วิกิพีเดีย

การก่อการกำเริบคอมมิวนิสต์ในประเทศมาเลเซีย (ค.ศ. 1968–1989)

การก่อการกำเริบคอมมิวนิสต์ในประเทศมาเลเซีย (อังกฤษ: Communist insurgency in Malaysia) หรือรู้จักกันว่า วิกฤตการณ์มาลายาครั้งที่สอง (อังกฤษ: Second Malayan Emergency; มลายู: Perang Insurgensi Melawan Pengganas Komunis หรือ Perang Insurgensi Komunis และ Darurat Kedua) เป็นการขัดกันทางอาวุธที่เกิดขึ้นในประเทศมาเลเซียตั้งแต่ปี ค.ศ. 1968 ถึง 1989 ที่เกี่ยวข้องกับพรรคคอมมิวนิสต์มลายา (MCP) และกองกำลังรักษาความปลอดภัยแห่งรัฐบาลกลางมาเลเซีย

การก่อการกำเริบคอมมิวนิสต์ในประเทศมาเลเซีย
ส่วนหนึ่งของ สงครามเย็นและความต่อเนื่องของวิกฤตการณ์มาลายา

หน่วยจู่โจมรัฐซาราวัก (ปัจจุบันเป็นส่วนของหน่วยจู่โจมมาเลเซีย) ซึ่งประกอบด้วยอีบันที่กระโดดจากเฮลิคอปเตอร์ยูเอช-1 ไอระควอยของกองทัพอากาศออสเตรเลีย เพื่อปกป้องชายแดนมาเลย์-ไทย จากการโจมตีของคอมมิวนิสต์ในปี ค.ศ. 1965 ซึ่งเป็นช่วงสองปีก่อนสงครามเริ่มต้นในปี ค.ศ. 1968
วันที่17 มิถุนายน ค.ศ. 1968 – 2 ธันวาคม ค.ศ. 1989
(21 ปี 5 เดือน 2 สัปดาห์ 1 วัน)[12][13]
สถานที่
มาเลเซียตะวันตกและรัฐซาราวัก[14][15]
ผล

บรรลุข้อตกลงสันติภาพ

คู่สงคราม

กองกำลังคอมมิวนิสต์:
พรรคคอมมิวนิสต์มลายา[8]

ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
กำลัง
8,000 คน[24][25][26][27]
1,000[28][29]
ความสูญเสีย
ถูกสังหาร 155 คน
ได้รับบาดเจ็บ 854 คน[30]		 ถูกสังหาร 212 คน
ถูกจับกุม 150 คน
ยอมจำนน 117 คน[30]

หลังจากสิ้นสุดวิกฤตการณ์มาลายาในปี ค.ศ. 1960 กองทัพปลดปล่อยชนชาติมาลายาเชื้อสายจีนส่วนใหญ่, กองกำลังติดอาวุธของพรรคคอมมิวนิสต์มลายา ได้ถอยกลับไปที่ชายแดนมาเลเซีย-ไทย ซึ่งได้มีการจัดกลุ่มใหม่และฝึกสำหรับการโจมตีรัฐบาลมาเลเซียในอนาคต การก่อความไม่สงบเริ่มขึ้นเมื่อพรรคคอมมิวนิสต์มลายาเข้าโจมตีกองกำลังความมั่นคงในโกรฮ์–เบตง ทางตอนเหนือของมาเลเซียตะวันตก ในวันที่ 17 มิถุนายน ค.ศ. 1968 ความขัดแย้งยังสอดคล้องกับความตึงเครียดที่เกิดขึ้นใหม่ระหว่างชาติพันธุ์มาเลย์กับจีนในมาเลเซียตะวันตกและสงครามเวียดนาม[31]

ในขณะที่พรรคคอมมิวนิสต์มลายาได้รับการสนับสนุนอย่างจำกัดจากประเทศจีน การสนับสนุนนี้สิ้นสุดลงเมื่อกรุงกัวลาลัมเปอร์และปักกิ่งสถาปนาความสัมพันธ์ทางการทูตในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1974[14][32] ในปี ค.ศ. 1970 พรรคคอมมิวนิสต์มลายาประสบการแตกความสามัคคีซึ่งนำไปสู่การเกิดขึ้นของสองกลุ่มแยก ได้แก่ พรรคคอมมิวนิสต์แห่งมลายา–ลัทธิมากซ์-ลัทธิเลนิน (CPM–ML) และคณะปฏิวัติ (CPM–RF)[33] แม้จะพยายามทำให้พรรคคอมมิวนิสต์มลายาดึงดูดความสนใจมาเลย์ก็ตาม ซึ่งองค์กรถูกครอบงำโดยกลุ่มเชื้อสายจีนตลอดสงคราม[14] แทนที่จะประกาศ "สถานการณ์ฉุกเฉิน" อย่างที่อังกฤษเคยทำมาก่อน รัฐบาลมาเลเซียตอบโต้การก่อความไม่สงบด้วยการนำเสนอนโยบายหลายประการรวมถึงโครงการความมั่นคงและการพัฒนา (KESBAN), รูกุนเตตังกา (เพื่อนบ้านเฝ้าระวัง) และเหล่าเรลา (กลุ่มอาสาสมัครประชาชน)[34]

