วิกิพีเดีย

ชาวมาเก๊า

ชาวมาเก๊าพื้นเมือง (จีน: 土生葡人; ยฺหวิดเพ็ง: tou2-saang1 pou4-jan4, กวางตุ้ง: toú-saāng poùh-yàhn) หรือ ชาวโปรตุเกสพื้นเมือง (จีน: 土生澳門人; ยฺหวิดเพ็ง: tou2-saang1 ou3-mun2 jan4) หรือเรียกโดยย่อว่าชาวมาเก๊า (โปรตุเกส: Macaense) เป็นชาติพันธุ์หนึ่งในเอเชียตะวันออก มีพื้นเพอยู่ในเขตปกครองพิเศษมาเก๊ามาตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 16 ที่เกิดจากการผสมข้ามชาติพันธุ์ระหว่างชาวจีนและโปรตุเกส ทั้งยังมีบรรพบุรุษสืบเชื้อสายอย่างหลากหลาย[7][8] เป็นต้นว่าชาวมลายู,[9] ญี่ปุ่น,[9] สิงหล[9] และอินเดีย[10]

ชาวมาเก๊า
土生葡人[1]
หญิงมาเก๊ากับเครื่องแต่งกายช่วงศตวรรษที่ 20
ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ
 มาเก๊า 8,000 คน[2]
 สหรัฐ15,000 คน[3]
 แคนาดา12,000 คน[4]
 โปรตุเกส5,000 คน[3]
 ฮ่องกง1,000 คน[5]
 บราซิล300 คน[6]
ภาษา
โปรตุเกส · กวางตุ้ง · มาเก๊า
ศาสนา
โรมันคาทอลิก, พุทธแบบฮั่น
กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง
โปรตุเกสพลัดถิ่น · กวางตุ้ง · ฮ่องกง · ตั้น · มลายู · ญี่ปุ่น · สิงหล

ประวัติ แก้

จากการที่โปรตุเกสเข้าปกครองมาเก๊าเพื่อสร้างสถานีการค้า โปรตุเกสได้นำทหารเข้ามาประจำการในมาเก๊า หลายคนได้สมรสหรืออยู่กินกับหญิงพื้นเมือง โดยมากชาวโปรตุเกสในมาเก๊านิยมสมรสกับหญิงชาวกัว (ปัจจุบันคือรัฐกัว ประเทศอินเดีย), หญิงสิงหล (ปัจจุบันคือประเทศศรีลังกา), หญิงจากอินโดจีน, หญิงมลายูจากมะละกา (ปัจจุบันคือประเทศมาเลเซีย) และหญิงญี่ปุ่น และมีจำนวนไม่มากที่สมรสกับหญิงเชื้อจีน[11][12][13][14] หญิงทาสีเชื้อสายอินเดีย, อินโดนีเซีย, มลายู และญี่ปุ่นจะถูกเลือกเป็นคู่นอนของชาวโปรตุเกส[15] โดยเฉพาะนางทาสีจากญี่ปุ่นนั้นจะถูกชาวโปรตุเกสซื้อตัวมาจากแผ่นดินแม่[16] นอกจากนี้มาเก๊ายังเป็นแหล่งรวมกลุ่มชนต่าง ๆ ที่อพยพเข้ามา เป็นต้นว่าทาสจากแอฟริกา, ทาสจากญี่ปุ่น และชาวเกาหลีเข้ารีตที่ถูกโปรตุเกสซื้อตัวมาจากญี่ปุ่นช่วงการบุกครองเกาหลีของญี่ปุ่น (ค.ศ. 1592–98)[17]

ค.ศ. 1555 มาเก๊ารับนางทาสีชาวตีมอร์, แอฟริกัน, มะละกา และอินเดีย[18][19][20] นอกจากนี้ชายโปรตุเกสมักจะสมรสกับหญิงพื้นเมืองชาวตั้นซึ่งเป็นหญิงชั้นต่ำของจีน[21] ขณะที่หญิงจีนชั้นสูงมักตั้งข้อรังเกียจต่อการสมรสกับฝรั่งโปรตุเกสเพราะเห็นเป็นต่างด้าว[22] โดยลูกหลานของชาวโปรตุเกสนี้จะได้รับการศึกษาอย่างโปรตุเกส โดยเฉพาะภาษาโปรตุเกสและศาสนาคริสต์ เมื่อสำเร็จการศึกษาก็จะเข้ารับราชการทหาร ช่วงปี ค.ศ. 1980 ชาวมาเก๊าไม่สามารถพูดหรืออ่านภาษาจีนกลางได้ แต่ใช้ภาษากวางตุ้งสื่อสารภายในครอบครัว

นอกจากนี้ยังมีชาวจีนจำนวนหนึ่งได้เข้ารีตโรมันคาทอลิกได้กลายเป็นชาวมาเก๊าทั้งที่ไม่มีเชื้อสายโปรตุเกส เพราะถูกชาวจีนที่ไม่ได้นับถือศาสนาคริสต์ปฏิเสธ[23]

