วิกิพีเดีย

จักรพรรดิคัมมุ

จักรพรรดิคัมมุ (ญี่ปุ่น: 桓武天皇; โรมาจิ: Kammu-tennō; ค.ศ. 735 – 9 เมษายน ค.ศ. 806) จักรพรรดิองค์ที่ 50 แห่งราชวงศ์ญี่ปุ่น[1] ตามที่ได้จัดเรียงไว้ในรายพระนามจักรพรรดิญี่ปุ่น[2] และเป็นช่วงที่พระราชอำนาจของจักรพรรดิเรืองอำนาจถึงจุดสูงสุด[3] โดยพระองค์มีอีกพระนามหนึ่งว่า จักรพรรดิคาชิวาบาระ ซึ่งมีที่มาจากพระสมัญญานามหลังสิ้นพระชนม์ของพระองค์

จักรพรรดิคัมมุ
桓武天皇
พระบรมสาทิสลักษณ์ของจักรพรรดิคัมมุ, คริสต์ศตวรรษที่ 16
จักรพรรดิญี่ปุ่น
ครองราชย์
30 เมษายน ค.ศ. 781 – 9 เมษายน ค.ศ. 806
บรมราชาภิเษก10 พฤษภาคม ค.ศ. 781
ไดโจไซ4 ธันวาคม ค.ศ. 781
พระนามหลังสวรรคตชิโง แบบจีน:
จักรพรรดิคัมมุ (桓武天皇)

ชิโง แบบญี่ปุ่น:
ยามาโตเนโกอามัตสึฮิตสึงิอิยาเตริ โนะ ซูเมรามิโกโตะ (日本根子皇統弥照天皇)
ยุคยุคนาระ – ยุคเฮอัง
ก่อนหน้าโคนิง
ถัดไปเฮเซ
พระราชสมภพ4 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 736
พระบรมนามาภิไธยยามาเบะ (山部)
สวรรคต9 เมษายน ค.ศ. 806(806-04-09) (70 ปี)
ฝังพระบรมศพ28 เมษายน ค.ศ. 806
สุสานหลวงคาชิวาบาระ โนะ มิซาซางิ (柏原陵) (เกียวโต)
พระราชบิดาจักรพรรดิโคนิง
พระราชมารดาทากาโนะ โนะ นีงาซะ
จักรพรรดินี (โคโง)ฟูจิวาระ โนะ โอโตมูโระ
พระราชโอรส-ธิดา

จักรพรรดิคัมมุครองราชบัลลังก์ดอกเบญจมาศระหว่าง ค.ศ. 781–806

ในเวลาต่อมาพระนาม คาชิวาบาระ ของจักรพรรดิคัมมุได้ถูกนำไปใช้เป็นพระนามของจักรพรรดิโกะ-คาชิวาบาระ จักรพรรดิในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 16

พระราชประวัติ

แก้
 
จักรพรรดิคัมมุ

พระนามส่วนพระองค์ของคัมมุ (อิมินะ) คือ ยามาเบะ (ญี่ปุ่น: 山部; โรมาจิ: Yamabe)[4] เป็นพระราชโอรสองค์ใหญ่ในเจ้าชายชิรากาเบะ (ภายหลังรู้จักกันในพระนามจักรพรรดิโคนิง) และประสูติก่อนที่ชิรากาเบะจะขึ้นครองราชย์[5] โชกุนิฮงงิ (ญี่ปุ่น: 続日本紀; โรมาจิ: Shoku Nihongi) รายงานว่า ยามาโตะ โนะ นีงาซะ (ภายหลังเรียกว่าทากาโนะ โนะ นีงาซะ) พระราชมารดาของยามาเบะ เป็นทายาทรุ่นที่ 10 ของพระเจ้ามูรยองแห่งแพ็กเจ (ค.ศ. 462–523)[6]

และนอกจากนี้ยังเป็นพระราชบิดาของจักรพรรดิอีก 3 พระองค์คือจักรพรรดิเฮเซ จักรพรรดิองค์ที่ 51, จักรพรรดิซางะ จักรพรรดิองค์ที่ 52 และ จักรพรรดิจุนนะ จักรพรรดิองค์ที่ 53

เหตุการณ์ในพระชนมชีพของจักรพรรดิคัมมุ

แก้

เจ้าชายยามาเบะไม่ได้รับการสถาปนาเป็นรัชทายาทเนื่องจากพระอนุชาต่างพระราชมารดาของพระองค์คือ เจ้าชายโอซาเบะ ที่ประสูติแต่จักรพรรดินีคือเจ้าหญิงอิโนเอะ พระราชธิดาในจักรพรรดิโชมุได้รับสถาปนาเป็นรัชทายาทจนกระทั่งเกิดเหตุการณ์สาปแช่งจักรพรรดิโคนิงทำให้จักรพรรดินีและเจ้าชายโอซาเบะถูกปลดและถูกเนรเทศเจ้าชายยามาเบะจึงได้รับสถาปนาเป็นรัชทายาทแทน

