คิม จ็อง-อิล
คิม จ็อง-อิล (เกาหลี: 김정일; ฮันจา: 金正日; อาร์อาร์: Kim Chŏngil; เอ็มอาร์: Gim Jeong(-)il) มีชื่อเมื่อแรกเกิดว่า ยูรี อีร์เซโนวิช คิม/Юрий Ирсенович Ким (ตามบันทึกโซเวียต)[1][2][3][4] (16 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1941 – 17 ธันวาคม ค.ศ. 2011[5]) อดีตผู้นำสูงสุดของสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลี (เกาหลีเหนือ) เขาเป็นเลขาธิการพรรคกรรมกรเกาหลี ซึ่งเป็นพรรครัฐบาลตั้งแต่ ค.ศ. 1948, ประธานคณะกรรมาธิการป้องกันประเทศแห่งเกาหลีเหนือ และผู้บัญชาการกองทัพประชาชนเกาหลีสูงสุด ซึ่งเป็นกองทัพขนาดใหญ่ที่สุดอันดับสี่ของโลก
คิม จ็อง-อิล | |
---|---|
김정일 金正日 | |
คิม จ็อง-อิล ในปี 2554 | |
เลขาธิการพรรคแรงงานเกาหลี | |
ดำรงตำแหน่ง 8 ตุลาคม พ.ศ. 2537 – 17 ธันวาคม พ.ศ. 2554 | |
ก่อนหน้า | คิม อิล-ซ็อง |
ถัดไป | คิม จ็อง-อึน (ในฐานะเลขาธิการคนแรก) |
ประธานคณะกรรมาธิการป้องกันประเทศเกาหลีเหนือ | |
ดำรงตำแหน่ง 9 เมษายน พ.ศ. 2536 – 17 ธันวาคม พ.ศ. 2554 | |
ก่อนหน้า | คิม อิล-ซ็อง |
ถัดไป | คิม จ็อง-อึน (ในฐานะประธานคนแรก) |
ผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งกองทัพประชาชนเกาหลี | |
ดำรงตำแหน่ง 24 ธันวาคม พ.ศ. 2534 – 17 ธันวาคม พ.ศ. 2554 | |
ก่อนหน้า | คิม อิล-ซ็อง |
ถัดไป | คิม จ็อง-อึน |
ข้อมูลส่วนบุคคล | |
เกิด | 16 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2484 คาบารอฟสค์ สหภาพโซเวียต (ตามบันทึกเกาหลีเหนือในปัจจุบัน) |
เสียชีวิต | 17 ธันวาคม พ.ศ. 2554 (70 ปี) เปียงยาง เกาหลีเหนือ |
ที่ไว้ศพ | วังสุริยะคึมซูซัน เปียงยาง เกาหลีเหนือ |
เชื้อชาติ | เกาหลีเหนือ โซเวียต ( โครยอ-ซารัม ) |
ศาสนา | อเทวนิยม |
พรรคการเมือง | พรรคแรงงานเกาหลี |
คู่อาศัย | ซ็อง ฮเย-ริม (2511–2545) โค ยง-ฮี (2520–2547) คิม อก (2547–2554) |
คู่สมรส | ฮง อิล-ช็อน (2509–2512) คิม ย็อง-ซุก (2517-2554) |
บุตร | คิม ฮเย-กย็อง คิม จ็อง-นัม คิม ซ็อล-ซง คิม จ็อง-ช็อล คิม จ็อง-อึน คิม ยอ-จ็อง |
ศิษย์เก่า | มหาวิทยาลัยคิมอิลซ็อง |
ลายมือชื่อ | |
ยศที่ได้รับการแต่งตั้ง | |
รับใช้ | เกาหลีเหนือ |
สังกัด | กองทัพประชาชนเกาหลี |
ประจำการ | 2534-2554 |
ยศ | แทวอนซู (จอมพลสูงสุด) |
บังคับบัญชา | ผู้บัญชาการทหารสูงสุด |
ในเดือนเมษายน ค.ศ. 2009 มีการแก้ไขรัฐธรรมนูญเกาหลีเหนือโดยเรียกเขาว่าเป็น "ผู้นำสูงสุด" โดยปริยาย[6] เขายังถูกเรียกว่า "บิดาที่รัก", "บิดาของเรา" "นายพล" และ "จอมทัพ"[7] บุตรชาย คิม จองอึนได้รับเลื่อนเป็นตำแหน่งระดับสูงในพรรคกรรมกรและถูกวางตัวเป็นทายาท[8] ใน ค.ศ. 2010 เขาถูกจัดอยู่ในอันดับที่ 31 ของบุคคลทรงอำนาจที่สุดของโลก[9] รัฐบาลเกาหลีเหนือประกาศการถึงแก่อสัญกรรมของเขาเมื่อวันที่ 19 ธันวาคม ค.ศ. 2011[5]
ชีวิตวัยเยาว์
แก้แรกเกิด
แก้รายละเอียดเกี่ยวกับการเกิดของคิม จ็อง-อิลแตกต่างกันไปตามแหล่งข้อมูล บันทึกโซเวียตแสดงให้เห็นว่าเขาเกิดในหมู่บ้านวยัตสโคเย (Vyatskoye) ดินแดนฮาบารอฟสค์ (Khabarovsk) สหภาพโซเวียต เมื่อค.ศ. 1941[10] มีชื่อเมื่อแรกเกิดว่า ยูรี อีร์เซโนวิช คิม (Yuri Irsenovich Kim; รัสเซีย: Юрий Ирсенович Ким) เป็นบุตรชายคนโตคนแรกของนายคิม อิล-ซ็อง (เกาหลี: 김정일) กับนางคิม จ็อง-ซุก (เกาหลี: 김정숙) คิม อิล-ซ็อง ผู้เป็นบิดา ในขณะนั้นดำรงตำแหน่งเป็นผู้บัญชาการกองพันที่ 1 แห่งกองพลน้อยโซเวียตที่ 88 อันประกอบด้วยชาวจีนและเกาหลีพลัดถิ่น แห่งกองทัพแดง (Red Army) ของสหภาพโซเวียต เพื่อต่อสู้กับการรุกรานแมนจูเรียของจักรวรรดิญี่ปุ่น ในช่วงสงครามจีน-ญี่ปุ่นครั้งที่ 2 (Second Sino-Japanese War) คิม จ็อง-อิล มีน้องชายมารดาเดียวกันอีกหนึ่งคนคือ คิม มัน-อิล (เกาหลี: 김만일) หรือ คิม ชูรา (Kim Sura; เกาหลี: 김슈라) เกิดเมื่อปีค.ศ. 1944 และน้องสาวหนึ่งคนคือ คิม คย็อง-ฮี (เกาหลี: 김경희)
ชีวประวัติอย่างเป็นทางการของคิม จ็อง-อิล[11] ซึ่งแต่งโดยรัฐบาลเกาหลีเหนือในสมัยต่อมา ระบุว่าเขาเกิดในค่ายทหารลับบนภูเขาแพ็กดู (Baekdu Mountains) ในเกาหลีของญี่ปุ่น จังหวัดรยังกัง ประเทศเกาหลีเหนือในปัจจุบัน เมื่อวันที่ 16 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1942[12] นักชีวประวัติทางการอ้างว่า การเกิดของเขาที่ภูเขาแพกตูมีลางบอกเหตุเป็นนกนางแอ่น และป่าวประกาศโดยการปรากฏขึ้นของรุ้งกินน้ำสองสายเหนือยอดเขาและดาวดวงใหม่ในสรวงสวรรค์[13]