หลังการกลับเข้าสู่การปกครองของประเทศจีน ชาวมาเก๊าหลายคนเสียอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมอย่างโปรตุเกสไป การศึกษาภาษาโปรตุเกสถูกจำกัดแล้วแทนที่ด้วยภาษาจีนกลางและอังกฤษ ลูกหลานชาวมาเก๊าไม่พูดภาษาโปรตุเกสหรือมาเก๊า ปี ค.ศ. 1980 หญิงมาเก๊าหรือโปรตุเกสเริ่มสมรสกับชายที่ระบุตัวตนว่าเป็นชาวจีน[24]

อ้างอิง แก้

เชิงอรรถ
  1. ↑ "Famous People From Macau Famous Natives". Worldatlas.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-08-18. สืบค้นเมื่อ 17 August 2018.
  2. ↑ "Archived copy". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-07-17. สืบค้นเมื่อ 2016-10-07.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (ลิงก์)
  3. ↑ 3.0 3.1 "Encontro para não esquecer – Comunidades macaenses reunidas até domingo". Jornal O Clarim. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 September 2014. สืบค้นเมื่อ 26 May 2017.
  4. ↑ Entrevista a José Cordeiro, no programa televisivo RCP Rescaldos da Comunidade Portuguesa (Canadá, 10 de Março de 2012 – na entrevista filmada, ir ao minuto 8, ondo José Cordeiro, fundador da associação macaense Amigu di Macau, fez uma estimativa da população macaense residente em Toronto.
  5. ↑ "Lusitano abre as suas portas". Revista Macau. สืบค้นเมื่อ 13 June 2017.
  6. ↑ "Uma comunidade cheia de vida e tradição no Brasil". Revista Macau (ภาษาโปรตุเกส). สืบค้นเมื่อ 2 May 2017.
  7. ↑ Teixeira, Manuel (1965),Os Macaenses, Macau: Imprensa Nacional; Amaro, Ana Maria (1988), Filhos da Terra, Macau: Instituto Cultural de Macau, pp. 4–7; and Pina-Cabral, João de and Nelson Lourenço (1993), Em Terra de Tufões: Dinâmicas da Etnicidade Macaense, Macau: Instituto Cultural de Macau, for three varying, yet converging discussions on the definition of the term Macanese. Also particularly helpful is Review of Culture No. 20 July/September (English Edition) 1994, which is devoted to the ethnography of the Macanese.
  8. ↑ Marreiros, Carlos (1994), "Alliances for the Future" in Review of Culture, No. 20 July/September (English Edition), pp. 162–172.
  9. ↑ 9.0 9.1 9.2 Minahan, James B (2014). Ethnic Groups of North, East, and Central Asia: An Encyclopedia. ABC-CLIO. p. 169. ISBN 978-1-61069-017-1.
  10. ↑ "Macau, the imaginary city: culture and society, 1557 to the present". WestviewPress. p. 78.
  11. ↑ Annabel Jackson (2003). Taste of Macau: Portuguese Cuisine on the China Coast (illustrated ed.). Hong Kong University Press. p. x. ISBN 962-209-638-7. สืบค้นเมื่อ 2014-02-02.
  12. ↑ João de Pina-Cabral (2002). Between China and Europe: person, culture and emotion in Macao. Vol. Volume 74 of London School of Economics monographs on social anthropology (illustrated ed.). Berg. p. 39. ISBN 0-8264-5749-5. สืบค้นเมื่อ 2012-03-01. To be a Macanese is fundamentally to be from Macao with Portuguese ancestors, but not necessarily to be of Sino-Portuguese descent. The local community was born from Portuguese men. ... but in the beginning the woman was Goanese, Siamese, Indo-Chinese, Malay - they came to Macao in our boats. Sporadically it was a Chinese woman. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)
  13. ↑ C. A. Montalto de Jesus (1902). Historic Macao (2 ed.). Kelly & Walsh, Limited. p. 41. สืบค้นเมื่อ 2014-02-02.
  14. ↑ Austin Coates (2009). A Macao Narrative. Vol. Volume 1 of Echoes: Classics of Hong Kong Culture and History. Hong Kong University Press. p. 44. ISBN 962-209-077-X. สืบค้นเมื่อ 2014-02-02. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)
  15. ↑ Stephen A. Wurm; Peter Mühlhäusler; Darrell T. Tryon, บ.ก. (1996). Atlas of Languages of Intercultural Communication in the Pacific, Asia, and the Americas: Vol I: Maps. Vol II: Texts. Walter de Gruyter. p. 323. ISBN 3110819724. สืบค้นเมื่อ 2014-02-02.
  16. ↑ Camões Center (Columbia University. Research Institute on International Change) (1989). Camões Center Quarterly, Volume 1. Vol. Volume 1 of Echoes: Classics of Hong Kong Culture and History. The Center. p. 29. สืบค้นเมื่อ 2014-02-02. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)
  17. ↑ Kaijian Tang (2015). Setting Off from Macau: Essays on Jesuit History during the Ming and Qing Dynasties. BRILL. p. 93. ISBN 9004305521. สืบค้นเมื่อ 2014-02-02.
  18. ↑ Frank Dikötter (2015). The Discourse of Race in Modern China. Oxford University Press. p. 11. ISBN 0190231130. สืบค้นเมื่อ 2014-02-02.