การก่อความไม่สงบสิ้นสุดลงเมื่อวันที่ 2 ธันวาคม ค.ศ. 1989 เมื่อพรรคคอมมิวนิสต์มลายาได้ลงนามในข้อตกลงสันติภาพกับรัฐบาลมาเลเซียที่หาดใหญ่ในภาคใต้ของประเทศไทย สิ่งนี้ใกล้เคียงกับการล่มสลายของระบอบคอมมิวนิสต์กลุ่มตะวันออก[35] นอกจากการต่อสู้บนคาบสมุทรมลายูแล้ว การก่อความไม่สงบของพรรคคอมมิวนิสต์อื่นก็เกิดขึ้นในรัฐซาราวักของมาเลเซียในเกาะบอร์เนียว ซึ่งได้รวมเข้าด้วยกันเป็นสหพันธรัฐมาเลเซียเมื่อวันที่ 16 กันยายน ค.ศ. 1963[18]

ดูเพิ่ม

แก้

อ้างอิง

แก้
  1. ↑ Nazar bin Talib, pp.16–22
  2. ↑ Yusof Ishak, pp.7–23
  3. ↑ Chin Peng, pp.479–80
  4. ↑ NIE report
  5. ↑ A Navaratnam, p. 10
  6. ↑ A. Navaratnam, p.10
  7. ↑ 7.0 7.1 7.2 Chan, Francis; Wong, Phyllis (16 September 2011). "Saga of communist insurgency in Sarawak". The Borneo Post. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ December 24, 2013. สืบค้นเมื่อ 10 January 2013.
  8. ↑ 8.0 8.1 A. Navaratnam, pp.3–5
  9. ↑ Sison, Jose Maria. "Notes on People's War in Southeast Asia" เก็บถาวร 18 ตุลาคม 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  10. ↑ 10.0 10.1 Leszek Buszynski (13 September 2013). Soviet Foreign Policy and Southeast Asia (Routledge Revivals). Routledge. pp. 78–. ISBN 978-1-134-48085-2.
  11. ↑ John W. Garver (1 December 2015). China's Quest: The History of the Foreign Relations of the People's Republic of China. Oxford University Press. pp. 219–. ISBN 978-0-19-026106-1. (จนถึง ค.ศ. 1976)
  12. ↑ A. Navaratnam, The Spear and the Kerambit, pp.7–8, 189–90
  13. ↑ Chin Peng, My Side of History, p.465
  14. ↑ 14.0 14.1 14.2 National Intelligence Estimate 54–1–76: The Outlook for Malaysia (Report). Central Intelligence Agency. 1 April 1976. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ February 17, 2023.
  15. ↑ Chin Peng, p.463
  16. ↑ A. Navaratnam, pp.189–90"
  17. ↑ Chin Peng, pp.189–99
  18. ↑ 18.0 18.1 Cheah Boon Kheng (2009). "The Communist Insurgency in Malaysia, 1948–90: Contesting the Nation-State and Social Change" (PDF). New Zealand Journal of Asian Studies. University of Auckland. 11 (1): 132–52. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 20 December 2019. สืบค้นเมื่อ 5 January 2013.
  19. ↑ A. Navaratnam, p.3
  20. ↑ A. Navaratnam, p.4
  21. ↑ "马来亚共产党中央委员会副总书记李安东（老谢）同志".
  22. ↑ "我党我军杰出的领导人张凌云同志".
  23. ↑ "马来亚共产党中央委员会委员、中央政治局委员吴一石同志".
  24. ↑ วิกฤตการณ์มาลายา
  25. ↑ Tourism Malaysia http://www.spiritofmalaysia.co.uk/page/malaya-emergency เก็บถาวร 8 มกราคม 2015 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  26. ↑ Terrorism in Southeast Asia: Implications for South Asia from The New Delhi International Workshop on International Terrorism in Southeast Asia and its Likely Implications for South Asia April 2004 – Pub. Pearson Education India, 2005 ISBN 8129709988 Page203
  27. ↑ "The Myth Of Ethnic Conflict" by Beverly Crawford & Ronnie D. Lipshutz University of California at Berkeley 1998 ISBN 978-0877251989 Page 3
  28. ↑ "Communist Guerrillas Push Government Into Campaign in Borneo's Town, Jungles". Spartanburg Herald-Journal. Herald-Journal. 2 September 1971. สืบค้นเมื่อ 3 September 2015.
  29. ↑ Michael Richardson (28 March 1972). "Sarawak Reds kill 13 soldiers". The Sydney Morning Herald. สืบค้นเมื่อ 3 September 2015.
  30. ↑ 30.0 30.1 Nazar Bin Talib, p.22
  31. ↑ Nazar bin Talib, pp.16–17
  32. ↑ Chin Peng, p.450
  33. ↑ Chin Peng, pp.467–68
  34. ↑ Nazar bin Talib, pp.19–20
  35. ↑ Nazar bin Talib, 21–22

บรรณานุกรม

แก้

อ่านเพิ่ม

แก้

แหล่งข้อมูลอื่น

แก้
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=การก่อการกำเริบคอมมิวนิสต์ในประเทศมาเลเซีย_(ค.ศ._1968–1989)&oldid=11895931"