ใน ค.ศ. 1945 ขณะที่คิมอายุได้สามหรือสี่ปี (ตามปีเกิดของเขา) เมื่อสงครามโลกครั้งที่สองสิ้นสุดลงและเกาหลีได้รับเอกราชคืนจากญี่ปุ่นอีกครั้งหนึ่ง บิดาของเขากลับไปยังเปียงยางในเดือนกันยายนปีนั้นเพื่อเข้าดำรงตำแหน่งเป็นผู้นำของเกาหลีเหนือ และปลายเดือนพฤศจิกายน คิม จ็อง-อิล จึงได้เดินทางกลับสู่เกาหลีตามบิดาของตนโดยเรือโซเวียต ซึ่งขึ้นฝั่งที่ซอนบอง ครอบครัวย้ายเข้าไปในบ้านพักของอดีตเจ้าหน้าที่ญี่ปุ่น พร้อมกับสวนและสระน้ำ น้องชายของคิม จ็อง-อิล "ชูรา" คิม (คิม พยองอิล แต่รู้จักโดยชื่อเล่นภาษารัสเซียของเขา) จมน้ำที่นั่นใน ค.ศ. 1948 รายงานไม่ยืนยันแนะว่า คิม จ็อง-อิลวัยห้าขวบอาจเป็นต้นเหตุของอุบัติเหตุนั้น[14] นางคิม จ็อง-ซุก มารดาของคิม จ็อง-อิล เสียชีวิตจากการคลอดบุตรคนที่สี่ เมื่อค.ศ. 1949[15] รายงานไม่ยืนยันระบุว่า มารดาของเขาอาจถูกยิงและถูกทิ้งให้เลือดไหลจนเสียชีวิต[14]
การศึกษา
แก้ตามชีวประวัติอย่างเป็นทางการ คิมสำเร็จการศึกษาขั้นพื้นฐานระหว่างเดือนกันยายน ค.ศ. 1950 และสิงหาคม ค.ศ. 1960 ในกรุงเปียงยาง ซึ่งขัดแย้งกับนักวิชาการต่างชาติ ซึ่งเชื่อว่าเขาน่าจะได้รับการศึกษาช่วงต้นในสาธารณรัฐประชาชนจีนมากกว่า เพื่อประกันความปลอดภัยของเขาระหว่างสงครามเกาหลี[16]
ตลอดการศึกษาในโรงเรียน คิมเกี่ยวข้องกับการเมืองอยู่เสมอ เขาเข้าร่วมในสหภาพเด็ก[17] และสันนิบาติเยาวชนประชาธิปไตยแห่งเกาหลีเหนือ เข้าร่วมในกลุ่มศึกษาทฤษฎีการเมืองมากซิสต์และวรรณกรรมอื่น ๆ ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1957 เขาเป็นรองประธานสาขาสันนิบาติเยาวชนประชาธิปไตยของโรงเรียนมัธยมต้น เขาดำเนินตามโครงการต่อต้านการถือพวกพ้องและพยายามกระตุ้นการศึกษาอุดมการณ์ที่ยิ่งใหญ่ขึ้นในบรรดาเพื่อนร่วมชั้นของเขา
คิมยังกล่าวกันว่าได้รับการศึกษาภาษาอังกฤษที่มหาวิทยาลัยมอลตาในช่วงต้นคริสต์ทศวรรษ 1970[18] ช่วงวันหยุดที่ไม่บ่อยครั้งนักในมอลตาในฐานะแขกของนายกรัฐมนตรีดอม มินทอฟฟ์[19]
หลังจากที่มารดาของคิม จ็อง-อิล เสียชีวิตไป คิม อิล-ซ็อง ผู้เป็นบิดาได้สมรสใหม่กับนางคิม ซ็อง-แอ (เกาหลี: 김성애) จากการสมรสครั้งใหม่ของบิดา คิม จ็อง-อิล มีน้องชายต่างมารดาอีกสองคน หนึ่งในนั้นคือ คิม พย็อง-อิล (เกาหลี: 김평일 ตั้งตามชื่อน้องชายที่จมน้ำเสียชีวิตของคิม จ็อง-อิล) นับแต่ ค.ศ. 1988 คิม พย็อง-อิลได้รับราชการในสถานทูตเกาหลีเหนือหลายแห่งในยุโรปและปัจจุบันเป็นเอกอัครราชทูตเกาหลีเหนือประจำโปแลนด์ นักวิจารณ์ต่างประเทศสงสัยว่าคิม พยองอิลถูกบิดาส่งไปรับตำแหน่งห่างไกลเหล่านี้เพื่อป้องกันการแก่งแย่งอำนาจระหว่างบุตรชายทั้งสอง[20]
สมาชิกเปรซิเดียมและเลขาธิการพรรค (1980–1984)
แก้กระทั่งการประชุมพรรคครั้งที่หกในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1980 การควบคุมปฏิบัติการของพรรคของคิม จ็อง-อิลได้เสร็จสิ้นสมบูรณ์ เขาได้รับตำแหน่งอาวุโสในโพลิตบูโร คณะกรรมาธิการทหารและเลขาธิการพรรค เมื่อเขาได้รับแต่งตั้งเป็นสมาชิกสภาประชาชนสูงสุดที่เจ็ดในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1982 ผู้สังเกตการณ์ต่างประเทศเชื่อว่าเขาเป็นทายาทการเมืองของเกาหลีเหนือ
ถึงขณะนี้ คิมได้รับคำนำหน้า "ผู้นำอันเป็นที่รัก" (친애하는 지도자)[21] รัฐบาลเริ่มสร้างลัทธิบูชาบุคคลรอบตัวเขาซึ่งลอกแบบมาจากบิดา "ผู้นำอันยิ่งใหญ่" คิม จ็อง-อิลได้รับการสรรเสริญจากสื่อเป็นประจำว่าเป็น "ผู้นำไร้ความกลัว" และ "ผู้สืบทอดผู้ยิ่งใหญ่ต่ออุดมการณ์ปฏิวัติ" เขาถือกำเนิดขึ้นเป็นบุคคลทรงอำนาจที่สุดรองจากบิดาเขาในเกาหลีเหนือ
วันที่ 24 ธันวาคม ค.ศ. 1991 คิมได้รับแต่งตั้งเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดของกองทัพเกาหลีเหนือ เนื่องจากกองทัพเป็นรากฐานอำนาจที่แท้จริงในเกาหลีเหนือ นี่จึงเป็นก้าวสำคัญ รัฐมนตรีกลาโหม โอ จิน-อู หนึ่งในผู้ใต้บัญชาที่ภักดีที่สุดของคิม อิล-ซ็อง วางแผนการยอมรับของคิม จ็อง-อิลโดยกองทัพว่าเป็นผู้นำคนต่อไปของเกาหลีเหนือ แม้เขาจะไม่ได้รับราชการทหารก็ตาม อีกหนึ่งผู้สมัครในตำแหน่งผู้นำที่เป็นไปได้ นายกรัฐมนตรีคิม อิล (ไม่ได้เป็นเครือญาติ) ถูกถอดจากตำแหน่งใน ค.ศ. 1976 ใน ค.ศ. 1992 คิม อิล-ซ็องแถลงต่อสาธารณะว่าบุตรชายเป็นผู้รับผิดชอบกิจการภายในทั้งหมดในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชน
ใน ค.ศ. 1992 การถ่ายทอดทางวิทยุกล่าวถึงเขาว่าเป็น "บิดาอันเป็นที่รัก" แทน "ผู้นำอันเป็นที่รัก" วันเกิดครบรอบ 50 ปีของเขาในเดือนกุมภาพันธ์เป็นโอกาสฉลองใหญ่ที่มีคนเข้าร่วมจำนวนมาก ด้อยกว่าเพียงการเฉลิมฉลองครบรอบ 80 ปีของคิม อิล-ซ็องในวันที่ 15 เมษายน ปีเดียวกัน