  19. ↑ Frank Dikotter (1992). The Discourse of Race in Modern China: Hong Kong Memoirs. Hong Kong University Press. p. 17. ISBN 9622093043. สืบค้นเมื่อ 2014-02-02.
  20. ↑ Francisco Bethencourt (2014). Racisms: From the Crusades to the Twentieth Century. Princeton University Press. p. 209. ISBN 1400848415. สืบค้นเมื่อ 2014-02-02.
  21. ↑ João de Pina-Cabral (2002). Between China and Europe: person, culture and emotion in Macao. Vol. Volume 74 of London School of Economics monographs on social anthropology (illustrated ed.). Berg. p. 164. ISBN 0-8264-5749-5. สืบค้นเมื่อ 2012-03-01. I was personally told of people that, to this day, continue to hide the fact that their mothers had been lower-class Chinese women - often even tanka (fishing folk) women who had relations with Portuguese sailors and soldiers. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)
  22. ↑ João de Pina-Cabral (2002). Between China and Europe: person, culture and emotion in Macao. Vol. Volume 74 of London School of Economics monographs on social anthropology (illustrated ed.). Berg. p. 165. ISBN 0-8264-5749-5. สืบค้นเมื่อ 2012-03-01. In fact, in those days, the matrimonial context of production was usually constituted by Chinese women of low socio-economic status who were married to or concubies of Portuguese or Macanese men. Very rarely did Chinese women of higher status agree to marry a Westerner. As Deolinda argues in one of her short stories,"8 should they have wanted to do so out of romantic infatuation, they would not be allowed to {{cite book}}: |volume= has extra text (help)
  23. ↑ João de Pina-Cabral (2002). Between China and Europe: person, culture and emotion in Macao. Vol. Volume 74 of London School of Economics monographs on social anthropology (illustrated ed.). Berg. p. 39. ISBN 0-8264-5749-5. สืบค้นเมื่อ 2012-03-01. When we established ourselves here, the Chinese ostracized us. The Portuguese had their wives, then, that came from abroad, but they could have no contact with the Chinese women, except the fishing folk, the tanka women and the female slaves. Only the lowest class of Chinese contacted with the Portuguese in the first centuries. But later the strength of Christianization, of the priests, started to convince the Chinese to become Catholic. ... But, when they started to be Catholics, they adopted Portuguese baptismal names and were ostracized by the Chinese Buddhists. So they joined the Portuguese community and their sons started having Portuguese education without a single drop of Portuguese blood. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)
  24. ↑ Gary João de Pina-Cabral (2002). InteBetween China and Europe: person, culture and emotion in Macao. Berg Publishers. p. 165. ISBN 0-8264-5749-5. สืบค้นเมื่อ 2010-07-14.
บรรณานุกรม
  • Amaro, Ana Maria (1989). O Traje da Mulher Macaense, Da Saraca ao Do das Nhonhonha de Macau. Macau: Instituto Cultural de Macau.
  • Amaro, Ana Maria (1993). Filhos da Terra. Macau: Instituto Cultural de Macau.
  • Dicks, Anthony R. (1984). "Macao: Legal Fiction and Gunboat Diplomacy" in Leadership on the China Coast, Goran Aijmer (editor), London: Curzon Press, pp. 101–102.
  • Guedes, João (1991). As seitas: histôrias do crime e da política em Macau. Macau: Livros do Oriente.
  • Marreiros, Carlos (1994). "Alliances for the Future" in Review of Culture No. 20 July/September (English Edition), 162-172.
  • Pina Cabral, João de (2002). Between China and Europe: Person, Culture and Emotion in Macao. New York and London: Berg (Continuum Books) - London School Monographs in Social Antrhropology 74.
  • Pina Cabral, João de, and Nelson Lourenço (1993). Em Terra de Tufões: Dinâmicas da Etnicidade Macaense. Macau: Instituto Cultural de Macau.
  • Porter, Jonathan (1996). Macau, the imaginary city: culture and society, 1557 to the present. Boulder: Westview Press.
  • Teixeira, Manuel (1965). Os Macaenses. Macau: Imprensa Nacional.
  • Watts, Ian (1997). "Neither Meat nor Fish: Three Macanse Women in the Transition" in Macau and Its Neighbors toward the 21st Century. Macau: University of Macau.

แหล่งข้อมูลอื่น แก้

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ชาวมาเก๊า&oldid=9958527"