุ่งไม้พุ่ม (shrubland) ที่ไกลจากเขตเมืองและเขตเกษตรกรรมในภูมิภาคเมดิเตอร์เรเนียน ต้นสาลี่ไอบีเรียมักจะรวมกันเป็นกลุ่มเล็ก ๆ 8-10 ต้น[6][7] สาลี่ไอบีเรียทนต่อโรคอย่างน่าทึ่ง โดยมากมักตายด้วยลมพายุมากกว่าโรคต่าง ๆ
ปฏิสัมพันธ์กับสัตว์
สาลี่ไอบีเรียออกดอกในช่วงเดือนกุมภาพันธ์ – มีนาคม ผสมเกสรโดยแมลงเช่นผึ้ง แมลงวัน และด้วงปีกแข็ง แต่ละต้นให้ผลผลิตระหว่าง 200-450 ผล สุกและร่วงลงพื้นโดยธรรมชาติในช่วงเดือนกันยายน – ธันวาคม
ผลของสาลี่ไอบีเรียมักถูกกินและรบกวนจากสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมเช่น แบดเจอร์ จิ้งจอกแดง มากกว่าจากแมลง เช่น หนอนผีเสื้อกลางคืนสกุล microlepidoptera สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมเหล่านี้มักกินผลไม้ทั้งผล และกระจายเมล็ดที่กินเข้าไปเมื่อขับถ่าย ในบางพื้นที่กระต่าย (Oryctolagus cunniculus) และนกบางชนิดกินผลของสาลี่ไอบีเรียเฉพาะส่วนเนื้อผลไม้ และเหลือพูเมล็ดทิ้งไว้ใต้ต้นไม้ หนูมักกินแทะเมล็ดที่ไม่มีพูแข็งหุ้ม[8] รวมทั้งกวางแดง (Cervus elaphus) และ หมูป่า (Sus scrofa) ซึ่งมีฟันที่บดเมล็ดในผลไม้ที่ร่วงหล่นทั้งผลจนแพร่กระจายได้ยาก
อ้างอิง
- ↑ "Pyrus bourgaeana Decne". Plants of the World Online. Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew. 2017. สืบค้นเมื่อ 22 September 2020.
- ↑ Aldasoro, J. J., Aedo C., and Muñoz-Garmendia F. 1996. The genus Pyrus L. (Rosaceae) in south-west Europe and North Africa. Biol. J. Linn. Soc. 121: 143-158.
- ↑ Zywiec M, M Delibes and JM Fedriani. 2012. Microgeographic, inter-individual, and intra-individual variation in the inflorescences of Iberian pear Pyrus bourgaeana (Rosaceae). Oecologia 169: 713-722.
- ↑ Fedriani, J. M., and M. Delibes. 2009a. Functional diversity in fruit-frugivore interactions: a field experiment with Mediterranean mammals. Ecography 32: 983 - 992.
- ↑ Aldasoro J. J. , Aedo C, Navarro C. 1998. Pome Anatomy of Rosaceae Subfam Maloideae, with Special Reference to Pyrus. Annals of the Missouri Botanical Garden 85: 518-527.
- ↑ Fedriani, J. M., T. Wiegand, and M. Delibes. 2010. Spatial patterns of adult trees and the mammal-generated seed rain in the Iberian pear. Ecography 33: 545-555.
- ↑ Żywiec M Pdoc, Muter E, Zielonka T, Delibes M, Calvo G, and JM Fedriani. 2016. Long-term effect of temperature and precipitation on radial growth in a threatened thermo-Mediterranean tree population. Trees - Structure and Function, DOI 10.1007/s00468-016-1472-8.
- ↑ Fedriani JM and M Delibes. 2013. Pulp feeders alter plant interactions with subsequent animal associates. Journal of Ecology 101: 1581-1588.