จักรพรรดิโชเก
จักรพรรดิโชเก (ญี่ปุ่น: 長慶天皇; โรมาจิ: Chōkei-tennō) เป็นจักรพรรดิแห่งญี่ปุ่นองค์ที่ 98 ตามประเพณีการสืบราชสันตติวงศ์ ครองราชบัลลังก์ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1368 ก่อนสละราชบัลลังก์ในปี ค.ศ. 1383 พระองค์มีพระนามเดิมว่า เจ้าชายยูตะนาริ (寛成親王)
| โชเก | |
|---|---|
| จักรพรรดิญี่ปุ่น | |
| 29 มีนาคม ค.ศ. 1368 - ค.ศ. 1383 | |
| พระมรณนาม | จักรพรรดิโชเก |
| คัมปากุ | นิโจ โนริโยริ |
| ยุค | ยุคมูโรมาจิ • ยุคราชสำนักเหนือ-ใต้ |
| ก่อนหน้า | โกะ-มูรากามิ |
| ถัดไป | โกะ-คาเมยามะ |
| พระนามเต็ม | สมเด็จพระจักรพรรดิโชเก |
| พระบรมนามาภิไธย | ยูตะนาริ |
| พระราชสมภพ | ค.ศ. 1343 |
| สวรรคต | 27 สิงหาคม ค.ศ. 1394 |
| พระราชบิดา | จักรพรรดิโกะ-มูรากามิ |
| พระราชมารดา | ฟุจิวะระ โนะ โชชิ (ฟุจิวะระ มะซะโกะ) |
| ศาสนา | ชินโต |
| ลายพระอภิไธย |  |
จักรพรรดิโชเกครอง ราชบัลลังก์ดอกเบญจมาศ ระหว่างปี ค.ศ. 1368 - ค.ศ. 1383 โดยเป็นสมาชิกจาก ราชสำนักใต้ แห่ง ยุคราชสำนักเหนือ-ใต้
ราชตระกูล
แก้พระราชบิดาของพระองค์คือจักรพรรดิโกะ-มูรากามิ และพระมารดาของพระองค์อาจเป็นคากิมง-อิง[1]
- จักรพรรดินี (中宮): บุตรสาวของไซอนจิ คินชิเงะ (西園寺公重)
พระราชประวัติ
แก้วันที่ 29 มีนาคม ค.ศ. 1368 (โชเฮปีที่ 23 วันที่ 11 เดือน 3)[2] ภายหลังการสวรรคตของจักรพรรดิโกะ-มูรากามิ พระองค์ได้สืบราชบัลลังก์ในบ้านของหัวหน้านักบวชที่ศาลเจ้าซูมิโยชิ ในเขตซูมิโยชิ โอซากะ ที่ราชสำนักภาคใต้ได้ใช้เป็นเมืองหลวง อย่างไรก็ตาม เนื่องจากอิทธิพลของราชสำนักใต้กำลังลดลง การสืบราชบัลลังก์ของพระองค์จึงยังคงมีข้อสงสัยอยู่บ้างจนถึงยุคไทโช ในปี ค.ศ. 1926 ซึ่งตรงกับปลายรัชสมัยของจักรพรรดิไทโช การสืบราชบัลลังก์ของจักรพรรดิโชเกจึงได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการและถูกสอดแทรกเข้าไปอยู่ในสายราชสกุลหลัก
จักรพรรดิโชเกยืนกรานตลอดรัชสมัยของพระองค์ในการต่อสู้กับราชสำนักเหนือ แต่มันก็สายเกินไปแล้ว ในปี 1383 หรือ 1384 พระองค์สละราชบัลลังก์ให้จักรพรรดิโกะ-คาเมยามะ พระอนุชาของพระองค์
หลังจากการรวมกันอีกครั้งของราชสำนักคู่อริ พระองค์ก็เสด็จกลับไปยังโยชิโนะ ที่ซึ่งพระองค์สวรรคตเมื่อวันที่ 27 สิงหาคม ค.ศ. 1394 ดวงพระวิญญาณของจักรพรรดิโชเกได้รับการสักการะที่ศาลเจ้าชิโชในโทสึงาวะ[3]
ดูเพิ่ม
แก้อ้างอิง
แก้- ↑ Hamaguchi 1983, p. 588.
- ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, p. 158.
- ↑ Ponsonby-Fane, p. 128.
แหล่งข้อมูลอื่น
แก้- Hamaguchi, Hiroaki (1983). "Kaki Mon'in". Nihon Koten Bungaku Daijiten 日本古典文学大辞典 (ภาษาญี่ปุ่น). Vol. 1. Tokyo: Iwanami Shoten. p. 588. OCLC 11917421.
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- Titsingh, Isaac, ed. (1834). [Siyun-sai Rin-siyo/Hayashi Gahō, 1652], Nipon o daï itsi ran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 251800045