ตามข้อมูลของผู้แปรพักตร์ ฮวาง จางยอบ ระบบรัฐบาลเกาหลีเหนือได้รวมอำนาจเข้าสู่ศูนย์กลางและเป็นเอกาธิปไตยมากขึ้นในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1980 และ 1990 ภายใต้คิม จ็อง-อิลกว่าที่เคยเป็นในสมัยบิดาของเขา ฮวางอธิบายตัวอย่างหนึ่งว่า แม้คิม อิล-ซ็องจะกำหนดให้รัฐมนตรีภักดีต่อเขา แต่เขายังมองหาคำแนะนำระหว่างการตัดสินใจ แต่คิม จ็อง-อิลต้องการการเชื่อฟังอย่างสมบูรณ์และความตกลงจากรัฐมนตรีและเจ้าหน้าที่พรรคโดยไม่ต้องการคำแนะนำหรือการประนีประนอม และเขามองความเห็นต่างเพียงเล็กน้อยใด ๆ จากความคิดของเขาว่าเป็นสัญญาณถึงความไม่ภักดี ตามข้อมูลของฮวาง คิม จ็อง-อิลกำหนดทุกเรื่องด้วยตัวเองแม้รายละเอียดเล็กน้อยของกิจการรัฐ เช่น ขนาดของบ้านสำหรับเลขาธิการพรรคและการส่งของขวัญไปให้ผู้ใต้บัญชาของเขา[22]
จนถึงคริสต์ทศวรรษ 1980 เกาหลีเหนือเริ่มประสบปัญหาเศรษฐกิจซบเซาร้ายแรง นโยบายจูเช (พึ่งพาตนเอง) ของคิม อิลซองตัดประเทศจากการค้าภายนอกเกือบทั้งหมด แม้แต่กับคู่ค้าแต่เดิม คือ สหภาพโซเวียตและจีน
เกาหลีใต้กล่าวโทษคิมว่าสั่งการเหตุระเบิดในย่างกุ้ง ประเทศพม่า ในวันที่ 9 ตุลาคม ค.ศ. 1983 ซึ่งคร่าชีวิตเจ้าหน้าที่เกาหลีใต้ที่ไปเยือน 17 คน รวมทั้งสมาชิกรัฐมนตรีสี่คน และอีกครั้งในวันที่ 29 พฤศจิกายน ค.ศ. 1987 ซึ่งคร่าชีวิตทุกคน (115 คน)บนโคเรียนแอร์ เที่ยวบินที่ 858[23] เจ้าหน้าที่เกาหลีเหนือ คิม ฮย็อน ฮุย สารภาพว่าวางระเบิดไว้ในหีบของ และว่า ปฏิบัติการถูกสั่งการโดยคิม จ็อง-อิลเป็นการส่วนตัว[24]
ใน ค.ศ. 1992 เสียงของคิม จ็อง-อิลได้รับการถ่ายทอดในเกาหลีเหนือเป็นครั้งแรกระหว่างการเดินขบวนทหารสำหรับการครบรอบปีที่ 60 ของกองทัพประชาชนเกาหลีที่จัตุรัสคิม อิล-ซ็อง ในกรุงเปียงยาง ซึ่งคิม อิล-ซ็องเข้าร่วมโดยมีคิม จ็อง-อิล ยืนข้าง หลังการสุนทรพจน์ของคิม อิล-ซ็อง และการตรวจขบวนนั้น บุตรชายของเขาขยับไปยังไมโครโฟนที่อัฒจันทร์โดยตอบการรายงานของผู้ตรวจการขบวนและกล่าวง่าย ๆ ว่า "ทหารผู้กล้าแห่งกองทัพประชาชนเกาหลีจงเจริญ!" จากนั้นทุกคนที่เป็นผู้ฟังนั้นปรบมือและผู้เข้าร่วมขบวนที่พื้นที่จัตุรัส (ซึ่งรวมทหารผ่านศึกและนายทหารของกองทัพประชาชนเกาหลี) ตะโกน "หมื่น ๆ ปี" รวมสามครั้ง
ผู้ปกครองเกาหลีเหนือ
แก้วันที่ 8 กรกฎาคม ค.ศ. 1994 บิดาของคิม จ็อง-อิล คิม อิล-ซ็องถึงแก่อสัญกรรม ด้วยวัย 82 ปีจากอาการโรคหัวใจกำเริบ คิม จ็อง-อิลได้รับหน้าที่เป็นผู้นำในการจัดงานพิธีศพให้แก่บิดาของตน และปรับปรุงบูรณะวังสุริยะคึมซูซัน (Kumsusan Palace of the Sun) ให้เป็นที่พำนักสุดท้ายของคิม อิล-ซ็องผู้เป็นบิดา อย่างไรก็ดี คิม จ็อง-อิลใช้เวลาสามปีในการรวมอำนาจ เขารับตำแหน่งเลขาธิการพรรคแรงงานเกาหลีอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 8 ตุลาคม ค.ศ. 1997 ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ถือว่าเป็นผู้นำสูงสุดโดยปริยายของเกาหลีเหนือในขณะนั้น แต่ทว่าคิม จ็อง-อิล นั้นไม่ได้สืบทอดตำแหน่งประธานาธิบดีต่อจากคิม อิล-ซ็อง ผู้เป็นบิดา การแก้ไขรัฐธรมนูญในค.ศ. 1998 โดยสภาประชาชนสูงสุด (Supreme People's Assembly) อันเป็นองค์กรนิติบัญญัติได้ยกเลิกตำแหน่งประธานาธิบดีออกจากรัฐธรรมนูญ และยกย่องอดีตประธนานาธิบดีคิม อิล-ซ็อง ให้เป็น "ประธานาธิบดีตลอดกาล" (Eternal President) ของสาธารณรัฐ อย่างไรก็ดี อาจแย้งได้ว่าเขาได้เป็นประมุขของประเทศเมื่อเขาเป็นผู้นำพรรคแรงงาน ในประเทศคอมมิวนิสต์ส่วนใหญ่ ผู้นำพรรคเป็นบุคคลผู้ทรงอำนาจที่สุดในประเทศอย่างเป็นทางการ
การแก้ไขรัฐธรรมนูญค.ศ. 1998 ได้แบ่งอำนาจของประธานาธิบดีออกเป็นสามส่วน ประกอบกันเป็นสามเส้าของผู้นำฝ่ายบริหารของรัฐบาลเกาหลีเหนือ ได้แก่ ประธานคณะกรรมาธิการป้องกันประเทศ (Chairman of National Defence Commission) คือ นายคิม จ็อง-อิลเอง นายกรัฐมนตรี คือ นายชเว ยอง-ริม (เกาหลี: 최영림) และประธานรัฐสภา คิม ยอง-นัม (เกาหลี: 김영남) แต่ละคนถืออำนาจในนามเทียบเท่ากับหนึ่งในสามของอำนาจประธานาธิบดีในระบบประธานาธิบดีในประเทศส่วนใหญ่ คิม จ็อง-อิลเป็นผู้บัญชาการกองทัพ ชเว ยอง-ริมเป็นผู้นำรัฐบาล และคิม ยอง-นัมจัดการความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ อย่างไรก็ดี ในทางพฤตินัย คิม จ็อง-อิลดำเนินการควบคุมเด็ดขาดเหนือรัฐบาลและประเทศ แม้คิมจะไม่จำเป็นต้องเข้ารับการเลือกตั้งเพื่อรักษาตำแหน่ง เขาได้รับเลือกอย่างเป็นเอกฉันท์ไปทำหน้าที่ในสภาประชาชนสูงสุดทุกห้าปี โดยเป็นผู้แทนเขตเลือกตั้งทหาร เนื่องจากหน้าที่ปัจจุบันในฐานะผู้บัญชาการสูงสุดกองทัพประชาชนเกาหลีและประธานคณะกรรมาธิการป้องกันประเทศสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลี
นโยบายเศรษฐกิจและการทหาร
แก้เศรษฐกิจเกาหลีเหนือที่รัฐควบคุมประสบความยุ่งยากตลอดคริสต์ทศวรรษ 1990 อันเนื่องมาจากการบริหารจัดการผิด และนโยบายจูเช (เกาหลี: 주체) ของประธานาธิบดี คิม อิล-ซ็อง ผู้เป็นบิดา อันเป็นนโยบายพึ่งพาตนเองโดยสมบูรณ์แบบ ตัดขาดการติดต่อจากโลกภายนอกทั้งทางด้านเศรษฐกิจและการเมือง เมื่อการผลิตทางเกษตรกรรมประสบความล้มเหลวอย่างรุนแรงอันเนื่องมาจากภัยธรรมชาติ ประกอบกับการบริหารจัดการที่ดินที่ไม่ดี[25][26][27] จากเหตุนี้ ประกอบกับที่ดินที่สามารถเพาะปลูกได้เพียง 18%[28] และการไม่สามารถนำเข้าสินค้าจำเป็นต่อการบำรุงอุตสาหกรรม[29] ทำให้เกิดภาวะขาดแคลนอาหารอย่างหนักในเกาหลีเหนือ นำไปสู่ทุพภิกขภัยเกาหลีเหนือ (North Korean Famine) ในช่วงค.ศ. 1994 ถึง ค.ศ. 1998 มีชาวเกาหลีเหนือเสียชีวิตจากความอดอยากร่วมกว่า 240,000 ถึง 3,500,000 คน คิม จ็อง-อิล เข้าดำรงตำแหน่งผู้นำของเกาหลีเหนือในค.ศ. 1994 ต้องเผชิญกับปัญหาทางเศรษฐกิจและความอดอยาก รัฐบาลเกาหลีเหนือแก้ไขปัญหาอย่างขาดประสิทธิภาพ โดยการสร้างระบบกระจายอาหารสาธารณะ (Public Distribution System) แบ่งอาหารให้ประชาชนในประเทศด้วยอัตราที่ไม่เท่าเทียม ชนชั้นแรงงานอุตสาหกรรมมีอภิสิทธิ์ได้รับอาหารมากกว่าประชาชนธรรมดา คนชราและเด็ก จนกระทั่งเมื่อสหประชาชาติรับทราบถึงปัญหาทุกภิกขภัยของเกาหลีเหนือจึงมีการบริจาคอาหารเข้าช่วยเหลือประชาชนเกาหลีเหนือ มีแหล่งที่มาจากประเทศเกาหลีใต้ สาธารณรัฐประชาชนจีน และสหรัฐอเมริกาเป็นหลัก
แม้ว่าประเทศและประชาชนจะประสบปัญหาขาดแคลนอย่างหนักในขณะนั้น ค.ศ. 1995 คิม จ็อง-อิล ได้ประกาศนโยบายซ็อนกุน (เกาหลี: 선군) หรือ"ทหารมาก่อน" (Military First) คือนโยบายการใช้ทรัพยากรไปกับการพัฒนาเทคโนโลยีความก้าวหน้าทางการทหารเป็นอันดับแรก เพื่อเป็นการป้องกันประเทศเกาหลีเหนือจากการคุกคามของชาติตะวันตก[30] ในระดับชาติ นโยบายนี้ได้มีอัตราเติบโตเป็นบวกสำหรับประเทศตั้งแต่ ค.ศ. 1996 และการนำ "การปฏิบัติเศรษฐกิจตลาดหลักเขตประเภทสังคมนิยม" ใน ค.ศ. 2002 ยังประคับประคองให้เกาหลีเหนือไม่ล่มจมแม้ต้องพึ่งพาความช่วยเหลือด้านอาหารจากต่างประเทศอย่างต่อเนื่องก็ตาม[31]
ในความตื่นตัวจากเศรษฐกิจเสียหายรุนแรงในคริสต์ทศวรรษ 1990 รัฐบาลเริ่มอนุมัติกิจกรรมการแลกเปลี่ยนและการค้าขนาดเล็กอย่างเป็นทางการ ดังที่แดเนียล สไนเดอร์ รองผู้อำนวยการการวิจัยที่ศูนย์วิจัยเอเชีย-แปซิฟิก มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด การดำเนินการอันเป็นทุนนิยมนี้ "ค่อนข้างจำกัด แต่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเปรียบเทียบกับในอดีต ปัจจุบันมีตลาดที่น่าสังเกตซึ่งสร้างลักษณะคล้ายกันของระบบตลาดเสรี"[32] ใน ค.ศ. 2002 คิม จ็อง-อิลประกาศว่า "เงินควรสามารถวัดมูลค่าของโภคภัณฑ์ทั้งหมดได้"[33] ท่าทีต่อการปฏิรูปเศรษฐกิจของเกาหลีเหนือในสมัยของ คิม จ็อง-อิล มีลักษณะคล้ายกับการปฏิรูปเศรษฐกิจของสาธารณรัฐประชาชนจีนของเติ้ง เสี่ยวผิง ในปลายคริสต์ทศวรรษ 1980 และต้นคริสต์ทศวรรษ 1990 ระหว่างการเดินทางเยือนสาธารณรัฐประชาชนจีนใน ค.ศ. 2006 คิม จ็อง-อิลได้กล่าวแสดงความชื่นชมต่อความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจของจีน[34]
ลัทธิบูชาบุคคล
แก้คิม จ็อง-อิลเป็นศูนย์กลางแห่งลัทธิบูชาบุคคลประณีตซึ่งรับต่อมาจากบิดาของเขาและผู้ก่อตั้งสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลี คิม อิลซอง ผู้แปรพักตร์ได้รับการอ้างคำพูดว่า โรงเรียนเกาหลีเหนือยกทั้งพ่อและลูกเหมือนเทพเจ้า[35] เขามักเป็นศูนย์กลางความสนใจตลอดชีวิตปกติในเกาหลีเหนือ ในวันคล้ายวันเกิดครบรอบ 60 ปี (ตามวันเกิดอย่างเป็นทางการ) มีการเฉลิมฉลองจำนวนมากทั่วประเทศในโอกาสนี้[36] ชาวเกาหลีเหนือจำนวนมากเชื่อว่าเขามีความสามารถ "เวทมนตร์" ในการ "ควบคุมลมฟ้าอากาศ" ตามอารมณ์ของเขา[35] ใน ค.ศ. 2010 สื่อเกาหลีเหนือรายงานว่า เครื่องแต่งกายอันโดดเด่นของคิมได้เป็นกระแสแฟชั่นทั่วโลก[37]
มุมมองหนึ่งคือว่า ลัทธิบูชาบุคคลของคิม จ็อง-อิลนั้นเป็นเพราะความเคารพคิม อิลซองหรือความกลัวการถูกลงโทษที่ไม่แสดงความเคารพเพียงอย่างเดียวเท่านั้น[38] สื่อและแหล่งข่าวรัฐบาลนอกประเทศมักสนับสนุนมุมมองนี้[39][40][41][42][43] ขณะที่แหล่งข่าวเกาหลีเหนือยืนยันว่าเป็นการบูชาวีรบุรุษอย่างแท้จริง[44] เพลง "ไม่มีมาตุภูมิหากไร้ซึ่งท่าน" ร้องโดยวงประสานเสียงของรัฐเกาหลีเหนือ เขียนขึ้นให้คิมโดยเฉพาะใน ค.ศ. 1992 และมักถ่ายทอดทางวิทยุบ่อยครั้งและจากเครื่องกระจายเสียงบนถนนแห่งเปียงยาง[45]คนเกาหลีเหนือทราบ ทำให้ผู้คนทั่วโลกรู้ว่าเป็นโฆษณาชวนเชื่อของเกาหลีเหนือ
