ปี่แป่

โลควอทดิบ
คุณค่าทางโภชนาการต่อ 100 กรัม (3.5 ออนซ์)
พลังงาน	197 กิโลจูล (47 กิโลแคลอรี)
คาร์โบไฮเดรต	12.14 gحلو
ใยอาหาร	1.7 g
ไขมัน	0.2 g
โปรตีน	0.43 g
วิตามิน
วิตามินเอ	(10%) 76 μg
ไทอามีน (บี1)	(2%) 0.019 มก.
ไรโบเฟลวิน (บี2)	(2%) 0.024 มก.
ไนอาซิน (บี3)	(1%) 0.18 มก.
วิตามินบี6	(8%) 0.1 มก.
โฟเลต (บี9)	(4%) 14 μg
วิตามินซี	(1%) 1 มก.
แร่ธาตุ
แคลเซียม	(2%) 16 มก.
เหล็ก	(2%) 0.28 มก.
แมกนีเซียม	(4%) 13 มก.
แมงกานีส	(7%) 0.148 มก.
ฟอสฟอรัส	(4%) 27 มก.
โพแทสเซียม	(6%) 266 มก.
โซเดียม	(0%) 1 มก.
สังกะสี	(1%) 0.05 มก.
	Link to USDA Database entry
	หน่วย; μg = ไมโครกรัม • mg = มิลลิกรัม; IU = หน่วยสากล;
	ประมาณร้อยละคร่าว ๆ โดยใช้การแนะนำของสหรัฐสำหรับผู้ใหญ่ ; แหล่งที่มา: USDA FoodData Central

ปี่แป่
	ใบและผลของโลควอท
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์
อาณาจักร:	Plantae
ไม่ได้จัดลำดับ:	Angiosperms
ไม่ได้จัดลำดับ:	Eudicots
ไม่ได้จัดลำดับ:	Rosids
อันดับ:	Rosales
วงศ์:	Rosaceae
สกุล:	Eriobotrya
สปีชีส์:	E. japonica
ชื่อทวินาม
	Eriobotrya japonica; (Thunb.) Lindl.
ชื่อพ้อง
	Crataegus bibas Lour.; Mespilus japonica Thunb.; Photinia japonica (Thunb.) Benth. & Hook. f. ex Asch. & Schweinf.;

โลควอท ชื่อวิทยาศาสตร์: Eriobotrya japonica เป็นพืชในวงศ์ Rosaceae เป็นไม้พุ่มหรือไม้ยืนต้น ลำต้นตรง ขอบใบจักเป็นฟันเลื่อยห่างๆ ผิวใบด้านบนเขียวเข้มเป็นมัน ด้านล่างมีเกล็ดสีน้ำตาลแดง หูใบแบน ดอกช่อ ปกคลุมด้วยขนสั้นๆสีน้ำตาลแดง ไม่มีก้านดอก มีกลิ่นหอม กลีบเลี้ยงมีขนละเอียดปกคลุม ผลรูปกลมหรือรูปไข่สีเหลืองอ่อนหรือสีส้ม มีขนปกคลุม เปลือกผลฉ่ำน้ำ เมล็ดยาว สีน้ำตาลดำ

ถิ่นกำเนิดอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของจีน กระจายพันธุ์ในจีนและญี่ปุ่น ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีปลูกเฉพาะในที่สูง ผลมีรสหวานอมเปรี้ยว รับประทานสด ทำแยมหรือเยลลี่ เมล็ดมีรสชาติคล้ายอัลมอนด์ น้ำคั้นจากผลใช้ทำเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ในแอฟริกาตะวันออกใช้เนื้อไม้ทำเครื่องดนตรี ใบมีแทนนิน รสฝาด ใช้แก้อาการท้องเสียและเป็นยาระบาย ผลมีเพกติน มีโพแทสเซียมสูงแต่มีวิตามินซีต่ำ ในตำรายาจีนเรียกผีผาเย่ (ภาษาจีนกลาง) หรือปีแปะเฮียะ (ภาษาจีนแต้จิ๋ว) ใบใช้เป็นยาแก้ไอ ละลายเสมหะ^[2]

คุณค่าทางอาหาร

โลควอทมีวิตามินเอ ไฟเบอร์ โพแทสเซียมและแมงกานีสสูง มีโซเดียมและไขมันอิ่มตัวต่ำ ^[3] เมล็ดและใบอ่อนมีพิษ มีไซยาโนจีนิกไกลโคไซด์ที่จะปล่อยไซยาไนด์ออกมาได้เมื่อถูกย่อย แม้จะมปริมาณต่ำและทำให้มีรสขม

อ้างอิง

↑ "The Plant List: A Working List of All Plant Species". สืบค้นเมื่อ 13 April 2014.
↑ ภาสกิจ วัณณาวิบูล. รู้เลือกรู้ใช้ 100 ยาจีน. กทม. ทองเกษม. 2555
↑ Wolfram Alpha entry

พีรศักดิ์ วรสุนทโรสถ และคณะ. ทรัพยากรพืชในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ 2: ไม้ผลและไม้ผลเคี้ยวมัน. กทม. สถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งประเทศไทย. 2544. หน้า 221 - 222

[1] "The Plant List: A Working List of All Plant Species". สืบค้นเมื่อ 13 April 2014.

[2] ภาสกิจ วัณณาวิบูล. รู้เลือกรู้ใช้ 100 ยาจีน. กทม. ทองเกษม. 2555

[3] Wolfram Alpha entry

[1]

[2]

[3]

คุณค่าทางโภชนาการต่อ 100 กรัม (3.5 ออนซ์)
พลังงาน	197 กิโลจูล (47 กิโลแคลอรี)

คาร์โบไฮเดรต	12.14 gحلو
ใยอาหาร	1.7 g


ไขมัน	0.2 g


โปรตีน	0.43 g


วิตามิน
วิตามินเอ	(10%) 76 μg
ไทอามีน (บี1)	(2%) 0.019 มก.
ไรโบเฟลวิน (บี2)	(2%) 0.024 มก.
ไนอาซิน (บี3)	(1%) 0.18 มก.
วิตามินบี6	(8%) 0.1 มก.
โฟเลต (บี9)	(4%) 14 μg
วิตามินซี	(1%) 1 มก.


แร่ธาตุ
แคลเซียม	(2%) 16 มก.
เหล็ก	(2%) 0.28 มก.
แมกนีเซียม	(4%) 13 มก.
แมงกานีส	(7%) 0.148 มก.
ฟอสฟอรัส	(4%) 27 มก.
โพแทสเซียม	(6%) 266 มก.
โซเดียม	(0%) 1 มก.
สังกะสี	(1%) 0.05 มก.

Link to USDA Database entry
หน่วย μg = ไมโครกรัม • mg = มิลลิกรัม IU = หน่วยสากล
ประมาณร้อยละคร่าว ๆ โดยใช้การแนะนำของสหรัฐสำหรับผู้ใหญ่ แหล่งที่มา: USDA FoodData Central