จักรพรรดินากามิกาโดะ

พระสมัญญานาม
	สึอิโง:; จักรพรรดินากามิกาโดะ (中御門院 หรือ 中御門天皇)

จักรพรรดินากามิกาโดะ
中御門天皇
จักรพรรดินากามิกาโดะ; 中御門天皇
จักรพรรดิญี่ปุ่น
ครองราชย์	27 กรกฎาคม ค.ศ. 1709 – 13 เมษายน ค.ศ. 1735
ก่อนหน้า	ฮิงาชิยามะ
ถัดไป	ซากูรามาจิ
โชกุน	ดูรายชื่อ โทกูงาวะ อิเอโนบุ; (1709-1712); โทกูงาวะ อิเอ็ตสึงุ; (1713-1716); โทกูงาวะ โยชิมูเนะ; (1716-1735);
พระราชสมภพ	14 มกราคม ค.ศ. 1702; เกียวโต รัฐบาลโชกุนโทกูงาวะ; ยาซูฮิโตะ (ญี่ปุ่น: 慶仁; โรมาจิ: Yasuhito)
สวรรคต	10 พฤษภาคม ค.ศ. 1737 (35 ปี); รัฐบาลโชกุนโทกูงาวะ
ฝังพระศพ	สึกิ โนะ วะ โนะ มิซาซางิ เกียวโต
คู่อภิเษก	โคโนเอะ ฮิซาโกะ [ja]
พระราชบุตร; กับพระองค์อื่น ๆ...	จักรพรรดิซากูรามาจิ
พระสมัญญานาม
	สึอิโง:; จักรพรรดินากามิกาโดะ (中御門院 หรือ 中御門天皇)
ราชสกุล	ราชวงศ์ญี่ปุ่น
พระราชบิดา	จักรพรรดิฮิงาชิยามะ
พระราชมารดา	คูชิเงะ โยชิโกะ(ให้กำเนิด); ยูกิโกะ (รับเลี้ยง)

ยาซูฮิโตะ (ญี่ปุ่น: 慶仁; โรมาจิ: Yasuhito; 14 มกราคม ค.ศ. 1702 – 10 พฤษภาคม ค.ศ. 1737) ได้รับการเลื่อนพระเกียรติหลังสวรรคตเป็น จักรพรรดินากามิกาโดะ (ญี่ปุ่น: 中御門天皇; โรมาจิ: Nakamikado-tennō) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่นองค์ที่ 114 ตามลำดับการสืบราชบัลลังก์แบบดั้งเดิม^[1]^[2] ครองสิริราชสมบัติระหว่าง ค.ศ. 1709 จนถึง ค.ศ. 1735 เมื่อพระองค์สละราชสมบัติ^[3]

เหตุการณ์ในพระชนม์ชีพของนากามิกาโดะ

ในปี โฮเอะ ที่ 5 ตรงกับ ค.ศ. 1708 จักรพรรดิฮิงาชิยามะได้โปรดให้จัดพิธีสถาปนาเจ้าชายโยชิฮิโตะพระราชโอรสองค์ที่ 5 ขึ้นเป็นรัชทายาทและผู้สืบราชบัลลังก์หลังจากนั้นไม่นานจักรพรรดิฮิงาชิยามะได้ประกาศสละราชบัลลังก์ให้กับเจ้าชายโยชิฮิโตะขึ้นสืบราชบัลลังก์เป็นจักรพรรดินากามิกาโดะ เมื่อวันที่ 21 เดือน 6 ปี โฮเอะ ที่ 6 ตรงกับวันที่ 27 กรกฎาคม ค.ศ. 1709 โดยได้มีการจัดพิธีราชาภิเษกขึ้นที่ พระราชวังหลวงเกียวโต เมื่อวันที่ 11 เดือน 11 ปี โฮเอะ ที่ 7 ตรงกับวันที่ 30 ธันวาคม ค.ศ. 1710

ในรัชสมัยของพระองค์ถือว่าความสัมพันธ์ระหว่างราชสำนักกับรัฐบาลโชกุนยังคงราบรื่นถึงขั้นองค์จักรพรรดิได้ยกเจ้าหญิงยาโซะพระธิดาในจักรพรรดิเรเง็ง จักรพรรดิองค์ที่ 112 ผู้เป็นพระปิตุจฉา (อา) ในจักรพรรดินากามิกาโดะให้สมรสกับโทกูงาวะ อิเอสึงุ โชกุนคนที่ 7 แต่งานพิธีต้องถูกยกเลิกเนื่องจากการอสัญกรรมอย่างกะทันหันของโชกุนที่เอโดะ

จักรพรรดินากามิกาโดะได้สละราชบัลลังก์ให้กับเจ้าชายอากิฮิโตะพระราชโอรสองค์ใหญ่ขึ้นสืบราชบัลลังก์เป็น จักรพรรดิซากูรามาจิ เมื่อวันที่ 21 เดือน 3 ปี เคียวโฮ ที่ 20 ตรงกับวันที่ 13 เมษายน ค.ศ. 1735 หลังจากครองสิริราชสมบัติได้ 25 ปีโดยพระองค์ยังคงกุมพระราชอำนาจเหนือพระราชโอรสเช่นเดียวกับพระอัยกาและพระราชบิดาในฐานะไดโจเท็นโน (มหาจักรพรรดิ) แต่หลังจากนั้นอีกเพียง 2 ปีอดีตจักรพรรดินากามิกาโดะก็เสด็จสวรรคตเมื่อวันที่ 11 เดือน 4 ปี เก็นบุง ที่ 2 ตรงกับวันที่ 10 พฤษภาคม ค.ศ. 1737 ขณะมีพระชนมายุเพียง 35 พรรษาโดยได้มีการฝังพระบรมศพที่พระราชสุสาน สึกิ โนะ วะ โนะ มิซะซะงิ เมื่อวันที่ 8 เดือน 5 ปี เก็นบุง ที่ 2 ตรงกับวันที่ 6 มิถุนายน ค.ศ. 1737

พระราชพงศาวลี

^[4]

พงศาวลีของจักรพรรดินากามิกาโดะ

8. จักรพรรดิโกะ-มิซูโน (1596–1680)

4. จักรพรรดิเรเง็ง (1654–1732)

9. โซโนะ คูนิโกะ (1624–1677)

2. จักรพรรดิฮิงาชิยามะ (1675–1710)

10. มัตสึกิ มูนาเอดะ (1625–1700)

5. มัตสึกิ มูเนโกะ (1658–1732)

11. คาวาบาตะ ฮิเดโกะ

1. จักรพรรดินากามิกาโดะ

12. โซโนะ มูเนโตโมะ (1611–1661)

6. คูชิเงะ ทากาโยชิ (1652–1733)

13. อิโกมะ

3. คูชิเงะ โยชิโกะ (1675–1710)

14. นิชิโนโตอิง โทกินาริ (1645–1724)

7. นิชิโนโตอิง

อ้างอิง

↑ Imperial Household Agency (Kunaichō): 中御門天皇 (114)
↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, p. 118.
↑ Titsingh, Issac. (1834). Annales des empereurs du japon, pp. 416–417.
↑ "Genealogy". Reichsarchiv (ภาษาญี่ปุ่น). 30 April 2010. สืบค้นเมื่อ 20 January 2018.

ข้อมูล

Adams, Thomas Francis Morton. (1953). Japanese Securities Markets: A Historical Survey, Tokyo: Seihei Okuyama. OCLC 4376900
Brownlee, John S. (1999). Japanese Historians and the National Myths, 1600–1945: The Age of the Gods and Emperor Jinmu. Vancouver: University of British Columbia Press. ISBN 978-0-7748-0645-9; OCLC 248071153
Hall, John Whitney. (1988). The Cambridge History of Japan, Vol. 4. Early Modern Japan. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-22355-3; OCLC 489633115
Foreign Press Center. (1997). Japan: Eyes on the Country, Views of the 47 Prefectures. Tokyo: Foreign Press Center. ISBN 978-4-900849-16-7; OCLC 39537893
Hayami, Akira, Osamu Saitō, Ronald P Toby. (2004) The Economic History of Japan: 1600–1990. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-828905-0; OCLC 314513300
Meyer, Eva-Maria. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit: unter besonderer Berücksichtigung der Jahre 1846 bis 1867. Münster: LIT Verlag. ISBN 978-3-8258-3939-0; OCLC 42041594
Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1956). Kyoto: The Old Capital of Japan, 794–1869. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 182637732
__________. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
Screech, Timon. (2006). Secret Memoirs of the Shoguns: Isaac Titsingh and Japan, 1779–1822. London: RoutledgeCurzon. ISBN 978-0-203-09985-8; OCLC 65177072
Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-04940-5; OCLC 59145842

[kunaicho-1] Imperial Household Agency (Kunaichō): 中御門天皇 (114)

[ponsonby118-2] Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, p. 118.

[titsingh416-417-3] Titsingh, Issac. (1834). Annales des empereurs du japon, pp. 416–417.

[descent-4] "Genealogy". Reichsarchiv (ภาษาญี่ปุ่น). 30 April 2010. สืบค้นเมื่อ 20 January 2018.

[1]

[2]

[3]

[4]