ความสัมพันธ์กับเกาหลีใต้
แก้ในสมัยการปกครองของคิม จ็อง-อิล ความสัมพันธ์ระหว่างรัฐบาลเกาหลีสองประเทศพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นอย่างมาก อันเนื่องมาจากกระประกาศใช้นโยบาย "ตะวันฉายแสง" (Sunshine Policy; เกาหลี: 햇볕정책) ของประธานาธิบดี คิม แดจุง แห่งเกาหลีใต้ในค.ศ. 1998 เพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่าประเทศเกาหลีเหนือและใต้ โดยการรัฐบาลเกาหลีใต้ได้ให้ความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจแก่เกาหลีเหนือ และงดเว้นการเผชิญหน้าทางการทหารระหว่างสองประเทศ หรือความพยายามใดๆที่จะรวมปรเทศเกาหลีด้วยวิธีการทางทหาร ผู้นำทั้งสองประเทศได้แก่ นายคิม จ็อง-อิลแห่งเกาหลีเหนือ และคิม แด-จุง แห่งเกาหลีใต้ พบปะร่วมประชุมสัมมนาที่นครเปียงยางในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2000 เพื่อหารือความร่วมมือทางเศรษฐกิจ อันเป็นเหตุการณ์ครั้งสำคัญในประวัติศาสตร์เกาหลี เนื่องจากในครั้งนั้นเป็นการพบปะกันครั้งแรกของผู้นำประเทศเกาหลีทั้งสองนับตั้งแต่สมัยสงครามเกาหลี แต่ทว่าการเจรจาไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควรและนโยบายตะวันฉายแสงของนายคิมแดจุงได้รับการต่อต้านจากชาวเกาหลีใต้
รัฐบาลเกาหลีใต้ในสมัยต่อมาของประธานาธิบดี โน มู-ฮย็อน ได้พยายามที่จะสานต่อนโยบายตะวันฉายแสง โดยมีการจัดตั้งเขตเศรษฐกิจพิเศษหรือเขตปกครองพิเศษขึ้นในเกาหลีเหนือสำหรับการลงทุนและการท่องเที่ยวของชาวเกาหลีใต้ ได้แก่ เขตท่องเที่ยวเขาคึมกัง (Mount Kŭmgang Tourist Region) จังหวัดคังวอน ก่อตั้งเมื่อค.ศ. 2002 ประธานาธิบดี โน มู-ฮย็อน อนุญาตให้บริษัทเกาหลีใต้เริ่มต้นการลงทุนในเกาหลีเหนือ คิม จ็อง-อิลประกาศแผนการนำเข้าและพัฒนาเทคโนโลยีใหม่เพื่อพัฒนาอุตสาหกรรมซอฟต์แวร์ที่ยังด้อยพัฒนาของเกาหลีเหนือ ด้วยผลจากนโยบายใหม่นี้ เขตอุตสาหกรรมแคซอง (Kaesŏng Industrial Region) ถูกสร้างขึ้นใน ค.ศ. 2003 ที่เมืองแคซองห่างไปทางเหนือของเขตปลอดทหารเกาหลีไม่ไกลนัก โดยมีบริษัทเกาหลีใต้วางแผนเข้าร่วม 250 บริษัท และว่าจ้างชาวเกาหลีเหนือ 100,000 คน ภายใน ค.ศ. 2007[46] อย่างไรก็ดี จนถึงเดือนมีนาคม ค.ศ. 2007 เขตยังมีเพียง 21 บริษัท และว่าจ้างคนงานเกาหลีเหนือ 12,000 คน[47] จนถึงเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 2010 เขตได้ว่าจ้างชาวเกาหลีเหนือกว่า 40,000 คน[48] นอกจากนี้เกาหลียังได้ทดลองจัดตั้งเขตเศรษฐกิจพิเศษขึ้นในลักษณะเดียวกับเขตเศรษฐกิจพิเศษของจีน ขึ้นที่เมืองชินอีจู (Sinŭiju Special Administrative Region) ที่พรมแดนติดกับประเทศจีน เพื่อดึงดูดการลงทุนจากประเทศจีน
วิกฤตการนิวเคลียร์เกาหลีเหนือ
แก้รัฐบาลเกาหลีมีความพยายามที่จะพัฒนาเทคโนโลยีนิวเคลียร์เพื่อให้ในด้านการทหารและพลังงานมาตั้งแต่สมัยของประธานาธิบดีคิม อิล-ซ็อง โดยด้วยความช่วยเหลือของสหภาพโซเวียตมีการสร้างเตาปฏิกรณ์นิวเคลียร์ตัวแรกขึ้นที่ศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์นิวเคลียร์ย็องบย็อน (Yŏngbyŏn Nuclear Scientific Research Center) ในค.ศ. 1963 ในค.ศ. 1994 รัฐบาลเกาหลีของนายคิม จ็อง-อิล บรรลุข้อตกลงในการงดเว้นการพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์และเกาหลีเหนือได้เข้าเป็นสมาชิกของสนธิสัญญาไม่แพร่ขยายอาวุธนิวเคลียร์ (Non-Proliferation Treaty; NPT) แลกเปลี่ยนกับความช่วยเหลือในการผลิตเครื่องปฏิกรณ์พลังงานนิวเคลียร์สองเครื่อง[49] แต่ทว่าในค.ศ. 2002 รัฐบาลเกาหลีเหนือยอมรับว่าได้กำลังผลิตอาวุธนิวเคลียร์มาโดยตลอดแม้ว่าจะบรรลุข้อตกลงกับสหรัฐอเมริกาเมื่อ ค.ศ. 1994 ซึ่งรัฐบาลของคิม จ็อง-อิล กล่าวว่าการผลิตลับจำเป็นสำหรับจุดประสงค์ด้านความมั่นคง โดยอ้างการมีอยู่ของอาวุธนิวเคลียร์ของสหรัฐอเมริกาในเกาหลีใต้และความตึงเครียดรอบใหม่กับสหรัฐอเมริกาภายใต้ประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู. บุช[50] ผู้ซึ่งได้กล่าวว่าเกาหลีเหนือเป็นหนึ่งใน "อักษะแห่งความชั่วร้าย" (Axis of Evil) เกาหลีเหนือจึงถอนตัวออกจากการเป็นสมาชิกของสนธิสัญญาในค.ศ. 2003 นานาชาติประกอบด้วยห้าประเทศได้แก่ สาธารณรัฐเกาหลี (เกาหลีใต้) สหรัฐอเมริกา สาธารณรัฐประชาชนจีน ญี่ปุ่น และสหพันธรัฐรัสเซีย เข้าเปิดโต๊ะเจรจากับรัฐบาลเกาหลีเหนือเพื่อเกลี้ยกล่อมให้ยอมละทิ้งการพัฒนาระเบิดนิวเคลียร์ เรียกว่า การเจรจาหกฝ่าย (Six-party talks) แต่ไม่เป็นผลนัก
