พระราชบัญญัติพรรคการเมือง พ.ศ. 2517

พระราชบัญญัติพรรคการเมือง พ.ศ. 2517 พระราชบัญญัติพรรคการเมืองฉบับที่ 3 ของประเทศไทยซึ่งได้ประกาศใช้เมื่อวันที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2517 [1] โดยประกาศใช้แทน พระราชบัญญัติพรรคการเมือง พ.ศ. 2511 ที่ถูกยกเลิกโดยประกาศของคณะปฏิวัติที่ 9 ลงวันที่ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2514 [2]

พระราชบัญญัติพรรคการเมือง พ.ศ. 2517
ข้อมูลทั่วไป
ผู้ลงนามพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช
วันลงนาม6 ตุลาคม พ.ศ. 2517
ผู้ลงนามรับรองศ. สัญญา ธรรมศักดิ์
วันลงนามรับรอง6 ตุลาคม พ.ศ. 2517
วันประกาศ15 ตุลาคม พ.ศ. 2517
วันเริ่มใช้16 ตุลาคม พ.ศ. 2517
ท้องที่ใช้ไทย ประเทศไทย
การยกเลิก
ถูกยกเลิกโดยประกาศของ คณะปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน ฉบับที่ 6

ซึ่งรายละเอียดของพระราชบัญญัติพรรคการเมืองฉบับนี้ไม่แตกต่างจากฉบับก่อนมากนักแต่แตกต่างกันในรายละเอียดปลีกย่อยโดยสาระสำคัญของพระราชบัญญัติฉบับนี้คือให้ยกเลิกประกาศของคณะปฏิวัติฉบับที่ 9 รวมถึงกำหนดให้ผู้ร่วมก่อตั้งพรรคต้องมีจำนวน 1,000 คนซึ่งมากกว่าฉบับก่อนที่ได้กำหนดไว้เพียง 500 คนและเป็นพระราชบัญญัติฉบับแรกที่ได้กำหนดให้ผู้ลงสมัครรับเลือกตั้งต้องสังกัดพรรคการเมืองเนื่องจากพระราชบัญญัติทั้งสองฉบับก่อนหน้าสามารถให้ผู้ลงสมัครรับเลือกตั้งลงสมัครแบบอิสระได้ซึ่งมักจะทำให้เกิดปัญหาในการบริหารราชการแผ่นดินและได้กำหนดให้พรรคการเมืองมิต้องยุบพรรคในกรณีที่พรรคการเมืองไม่ได้ ส.ส. แม้แต่คนเดียว

พระราชบัญญัติฉบับนี้ถูกยกเลิกโดยประกาศของ คณะปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน ฉบับที่ 6 ลงวันที่ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2519 [3]

อ้างอิง

แก้
  1. พระราชบัญญัติพรรคการเมือง พ.ศ. 2517 ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 91 ตอน 173 ก พิเศษ หน้า 1 15 ตุลาคม พ.ศ. 2517
  2. ประกาศของคณะปฏิวัติฉบับที่ 9 ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 88 ตอน 126 ก พิเศษ หน้า 3 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2514
  3. ประกาศของคณะปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน ฉบับที่ 6 ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 93 ตอน 120 ก พิเศษ หน้า 19 6 ตุลาคม พ.ศ. 2519