จักรพรรดิโกะ-คาเมยามะ
จักรพรรดิโกะ-คาเมยามะ (ญี่ปุ่น: 後亀山天皇; โรมาจิ: Go-Kameyama Tennō; ป. ค.ศ. 1347 – 10 พฤษภาคม ค.ศ. 1424) เป็นจักรพรรดิแห่งญี่ปุ่นองค์ที่ 99 ตามประเพณีสืบราชสันตติวงศ์ พระองค์ปกครองตั้งแต่ ค.ศ. 1383 ถึง 21 ตุลาคม ค.ศ. 1392 พระองค์กลายเป็นจักรพรรดิองค์สุดท้ายของราชสำนักใต้ พระนามเดิมของพระองค์คือ เจ้าชายฮิโรนาริ (煕成親王)
| จักรพรรดิโกะ-คาเมยามะ 後亀山天皇 | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| จักรพรรดิญี่ปุ่น | |||||
| ครองราชย์ | ค.ศ. 1383 – 19 พฤศจิกายน ค.ศ. 1392 | ||||
| ก่อนหน้า | โชเก | ||||
| ถัดไป | โกะ-โคมัตสึ | ||||
| โชกุน | อาชิกางะ โยชิมิตสึ | ||||
| พระราชสมภพ | ค.ศ. 1347 ฮิโรนาริ (ญี่ปุ่น: 熙成; โรมาจิ: Hironari) | ||||
| สวรรคต | 10 พฤษภาคม ค.ศ. 1424 (76–77 ปี) | ||||
| ฝังพระศพ | ซางะ โนะ โองูระ โนะ มิซาซางิ (嵯峨小倉陵; ยามาชิโระ) | ||||
| คู่อภิเษก | คิตาบาตาเกะ โนบูโกะ | ||||
| พระราชบุตร | ดูข้างล่าง | ||||
| |||||
| ราชสกุล | ราชวงศ์ญี่ปุ่น | ||||
| พระราชบิดา | จักรพรรดิโกะ-มูรากามิ | ||||
| พระราชมารดา | คากิมง-อิง | ||||
พระนามของพระองค์นั้นนำมาจากพระนามของ จักรพรรดิคะเมะยะมะ จักรพรรดิในช่วง คริสต์ศตวรรษที่ 13 ผู้เป็นต้นราชสกุล ไดกะกุจิ ที่ปกครอง ราชสำนักใต้ เมื่อใส่คำว่า โกะ (後) เข้าไปพระนามของพระองค์จึงมีความหมายว่า จักรพรรดิคะเมะยะมะยุคหลัง หรือ จักรพรรดิคะเมะยะมะที่ 2
ราชตระกูล
แก้พระองค์เป็นพระราชโอรสองค์ที่สองของจักรพรรดิโกะ-มูรากามิ จักรพรรดิองค์ที่ 97 พระมารดาของพระองค์คือ ฟูจิวาระ โนะ คัตสึโกะ (藤原勝子) หรือที่รู้จักกันดีในนาม คากิมง-อิง (嘉喜門院)[1]
โดยไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับจักรพรรดินีหรือพระสนมของพระองค์ ส่วนเจ้าชายสึเนอัตสึ (恒敦親王) เชื่อว่าเป็นพระราชโอรสของพระองค์
- จักรพรรดินี: มินาโมโตะ (คิตาบาตาเกะ) โนบูโกะ, ธิดาในคิตาบาตาเกะ อากิโนบุ
- พระราชโอรสองค์ที่ 3: เจ้าชายโยชิยาซุ (良泰親王; 1370–1443)
- เจ้าชายนักบวชเกียวโงะ (行悟法親王; 1377–1406)
- พระราชธิดาองค์แรก: เจ้าหญิงยาซูโกะ (泰子内親王) สมรสกับนิโจ ฟูยูซาเนะ
- พระมเหสี: ฟูจิวาระ (นิโจ) โนริโกะ, ธิดาในนิโจ โนริโมโตะ
- พระราชโอรสองค์แรก: เจ้าชายโทกิยาซุ (世泰親王, 1360–1377)
- นางสนองพระโอษฐ์: ฟูจิวาระ (ฮิโนะ) คูนิโกะ, ธิดาในฮิโนะ คูนิมิตสึ
- พระราชโอรสองค์ที่ 2: เจ้าชายโมโรยาซุ (師泰親王; 1362–1423)
- ชิโนะ (真阿, 1374–1440)