วันที่ 9 ตุลาคม ค.ศ. 2006 รัฐบาลเกาหลีเหนือทดลองระเบิดนิวเคลียร์ใต้ดินเป็นครั้งแรก และในปีต่อมาเดือนมกราคม ค.ศ. 2007 สำนักข่าวกลางของเกาหลีเหนือประกาศว่า เกาหลีเหนือประสบความสำเร็จในการทดลองนิวเคลียร์ใต้ดิน การเจรจาหกฝ่ายรอบที่หกในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 2007 เกาหลีเหนือยินยอมที่จะยุติการพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์แต่ไม่ยอมให้ผู้ตรวจสอบจาก ทบวงการพลังงานปรมาณูระหว่างประเทศ (International Atomic Energy Agency; IAEA) เข้าตรวจสอบ ในเดือนเมษายนค.ศ. 2009 รัฐบาลเกาหลีทำการทดลองระเบิดนิวเคลียร์ใต้ดินเป็นครั้งที่สอง ท่ามกลางเสียงประณามจากนานาชาติ
ความพยายามที่จะพัฒนาอาวุธสงครามนิวเคลียร์ ทำให้ทศวรรษแห่งความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างดีระหว่างรัฐบาลเกาหลีทั้งสองเป็นอันต้องสิ้นสุดลง ในเดือนกันยายน ค.ศ. 2009 เกิดยุทธการแทชอง (Battle of Daecheong) เป็นการปะทะกันระหว่างเรือรบของเกาหลีเหนือและเกาหลีใต้ และเหตุการณ์จมเรือชอนัน (ROKS Cheonan sinking) เมื่อเดือนมีนาคม ค.ศ. 2010 ทำให้มีลูกเรือชาวเกาหลีใต้เสียชีวิต
ครอบครัวและชีวิตส่วนตัว
แก้คิม จ็อง-อิล เริ่มความสัมพันธ์กับ ซ็อง ฮเย-ริม (เกาหลี: 성혜림) ดาราชื่อดังของเกาหลีเหนือเมื่อค.ศ. 1968 แม้ว่านางซ็อง ฮเย-ริม จะมีสามีอยู่แล้วก็ตาม นางซ็อง ฮเย-ริม ให้กำเนิดบุตรชายคนแรกแก่คิม จ็อง-อิล เมื่อค.ศ. 1970 คือ คิม จ็อง-นัม (เกาหลี: 김정남) แต่ทว่าคิม จ็อง-อิล ได้ปิดบังความสัมพันธ์กับ ซ็อง ฮเย-ริม และบุตรชายคนโตจากคิม อิล-ซ็องผู้เป็นบิดา และส่งบุตรชายของตนไปฝากเลี้ยงไว้กับนางซ็อง ฮเย-รัง (เกาหลี: 성혜랑) ผู้เป็นพี่สาวของซ็อง ฮเย-ริม โดยที่คิม จ็อง-อิลไม่อนุญาตให้บุตรชายของตนได้รับการศึกษาที่โรงเรียนเนื่องจากเกรงว่าความสัมพันธ์จะถูกเปิดเผย
คิม จ็อง-อิลสมรสกับนางคิม ยอง-ซุก (เกาหลี: 김영숙) เมื่อค.ศ. 1974 ซึ่งได้ให้กำเนิดบุตรสาวคนโตคนแรกแก่คิม จ็อง-อิล คือ คิม ซอล-ซ็ง (เกาหลี: 김설송) ในปีต่อมาค.ศ. 1975 คิม อิล-ซ็องผู้เป็นบิดาล่วงรู้ถึงความสัมพันธ์ของคิม จ็อง-อิล บุตรชายกับนางซ็อง ฮเย-ริม แม้ว่าซ็อง ฮเย-ริม จะไม่ได้รับสถานะเป็นภรรยาที่ถูกต้องแต่คิม จ็อง-นัม นั้นได้รับการยอมรับในฐานะบุตรชายของคิม จ็อง-อิล
จากนั้นคิม จ็อง-อิล ก็มีความสัมพันธ์กับภรรยานอกสมรสคนที่สองคือ นางโค ย็อง-ฮี (เกาหลี: 고영희) ซึ่งให้กำเนิดบุตรชายคือ คิม จ็อง-ชอล (เกาหลี: 김정철) เมื่อค.ศ. 1981 และคิม จ็อง-อึน (เกาหลี: 김정은) ในค.ศ. 1983 เมื่อคิม จ็อง-อิล ได้ขึ้นเป็นผู้นำของเกาหลีเหนือแล้ว ได้แต่งตั้งให้นางโค ย็อง-ฮีเป็นสตรีหมายเลขหนึ่งและหมายมั่นที่จะผลักดันให้ คิม จ็อง-นัม บุตรชายคนโตได้เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งผู้นำเกาหลีเหนือต่อไป โดยคิม จ็อง-อิลแต่งตั้งให้บุตรชายคิม จ็อง-นัม ดำรงตำแหน่งในรัฐบาลเมื่อค.ศ. 1998 เพื่อเป็นการแสดงถึงเจตนารมณ์ที่จะให้คิม จ็อง-นัมเป็นผู้สืบทอดผู้นำเกาหลีเหนือ
แต่ทว่าเนื่องจากคิม จ็อง-นัมไม่ได้รับการศึกษาอย่างเป็นทางการจากรัฐบาลเกาหลีแต่ได้รับการศึกษาอย่างลับๆที่บ้านของนางซ็อง ฮเย-รัง ผู้ซึ่งได้หลบหนีจากเกาหลีเหนือออกไปเมื่อค.ศ. 1982 ทำให้คิม จ็อง-นัมนั้นมีความกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับโลกภายนอก ในค.ศ. 2001 คิม จ็อง-นัม ถูกจับกุมตัวที่ท่าอากาศยานนานาชาตินะริตะ ประเทศญี่ปุ่น ขณะกำลังลักลอบเดินทางเข้าประเทศญี่ปุ่นด้วยการปลอมตัวเป็นชาวจีนและใช้พาสปอร์ตปลอมของสาธารณรัฐโดมินิกัน เหตุการณ์นี้ทำให้คิม จ็อง-นัม สูญเสียความนิยมชมชอบจากคิม จ็อง-อิลผู้เป็นบิดา นำไปสู่การเปลี่ยนตัวผู้สืบทอดตำแหน่งไปเป็นบุตรชายคนเล็ก คือ คิม จ็อง-อึน ในที่สุด
สตรีหมายเลขหนึ่งโค ย็อง-ฮี เสียชีวิตในปีค.ศ. 2004 จากนั้นถึงเริ่มปรากฏนาง คิม อ็ก (เกาหลี: 김옥) เลขานุการส่วนตัวของนายคิม จ็อง-อิล ขึ้นมาเป็นสตรีหมายเลขหนึ่งคนใหม่ ตราบจนการถึงแก่อสัญกรรมของนายคิม จ็อง-อิล ในปีค.ศ. 2011
ครอบครัว
แก้- บิดา: คิม อิล-ซ็อง
- มารดา: คิม จ็อง-ซุก
- พี่น้อง:
- คิม มัน-อิล (มารดาเดียวกัน)
- คิม กย็อง-ฮี (มารดาเดียวกัน) สมรสกับ ชัง ซ็อง-แท็ก
- คิม กย็อง-ซุก (ต่างมารดา)
- คิม พย็อง-อิล (ต่างมารดา)
- คิม ย็อง-อิล (ต่างมารดา)
- คิม กย็อง-จิน (ต่างมารดา)
- ภรรยา: ฮง อิล-ช็อน (ค.ศ. 1942 - ?)
- บุตรสาวคนแรก: คิม ฮเย-กย็อง (ค.ศ. 1968 - ปัจจุบัน)
- ภรรยานอกสมรส: ซ็อง ฮเย-ริม (ค.ศ. 1937 - 2002)
- บุตรชายคนแรก: คิม จ็อง-นัม (ค.ศ. 1971 - 2017)
- ภรรยา: คิม ยอง-ซุก (ค.ศ. 1947 - ?)
- บุตรสาวคนที่ 2: คิม ซอล-ซ็ง (ค.ศ. 1974 - ปัจจุบัน)
- บุตรสาวคนที่ 3: คิม ชุน-ซ็ง (ค.ศ. 1975 - ปัจจุบัน)
- ภรรยา: โค ย็อง-ฮี (ค.ศ. 1953 - ค.ศ. 2004)
- บุตรชายคนที่ 2: คิม จ็อง-ชอล (ค.ศ. 1981 - ปัจจุบัน)
- บุตรชายคนที่ 3: คิม จ็อง-อึน (ค.ศ. 1983 - ปัจจุบัน)
- บุตรสาวคนที่ 4: คิม ยอ-จ็อง (ค.ศ. 1987 - ปัจจุบัน)
- ภรรยา: คิม อ็ก (ค.ศ. 1964 - ปัจจุบัน)
ความเจ็บป่วยและบั้นปลายชีวิต
แก้มีการรายงานความเจ็บป่วยของคิม จ็อง-อิล มาตั้งแต่ค.ศ. 2008 เนื่องจากในเดือนเมษายน ค.ศ. 2008 มีการวิ่งขบวนคบเพลิงของงานกีฬาโอลิมปิกฤดูร้อนผ่านกรุงเปียงยางทว่าคิม จ็อง-อิล กลับไม่ปรากฏตัวต่อสาธารณชนในงานนั้น ทำให้เป็นที่คาดการณ์ว่าคิม จ็อง-อิล อาจจะกำลังประสบปัญหาทางสุขภาพอย่างหนัก ทว่ารัฐบาลเกาหลีเหนือได้ปฏิเสธการคาดการณ์ที่ว่าคิม จ็อง-อิลนั้นกำลังมีสุขภาพที่ย่ำแย่ ศาสตราจารย์โทะชิมิซึ ชิเงะมุระ แห่งมหาวิทยาลัยวะเซะดะ กล่าวในหนังสือพิมพ์ชูคัง เง็นไดของประเทศญี่ปุ่นว่า คิม จ็อง-อิล นั้นอาจถึงแก่อสัญกรรมไปแล้วตั้งแต่ ค.ศ. 2003 เนื่องจากโรคเบาหวานแต่ทางการรัฐบาลเกาหลีเหนือจัดตัวแทนขึ้นมาสวมรอย โดยสังเกตจากลักษณะการกล่าวสุนทรพจน์ที่เปลี่ยนแปลงไปของคิม จ็อง-อิล มีการตั้งข้อสังเกตว่าการที่คิม จ็อง-อิล ล้มป่วยจนไม่สามารถบริหารประเทศได้นั้น ทำให้ผู้นำทหารระดับสูงขึ้นมามีอำนาจในการบริหารประเทศมากขึ้น เป็นผลให้นโยบายที่ผ่อนปรนของนายคิม จ็อง-อิลต่อโลกตะวันตกมีท่าทีแข็งกร้าวมากขึ้น โดยเฉพาะเรื่องวิกฤตการณ์นิวเคลียร์
ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 2008 หน่วยข่าวกรองของเกาหลีใต้ได้รับรายงานว่านายคิม จ็อง-อิล ล้มป่วยด้วยโรคหลอดเลือดสมอง ต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลและได้รับกายภาพบำบัด ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2008 รัฐบาลเกาหลีเหนือได้เผยแพร่ภาพผู้นำของตนขณะกำลังตรวจกองทัพเพื่อเป็นการตอบโต้ข่าวลือการป่วยของคิม จ็อง-อิล แม้ว่านานาชาติจะตั้งข้อกังขาถึงความเท็จจริงของรูปเหล่านั้น ในขณะที่สำนักข่าวญี่ปุ่นรายงานว่า คิม จ็อง-อิล ประสบโรคหลอดเลือดสมองเป็นครั้งที่สองในเดือนตุลาคม ค.ศ. 2008 ทำให้มีอาการอ่อนแรงแขนขาข้างซ้ายและพูดไม่ชัด ในเดือนเมษายน ค.ศ. 2009 รัฐบาลเกาหลีเหนือเผยแพร่ภาพเคลื่อนไหวคิม จ็อง-อิลกำลังตรวจโรงงานเพื่อเป็นการสยบข่าวลืออีกครั้ง และเดือนเมษายนในปีนั้นคิม จ็อง-อิลได้ปรากฏตัวต่อสาธารณชนอีกครั้งหนึ่ง
เพราะคิม จ็อง-นัม บุตรชายคนโต ไม่เป็นที่โปรดปรานของคิม จ็อง-อิลผู้เป็นบิดาอีกต่อไปแล้ว ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2009 มีการรายงานว่าคิม จ็อง-อิล เลือกบุตรชายคนสุดท้องของตนคือ คิม จ็อง-อึน ให้เป็นทายาทปกครองเกาหลีเหนือต่อไป ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 2010 นายคิม จ็อง-อิล เดินทางเยือนสาธารณรัฐประชาชนจีนอย่างเป็นทางการ โดยพำนักที่เมืองต้าเหลียน มณฑลเหลียวหนิง และอีกครั้งหนึ่งในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 2010 พร้อมกับบุตรชาย คิม จ็อง-อึน ทำให้นานาชาติมั่นใจว่าคิม จ็อง-อึน คือผู้สืบทอดของคิม จ็อง-อิล หลายฝ่ายมีความเห็นว่าการเยือนประเทศจีนของคิม จ็อง-อิล แสดงให้เห็นว่าสุขภาพของเขาฟื้นฟูดีขึ้น คิม จ็อง-อิลเยือนประเทศจีนเป็นครั้งสุดท้ายในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 2011 และพบปะกับดมีตรี เมดเวเดฟ นายกรัฐมนตรีรัสเซีย ในเดือนสิงหาคมปีเดียวกัน
ทว่ามีการรายงานข่าวทางโทรทัศน์ในเกาหลีเหนือเมื่อวันที่ 19 ธันวาคม ค.ศ. 2011 ว่า คิม จ็อง-อิล ถึงแก่อสัญกรรมแล้วเมื่อสองวันก่อน (17 ธันวาคม) ด้วยสาเหตุทำงานมากเกินไป จนทำให้ทั้งทางร่างกายและจิตใจรับไม่ไหว[51] คิม จ็อง-อิล ถึงแก่อสัญกรรมที่กรุงเปียงยาง มีการไว้ทุกข์เป็นเวลาสองสัปดาห์และพิธีศพมีขึ้นในวันที่ 28 ธันวาคม ศพของนายคิม จ็อง-อิล ถูกตั้งไว้ที่วังสุริยะคึมซูซัน เช่นเดียวกับคิม อิล-ซ็อง บิดา
อ้างอิง
แก้- ↑ Chung, Byoung-sun (22 August 2002), "Sergeyevna Remembers Kim Jong Il", The Chosun Ilbo, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-03-11, สืบค้นเมื่อ 19 February 2007
- ↑ Sheets, Lawrence (12 February 2004), "A Visit to Kim Jong Il's Russian Birthplace", National Public Radio, สืบค้นเมื่อ 19 February 2007
- ↑ "CNN.com". CNN. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-10-04. สืบค้นเมื่อ 2011-12-19.
- ↑ "Kim Jong-Il, Kim Il-Sung – In the Family Business – North Korea: Secrets and Lies – Photo Gallery". LIFE. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-01-08. สืบค้นเมื่อ 19 December 2011.
- ↑ 5.0 5.1 "BBC News - N Korean leader Kim Jong-il dies". Bbc.co.uk. สืบค้นเมื่อ 2011-12-19.
- ↑ McGivering, Jill (29 September 2009). "N Korea constitution bolsters Kim". BBC News. สืบค้นเมื่อ 7 May 2010.
- ↑ http://www.imdb.com/title/tt0456012/
- ↑ "NKorea prints photos of heir apparent Kim Jong Un". AP News. 30 September 2010. สืบค้นเมื่อ 30 September 2010.
- ↑ The 100 Most Powerful People in the World, Forbes Magazine
- ↑ Steve Herrmann (9 October 2006). "Profile: Kim Jong-Il". BBC News. สืบค้นเมื่อ 17 December 2007.
- ↑ "Biography of the Dear Leader Kim Jong Il". Korea-dpr.com. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-06-12. สืบค้นเมื่อ 5 December 2008.
- ↑ Kim Jong Il – Short Biography. เก็บถาวร 2008-06-12 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Pyongyang: Foreign Languages Press, 1998, p. 1.
- ↑ Korea North General Secretary Kim Jong Il. USA International Business Publications. 2002. p. 37. ISBN 0739711970.
- ↑ 14.0 14.1 Post, Jerrold M. (2004). Leaders and their followers in a dangerous world: the psychology of political behavior. Cornell University Press. pp. 243–244. ISBN 9780801441691.
{{cite book}}
: ไม่รู้จักพารามิเตอร์|coauthors=
ถูกละเว้น แนะนำ (|author=
) (help) - ↑ "The Kims' North Korea" เก็บถาวร 2017-02-24 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Asia Times, 4 June 2005.
- ↑ Martin, Bradley K. (2004). Under the Loving Care of the Fatherly Leader, New York: St. Martin's Press. ISBN 0-312-32221-6
- ↑ Kim Jong Il – Short Biography. เก็บถาวร 2008-06-12 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Pyongyang: Foreign Languages Press, 1998, p. 4.
- ↑ Calleja, Stephen (7 February 2010). "1982 Labour government "secret" agreement with North Korea – 'Times change' – Alex Sceberras Trigona". The Malta Independent. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-05-01. สืบค้นเมื่อ 15 September 2010.
- ↑ "Kim is a baby rattling the sides of a cot", Guardian Unlimited, 30 December 2002.
- ↑ "Happy Birthday, Dear Leader – who's next in line?" เก็บถาวร 2004-02-13 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Asia Times, 14 February 2004.
- ↑ "North Korea's dear leader less dear", Fairfax Digital, 19 November 2004.
- ↑ "Testimony of Hwang Jang-yop".
- ↑ "North Korea: Nuclear Standoff", The Online NewsHour, PBS, 19 October 2006.