  • 773:[7] ได้รับตำแหน่งมกุฏราชกุมาร
  • 30 เมษายน ค.ศ. 781[8](ปีเท็นโอที่ 1, วันที่ 3 เดือน 4[9]): จักรพรรดิโคนิงสละราชสมบัติในปีที่ 11 ในรัชสมัยของพระองค์[10] หลังจากนั้นไม่นาน คัมมุจึงขึ้นครองราชย์[11] ในรัชสมัยของพระองค์ ได้มีการย้ายเมืองหลวงญี่ปุ่นจากนาระ (เฮโจเกียว) ไปยังนางาโอกะเกียวใน ค.ศ. 784[12] จากนั้นจึงย้ายเมืองหลวงอีกครั้งใน ค.ศ. 794[13]
  • 28 กรกฎาคม ค.ศ. 782 (ปีเอ็นเรียกุที่ 1, วันที่ 14 เดือน 6[14]): ซาไดจิง ฟูจิวาระ โนะ อูโอนะมีส่วนในเหตุการณ์ที่ทำให้เขาถูกถอดออกจากตำแหน่งและเนรเทศไปยังคีวชิ[12] อูโอนะได้รับอนุญาตให้กลับไปยังเมืองหลวงโดยอ้างว่าป่วย หลังเสียชีวิตที่นั่น จึงมีการเผาคำสั่งเนรเทศและฟื้นฟูตำแหน่งของเขา[12] โดยเป็นช่วงเดียวกันที่ฟูจิวาระ โนะ ทามาโระได้รับการแต่งตั้งเป็นอูไดจิง ในช่วงนั้นทั้งตำแหน่งซาไดจิงและอูไดจิงว่าง ที่ปรึกษาหลัก (ไดนางง) และจักรพรรดิรับหน้าที่และอำนาจที่จะได้รับการมอบหมายเป็นอย่างอื่น[15]
  • 783 (ปีเอ็นเรียกุที่ 2, เดือน 3[16]): อูไดจิง ทามาโระเสียชีวิตตอนอายุ 62 ปี[15]
  • 783 (ปีเอ็นเรียกุที่ 2, เดือน 7[17]): ฟูจิวาระ โนะ โคเรกิมิกลายเป็น อูไดจิง คนใหม่ต่อจากฟูจิวาระ โนะ ทามาโระ[15]
  • 793 (ปีเอ็นเรียกุที่ 12[18]): เริ่มต้นก่อสร้างวัดเอ็นเรียกุ ภายใต้การนำของเด็งเงียว[13]
  • 794:[13] ย้ายเมืองหลวงไปยังเฮอังเกียว โดยมีพระราชวังชื่อว่า เฮอังโนะมิยะ (平安宮?, "พระราชวังแห่งความสงบ/ศานติ")[4]
  • 17 พฤศจิกายน ค.ศ. 794 (ปีเอ็นเรียกุที่ 13, วันที่ 21 เดือน 10[19]): จักรพรรดิเสด็จด้วยแคร่จากนาระไปยังเฮอังเกียว เมืองหลวงใหม่ พร้อมขบวนแห่ที่ยิ่งใหญ่[13] ถือเป็นจุดเริ่มต้นยุคนาระ
  • 794 แต่งตั้งโอโตโมะ โนะ โอโตมาโระเป็นโชกุนคนแรก ร่วมกับซากาโนอูเอะ โนะ ทามูรามาโระที่อยู่ภายใต้เอมิชิที่ฮนชูเหนือ[20]
  • 806:[4] จักรพรรดิคัมมุสวรรคต สิริพระชนมพรรษา 70 พรรษา[21] รัชสมัยของพระองค์มีระยะเวลา 25 ปี

แผนผัง

แก้

[22]

พระราชวงศ์

แก้

จักรพรรดิคัมมุมีพระราชโอรส-ธิดาทั้งสิ้น 36 พระองค์[23]

อ้างอิง

แก้
  1. ↑ Imperial Household Agency (Kunaichō): 桓武天皇 (50); สืบค้นเมื่อ 22 สิงหาคม 2013.
  2. ↑ Nussbaum, Louis-Frédéric. (2005). "Etchū" in Japan Encyclopedia, p. 464; Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 61–62.
  3. ↑ Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du Japon, pp. 86–95, p. 86, ที่กูเกิล หนังสือ; Brown, Delmer M. Gukanshō, pp. 277–279; Varley, H. Paul. Jinnō Shōtōki, pp. 148–150.
  4. ↑ 4.0 4.1 4.2 Brown, p. 277.
  5. ↑ Titsingh, p. 86, p. 86, ที่กูเกิล หนังสือ; Varley, p. 149.
  6. ↑ Watts, Jonathan. "The emperor's new roots: The Japanese emperor has finally laid to rest rumours that he has Korean blood, by admitting that it is true," The Guardian (London). 28 ธันวาคม 2001.
  7. ↑ Brown, p. 34.
  8. ↑ วันที่จูเลียนนำมาจาก NengoCalc
  9. ↑ 天安一年四月三日
  10. ↑ Titsingh, pp. 85–6, p. 85, ที่กูเกิล หนังสือ; Brown, p. 277.
  11. ↑ Titsingh, p. 86, p. 86, ที่กูเกิล หนังสือ; Varley, p. 44; a distinct act of senso is unrecognized prior to Emperor Tenji; and all sovereigns except Jitō, Yōzei, Go-Toba, and Fushimi have senso and sokui in the same year until the reign of Emperor Go-Murakami.
  12. ↑ 12.0 12.1 12.2 Brown, 278.
  13. ↑ 13.0 13.1 13.2 13.3 Brown, 279.
  14. ↑ 延暦一年六月十四日
  15. ↑ 15.0 15.1 15.2 Titsingh, p. 86, p. 86, ที่กูเกิล หนังสือ.
  16. ↑ 延暦二年三月
  17. ↑ 延暦二年七月
  18. ↑ 延暦十二年
  19. ↑ 延暦十三年十月二十一日
  20. ↑ "Shogun". Encyclopædia Britannica. สืบค้นเมื่อ 19 พฤศจิกายน 2014.
  21. ↑ Varley, p. 150.
  22. ↑ "Genealogy". Reichsarchiv (ภาษาญี่ปุ่น). สืบค้นเมื่อ 28 มกราคม 2018.
  23. ↑ Ponsonby-Fane, p. 62.

บรรณานุกรม

แก้
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=จักรพรรดิคัมมุ&oldid=12304590"