เขตปกครองตนเองทิเบต

(เปลี่ยนทางจาก ประเทศทิเบต)

เขตปกครองตนเองทิเบต หรือ เขตปกครองตนเองซีจ้าง เป็นเขตปกครองตนเองของชาวทิเบต ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของสาธารณรัฐประชาชนจีน มีเมืองหลวงชื่อ ลาซ่า มีพระเป็นผู้นำของเขตปกครองตนเองนี้ ชาวทิเบตนับถือศาสนาพุทธนิกายวัชรยาน คล้ายกับประเทศภูฏาน ทิเบตตั้งอยู่บนเทือกเขาหิมาลัย เป็นที่ราบสูงที่สูงที่สุดในโลก จนได้รับฉายาว่า หลังคาโลก ทิเบตมีอากาศที่หนาวเย็นมาก และมีความกดอากาศและออกซิเจนที่ต่ำ ฉะนั้นผู้ที่จะมาในทิเบตจะต้องปรับสภาพร่างกายก่อน และด้วยเหตุนี้ประชากรที่อาศัยอยู่ในทิเบตจึงน้อย

เขตปกครองตนเองทิเบต
การถอดเสียงภาษาจีน
 • อักษรจีน西藏自治区
(อักษรย่อ: )
 • พินอินXīzàng Zìzhìqū
(อักษรย่อ: XZ / Zàng)
 • ทับศัพท์ซีจ้าง จื้อจื้อชวี
(อักษรย่อ: จ้าง)
การถอดเสียงภาษาทิเบต
 • อักษรทิเบตབོད་རང་སྐྱོང་ལྗོངས།
 • ระบบไวลีbod rang skyong ljongs
 • พินอินทิเบตPoi Ranggyong Jong
 • ทับศัพท์เพอรังกยงจง
พระราชวังโปตาลา
แผนที่แสดงที่ตั้งของเขตปกครองตนเองทิเบต
แผนที่แสดงที่ตั้งของเขตปกครองตนเองทิเบต
เมืองหลวง
(และเมืองใหญ่สุด)
ลาซ่า
เขตการปกครอง5 นครระดับจังหวัด, 2 จังหวัด, 6 เขต, 68 อำเภอ, 692 ตำบล
การปกครอง
 • เลขาธิการพรรคอู๋ อิงเจี๋ย (吴英杰)
 • ผู้ว่าราชการChe Dalha
พื้นที่[1]
 • ทั้งหมด1,228,400 ตร.กม. (474,300 ตร.ไมล์)
อันดับพื้นที่อันดับที่ 2
ความสูงจุดสูงสุด (ยอดเขาเอเวอเรสต์)8,848 เมตร (29,029 ฟุต)
ประชากร
 (ธันวาคม ค.ศ. 2014)[2]
 • ทั้งหมด3,180,000 คน
 • อันดับอันดับที่ 32
 • ความหนาแน่น2.59 คน/ตร.กม. (6.7 คน/ตร.ไมล์)
 • อันดับความหนาแน่นอันดับที่ 33
ประชากรศาสตร์
 • องค์ประกอบทางชาติพันธุ์ทิเบต - 90%
ฮั่น - 8%
เหมินป้า - 0.3%
หุย - 0.3%
อื่น ๆ - 0.2%
 • ภาษาและภาษาถิ่นภาษาทิเบต ภาษาจีนกลาง
รหัส ISO 3166CN-XZ
GDP (ค.ศ. 2017)131 พันล้านเหรินหมินปี้ (อันดับที่ 31)[3]
 - ต่อหัว39,258 เหรินหมินปี้ (อันดับที่ 28)
HDI (2018)เพิ่มขึ้น 0.585[4]
ปานกลาง · อันดับที่ 31
เว็บไซต์www.xizang.gov.cn

พลเมืองชายของทิเบตกว่าครึ่งบวชเป็นพระ ก่อนที่จีนจะผนวกทิเบตเป็นเขตปกครองตนเอง ทิเบตมีสามเณริกามากที่สุดในโลก ในทิเบตเคยมีคัมภีร์มากมาย พลเมืองนับถือศาสนาอย่างเคร่งครัด จนได้รับฉายาว่า "แดนแห่งพระธรรม"

ที่ตั้งและอาณาเขต

แก้
 
แผนที่ทิเบต

เขตปกครองตนเองทิเบตมีพื้นที่ติดต่อดังนี้

ประวัติ

แก้

ก่อนคริสต์ศักราช ชนชาติทิเบตอาศัยอยู่ที่ราบสูงทิเบต มีการไปมาหาสู่กันกับชนชาติฮั่นที่อาศัยอยู่ในแผ่นดินใหญ่จีน ผ่านระยะเวลาอันยาวนาน เผ่าชนต่าง ๆ ของที่ราบสูงชิงไห่-ทิเบตก็ค่อย ๆ รวมกันเป็นเอกภาพ และกลายเป็นชนชาติทิเบตในปัจจุบัน

ต้นคริสต์ศตวรรษที่ 7 สภาพแบ่งแยกปั่นป่วนในภูมิภาคกลางของจีนที่ดำเนินมาเป็นเวลานาน 300 กว่าปีได้สิ้นสุดลง ขณะเดียวกัน วีรบุรุษซงแจ็นกัมโป ราชวงศ์ยาร์ลุง ของชนชาติทิเบตได้สถาปนาจักรวรรดิทิเบตอย่างเป็นทางการขึ้นมา และตั้งเมืองหลวงที่นครลาซ่า ในช่วงปกครองประเทศ พระเจ้าซงแจ็นกัมโปได้ศึกษาเทคโนโลยีทางการผลิตและผลงานทางการเมืองและวัฒนธรรมที่ทันสมัยของราชวงศ์ถัง และมีความสัมพันธ์ฉันมิตรในด้านต่าง ๆ กับราชวงศ์ถังไม่ว่าจะเป็นด้านการเมือง เศรษฐกิจ และวัฒนธรรม

ในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 13 หลังจากทิเบตได้รวมเข้าเป็นดินแดนส่วนหนึ่งของจีนเป็นต้นมา แม้ว่าจีนจะมีหลายราชวงศ์ที่ผลัดเปลี่ยนกันขึ้นปกครองประเทศ และเปลี่ยนอำนาจรัฐหลายครั้ง แต่ทิเบตก็อยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐบาลกลางมาโดยตลอดไม่ว่าราชวงศ์ใด

หลังจากราชวงศ์ชิงได้สถาปนาขึ้นในปี พ.ศ. 2187 (ค.ศ. 1644) ได้ให้ความสำคัญเป็นอย่างยิ่งในการปกครองควบคุมทิเบตอย่างใกล้ชิด ทำให้อำนาจการบริหารปกครองของรัฐบาลกลางเป็นไปอย่างมีระบบระเบียบยิ่งขึ้น เมื่อปี พ.ศ. 2270 (ค.ศ. 1727) ราชวงศ์ชิงได้ส่งเสนาบดีไปประจำทิเบต เพื่อเป็นตัวแทนของส่วนกลางกำกับดูแลกิจกรรมบริหารส่วนท้องถิ่นของทิเบต

ตั้งแต่ พ.ศ. 2455 ราชอาณาจักรทิเบตประกาศแยกตัวเป็นเอกราชจากจีน แต่จีนยังมีอิทธิพลต่อการเมืองภายในทิเบตและยังมีอำนาจปกครองทิเบตในคามและอัมโด จนถึง พ.ศ. 2501 จีนบุกเข้าทิเบตและก่อตั้งเขตปกครองพิเศษขึ้น

ผู้นำทางจิตวิญญาณและผู้นำสูงสุดของชาวทิเบตคือ องค์ทะไลลามะ องค์ปัจจุบัน

การแบ่งเขตการปกครอง

แก้

เขตปกครองตนเองทิเบตแบ่งออกเป็น 7 เขตการปกครองระดับจังหวัด ประกอบด้วย 6 นครระดับจังหวัด และ 1 จังหวัด

ภายในนี้ยังแบ่งออกเป็น 74 เขตการปกครองระดับอำเภอ ประกอบด้วย 66 อำเภอ และ 8 เขต

เขตการปกครองของเขตปกครองตนเองทิเบต
รหัสเขตการปกครอง[5] ชื่อเขตการปกครอง พื้นที่ (ตร.กม.)[6] ประชากรปี 2010[7] ศูนย์กลางการปกครอง เขตการปกครองย่อย[8]
เขต อำเภอ
540000 เขตปกครองตนเองทิเบต 1,228,400.00 3,002,166 นครลาซ่า 8 66
540100 นครลาซ่า 29,538.90 559,423 เขตเฉิงกวาน 3 5
540200 นครซีกาเจ 182,066.26 703,292 เขตซัมจุมเจ 1 17
540300 นครชัมโต 108,872.30 657,505 เขตข่ารั่ว 1 10
540400 นครญิงจี 113,964.79 195,109 เขตปาอี๋ 1 6
540500 นครชานหนาน 79,287.84 328,990 เขตเนตง 1 11
540600 นครนักชู 391,816.63 462,382 เขตเซ่อหนี 1 10
542500 จังหวัดงารี 296,822.62 95,465 อำเภอการ์ 7

ดูเพิ่ม

แก้

อ้างอิง

แก้
  1. 西藏概况(2007年) [Overview of Tibet (2007)] (ภาษาจีนตัวย่อ). People's Government of Tibet Autonomous Region. 11 September 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 December 2015. สืบค้นเมื่อ 18 December 2015.
  2. "National Data". National Bureau of Statistics of China. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 April 2016. สืบค้นเมื่อ 18 December 2015.
  3. 西藏自治区2017年国民经济和社会发展统计公报 [Statistical Communiqué of Tibet Autonomous Region on the 2017 National Economic and Social Development] (ภาษาจีน). Statistical Bureau of Tibet Autonomous Region. 15 April 2018. สืบค้นเมื่อ 22 June 2018.
  4. "Sub-national HDI – Area Database – Global Data Lab". hdi.globaldatalab.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 13 September 2018.
  5. 中华人民共和国县以上行政区划代码 (ภาษาจีน). Ministry of Civil Affairs. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 April 2015. สืบค้นเมื่อ 7 April 2015.
  6. Shenzhen City Bureau of Statistics. 《深圳统计年鉴2014》 (ภาษาจีน). China Statistics Print. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 May 2015. สืบค้นเมื่อ 29 May 2015.
  7. Census Office of the State Council; Population and Employment Statistics Division of the National Bureau of Statistics, บ.ก. (2012). 中国2010人口普查分乡、镇、街道资料 (1st ed.). Beijing: China Statistics Print. ISBN 978-7-5037-6660-2.
  8. Ministry of Civil Affairs (August 2014). 《中国民政统计年鉴2014》 (ภาษาจีน). China Statistics Print. ISBN 978-7-5037-7130-9.

แหล่งข้อมูลอื่น

แก้