- ↑ "Fake ashes, very real North Korean sanctions" เก็บถาวร 2008-07-18 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Asia Times Online, 16 December 2004.
- ↑ Noland, Marcus (2004). "Famine and Reform in North Korea". Asian Economic Papers. 3 (2): 1–40. doi:10.1162/1535351044193411?journalCode=asep. ISSN 1535-3516.
- ↑ Haggard, Nolan, Sen (2009). Famine in North Korea: Markets, Aid, and Reform. p. 209. ISBN 9780231140010.
This tragedy was the result of a misguided strategy of self-reliance that only served to increase the country's vulnerability to both economic and natural shocks ... The state's culpability in this vast misery elevates the North Korean famine to a crime against humanity
{{cite book}}
: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์) - ↑ "North Korea: A terrible truth". The Economist. 17 April 1997. สืบค้นเมื่อ 24 September 2011.
- ↑ "North Korea Agriculture", Federal Research Division of the Library of Congress. Retrieved 11 March 2007.
- ↑ "Other Industry – North Korean Targets" Federation of American Scientists, 15 June 2000.
- ↑ "North Korea's Military Strategy", Parameters, U.S. Army War College Quarterly, 2003.
- ↑ "Kim Jong-il's military-first policy a silver bullet" เก็บถาวร 2008-07-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Asia Times Online, 4 January 2007.
- ↑ "North Korea's Capitalist Experiment" เก็บถาวร 2009-02-16 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Council on Foreign Relations, 8 June 2006.
- ↑ "On North Korea's streets, pink and tangerine buses", Christian Science Monitor, 2 June 2005.
- ↑ "Inside North Korea: A Joint U.S.-Chinese Dialogue" เก็บถาวร 2009-06-10 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, United States Institute of Peace, January 2007.
- ↑ 35.0 35.1 Chol-hwan Kang and Pierre Rigoulot (2005). The Aquariums of Pyongyang: Ten Years in the North Korean Gulag, Basic Books. ISBN 0-465-01104-7.
- ↑ "North Korea marks leader's birthday". BBC. 16 February 2002. สืบค้นเมื่อ 18 December 2007.
- ↑ "N.Korea leader sets world fashion trend: Pyongyang". FRANCE 24. 7 April 2010. สืบค้นเมื่อ 19 December 2011.
- ↑ Mansourov, Alexandre. ""Korean Monarch Kim Jong Il: Technocrat Ruler of the Hermit Kingdom Facing the Challenge of Modernity", The Nautilus Institute". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-08-16. สืบค้นเมื่อ 18 December 2007.
- ↑ Scanlon, Charles (16 February 2007). "Nuclear deal fuels Kim's celebrations". BBC. สืบค้นเมื่อ 18 December 2007.
- ↑ Coonan, Clifford (21 October 2006). "Kim Jong Il, the tyrant with a passion for wine, women and the bomb". The Independent. London. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-05-16. สืบค้นเมื่อ 18 December 2007.
- ↑ Richard Lloyd Parry. "'Dear Leader' clings to power while his people pay the price", The Times. 10 October 2006. Retrieved 18 December 2007.
- ↑ "North Korea's 'Dear Leader' flaunts nuclear prowess". The New Zealand Herald. Reuters. 10 October 2006. สืบค้นเมื่อ 13 October 2011.
- ↑ Compiled by the Bureau of Democracy, Human Rights, and Labor. "Country Reports on Human Rights Practices" United States Department of State. 25 February 2004. Retrieved 18 December 2007.
- ↑ Jason LaBouyer "When friends become enemies — Understanding left-wing hostility to the DPRK" เก็บถาวร 2008-02-16 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Lodestar. May/June 2005: pp. 7–9. Korea-DPR.com. Retrieved 18 December 2007.
- ↑ Marshall Cavendish Corporation (2007). World and Its Peoples: Eastern and Southern Asia. Marshall Cavendish. p. 929. ISBN 9780761476313.
- ↑ "Asan, KOLAND Permitted to Develop Kaesong Complex" เก็บถาวร 2020-01-07 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, The Korea Times, 23 April 2004.
- ↑ "S. Korea denies U.S. trade pact will exclude N. Korean industrial park", Yonhap News, 7 March 2007.
- ↑ "South Korea dials back tough talk over Cheonan sinking", Christian Science Monitor, 31 May 2010.
- ↑ "History of the 'Agreed Framework' and how it was broken", About: U.S. Gov Info/Resources, 12 March 2007.
- ↑ "Motivation Behind North Korea's Nuclear Confession", GLOCOM Platform, 28 October 2002.
- ↑ "N Korean leader Kim Jong-il dies". BBC News. 19 December 2011. สืบค้นเมื่อ 19 ธันวาคม พ.ศ. 2554.
{{cite news}}
: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=
(help)
หนังสืออ่านเพิ่ม
แก้- Jasper Becker, "Rogue Regime: Kim John Il and the Looming Threat of North Korea", Oxford University Press (October 2006), Softcover, 328 pages, ISBN 0-19-530891-3 เก็บถาวร 2012-11-20 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- Michael Breen, Kim Jong-il: North Korea's Dear Leader, John Wiley and Sons (January 2004), hardcover, 228 pages, ISBN 0-470-82131-0
- Bradley Martin, Under The Loving Care Of The Fatherly Leader: North Korea And The Kim Dynasty, St. Martins (October 2004), hardcover, 868 pages, ISBN 0-312-32221-6
- Kim Chol U, Army-Centred Politics Of Kim Jong Il เก็บถาวร 2014-10-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Foreign Languages Publishing House, Pyongyang, North Korea, 2002, Softcover, 98 pages
- Kim Jong Il Brief History เก็บถาวร 2015-07-21 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Foreign Languages Publishing House, Pyongyang, North Korea, 1998, Hardcover, 149 pages
- Kim Jong Il Short Biography เก็บถาวร 2014-10-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Foreign Languages Publishing House, Pyongyang, North Korea, 2001, Hardcover, 215 pages
- Pae Kyong Su, Kim Jong Il The Individual Thoughts And Leadership Vol. 1 เก็บถาวร 2015-06-30 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Foreign Languages Publishing House, Pyongyang, North Korea, 1993, Softcover, 225 pages
- Pae Kyong Su, Kim Jong Il The Individual Thoughts And Leadership Vol. 2 เก็บถาวร 2014-10-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Foreign Languages Publishing House, Pyongyang, North Korea, 1995, Softcover, 164 pages
- Nada Takashi, Korea In Kim Jong Il's Era เก็บถาวร 2015-06-29 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Foreign Languages Publishing House, Pyongyang, North Korea, 2000, Softcover, 163 pages
- Li Il Bok, The Great Man Kim Jong Il เก็บถาวร 2014-10-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Foreign Languages Publishing House, Pyongyang, North Korea, 1989, Softcover, 167 pages
- Ri Il Bok, The Great Man Kim Jong Il Vol. 2 เก็บถาวร 2014-10-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Foreign Languages Publishing House, Pyongyang, North Korea, 1995, Softcover, 84 pages
- Jo Song Baek, The Leadership Philosophy Of Kim Jong Il เก็บถาวร 2014-10-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Foreign Languages Publishing House, Pyongyang, North Korea, 1999, Softcover, 261 pages
- Guiding Light General Kim Jong Il เก็บถาวร 2014-10-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Foreign Languages Publishing House, Pyongyang, North Korea, 1997, Softcover, 357 pages
แหล่งข้อมูลอื่น
แก้- Kim Jong Il: Brief HistoryPDF (893 KB) – Foreign Languages Publishing House, Pyongyang DPR Korea (1998)
- Born in the USSR เก็บถาวร 2005-03-08 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน – Kim Jong-il's childhood.
- The many family secrets of Kim Jong Il เก็บถาวร 2005-02-13 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- "Hidden Daughter" Visits Kim Jong-il Every Year (also includes photos of Kim during his youth)
- Kim's family tree (เกาหลี)
- BBC, North Korea's secretive 'first family'
- BBC, Proundefined: Kim Jong-il
- BBC, Who will succeed N Korea's Kim Jong-il?