- ไม่ทราบพระราชมารดา
- เจ้าชายสึเนอัตสึ (恒敦, สวรรคต ค.ศ. 1422) หัวหน้าตระกูลโองาวะคนแรก
- ซนโกกุ (琮頊, สวรรคต ค.ศ. 1448)
พระราชประวัติ
แก้จักรพรรดิโกะ-คาเมยามะสืบราชบัลลังก์ในยุคราชสำนักเหนือ-ใต้ที่วุ่นวาย ซึ่งผู้อ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์ดอกเบญจมาศได้รวบรวมผู้สนับสนุนโดยรู้จักกันในชื่อราชสำนักเหนือและราชสำนักใต้ จักรพรรดิโกะ-คาเมยามะกลายเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่ของราชสำนักใต้เมื่อจักรพรรดิโชเกซึ่งเป็นพระเชษฐาสละราชบัลลังก์ในปี ค.ศ. 1383 เมื่อวันที่ 15 ตุลาคม ค.ศ. 1392 ในการเจรจาสันติภาพระหว่างราชสำนักเหนือกับราชสำนักใต้ พระองค์ได้ร้องขอสันติภาพจากอาชิกางะ โยชิมิตสึ; และต่อมาพระองค์ก็เสด็จกลับไปยังเมืองหลวงซึ่งพระองค์ได้ส่งมอบไตรราชกกุธภัณฑ์ให้แก่ราชสำนักเหนือซึ่งเป็นคู่แข่งของพระองค์[2]
ตามเงื่อนไขของสนธิสัญญาราชสำนักเหนือและราชสำนักใต้ควรจะสลับกันสืบราชสันตติวงศ์ อย่างไรก็ตาม สนธิสัญญาฉบับนี้ถูกยกเลิกในปี ค.ศ. 1412 เมื่อจักรพรรดิโกะ-โคมัตสึซึ่งเป็นจักรพรรดิองค์ที่ 100 จากราชสำนักเหนือได้ทรยศต่อสนธิสัญญาดังกล่าวโดยสละราชสมบัติให้กับพระราชโอรสองค์โปรดของพระองค์ ต่อจากนั้นจึงไม่มีผู้อ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์จากราชสำนักใต้ได้ประทับบนราชบัลลังก์ดอกเบญจมาศอีกเลย จนถึงปี ค.ศ. 1911 รัฐบาลญี่ปุ่นในรัชสมัยของจักรพรรดิเมจิได้ประกาศว่าจักรพรรดิผู้อ้างสิทธิ์จากราชสำนักใต้เป็นจักรพรรดิโดยชอบธรรม แม้ว่าจักรพรรดิหลังจากนั้นรวมถึงจักรพรรดิเมจิจะสืบเชื้อสายมาจากราชสำนักเหนือก็ตาม ด้วยเหตุผลที่ว่าราชสำนักใต้ยังครอบครองไตรราชกกุธภัณฑ์อันศักดิ์สิทธิ์อยู่ ดังนั้นจึงเปลี่ยนจักรพรรดิจากอดีตราชสำนักเหนือให้กลายเป็นเพียงผู้อ้างสิทธิ์
ดูเพิ่ม
แก้อ้างอิง
แก้- ↑ Hamaguchi 1983, p. 588.
- ↑ Sansom, George (1961). A History of Japan, 1334–1615. Stanford University Press. pp. 117–118. ISBN 0804705259.
แหล่งข้อมูลอื่น
แก้- Hamaguchi, Hiroaki (1983). "Kaki Mon'in". Nihon Koten Bungaku Daijiten 日本古典文学大辞典 (ภาษาญี่ปุ่น). Vol. 1. Tokyo: Iwanami Shoten. p. 588. OCLC 11917421.
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- Titsingh, Isaac, ed. (1834). [Siyun-sai Rin-siyo/Hayashi Gahō, 1652], Nipon o daï itsi ran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland.