กล้องวิดีโอ
กล้องวิดีโอ เป็นกล้องที่ใช้ในการการถ่ายภาพเพื่อบันทึกภาพเคลื่อนไหวสำหรับวิดีโอ
ภาพรวม แก้
หลักการ แก้
ภาพที่ส่งผ่านเลนส์จะถูกถ่ายบนอุปกรณ์สร้างภาพโซลิดสเตต เช่น ในสมัยก่อนใช้ท่อกล้อง และปัจจุบันจะใช้ CCD และส่งออกเป็น สัญญาณวิดีโอซึ่งเป็นสัญญาณไฟฟ้า สัญญาณเป็นผลมาจากการแบ่งหน้าจอออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ และจัดเรียงตามลำดับเวลาจากขอบ วิธีการแบ่งหน้าจอเป็นไปตามมาตรฐานสัญญาณวิดีโอ
กล้องวิดีโอตัวแรกที่พัฒนาขึ้นทำโดยการประกอบขึ้นจากท่อกล้องและชัตเตอร์เชิงกล (จานหมุนที่จับภาพส่วนหนึ่งของหน้าจอโดยอัตโนมัติ) กล้องวิดีโอรุ่นถัดมามีฟังก์ชันในการตัดส่วนหนึ่งของหน้าจอในท่อกล้องออก และชัตเตอร์เชิงกลก็เลิกใช้ไปแล้ว ในยุคต่อมาอีก ท่อกล้องก็ได้ถูกยกเลิกและใช้แผ่นรับภาพที่ทำจากสารกึ่งตัวนำ
และแม้ว่าอาจไม่จำเป็น แต่ผลิตภัณฑ์กล้องวิดีโอจำนวนมากมีไมโครโฟนสำหรับบันทึกเสียงติดอยู่ด้วย และอาจมีฟังก์ชันสำหรับเพิ่มอินพุตเสียงและสัญญาณเสียงไปยังขอบเขตเสียงของสัญญาณวิดีโอที่บันทึก
คุณภาพของภาพ แก้
ในแง่ของคุณภาพของภาพ กล้องกระจายเสียงและกล้องเชิงพาณิชย์มีประสิทธิภาพสูง ในขณะที่กล้องสำหรับผู้บริโภคนั้นด้อยกว่า อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างนี้ได้ค่อย ๆ ลดน้อยลง ส่วนกล้องวงจรปิดนั้นอาจไม่จำเป็นต้องมีคุณภาพของภาพสูงตั้งแต่แรก
ประเภท แก้
กล้องวิดีโอสามารถจำแนกตามปัจจัยต่าง ๆ เช่น การใช้งาน โดยอาจแบ่งได้ดังนี้
- กล้องวิดีโอสำหรับออกอากาศ
- กล้องวิดีโอเชิงพาณิชย์
- กล้องวิดีโอแบบใช้งานทั่วไป
- กล้องวิดีโอแบบอยู่กับที่
กล้องวิดีโอสำหรับออกอากาศ แก้
กล้องวิดีโอสำหรับออกอากาศเป็นกล้องวิดีโอคุณภาพสูงสุดที่มีความน่าเชื่อถืออย่างแท้จริง คุณภาพของภาพสูง และมีความคล่องตัวสูง[1]
นอกจากผู้ผลิตอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ เช่น โซนี่ แล้ว ยังมีผู้ผลิตเฉพาะทาง เช่น อิเกงามิซือชิงกิ
กล้องวิดีโอเชิงพาณิชย์ แก้
กล้องวิดีโอเชิงพาณิชย์มีจุดประสงค์หลักเพื่อจับภาพความละเอียดสูงซึ่งต้องมีการควบคุมต้นทุนอย่างเข้มงวด เช่น แพ็คเกจวิดีโอ (ถ่ายภาพสำหรับ คาราโอเกะ ถ่ายภาพงานแต่งงาน และวิดีโอบรรยาย ฯลฯ) จำเป็นต้องมีคุณภาพของภาพตามมาสำหรับการออกอากาศ และต้องการความทนทานที่สามารถทนต่อการใช้งานอย่างหนัก และจำเป็นต้องมีความรู้และความชำนาญในการใช้งานในระดับหนึ่งสำหรับการใช้งาน
ผู้ผลิตอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์และผู้ผลิตเฉพาะทางอาจมีรายการรุ่นต่ำกว่าสำหรับการออกอากาศ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แม้แต่กล้องบันทึกขนาดเล็กก็ยังมีประสิทธิภาพที่ทนต่อการแพร่ภาพ และบริษัทผู้ผลิตก็สนับสนุนกล้องเหล่านี้เช่นกัน[2]
ตั้งแต่ปี 2009 กล้องสะท้อนภาพเลนส์เดี่ยว เช่น Canon EOS 5D Mark II ซึ่งมีฟังก์ชันการบันทึกวิดีโอเป็นมาตรฐาน ได้กำเนิดขึ้น และกล้องสะท้อนภาพเลนส์เดี่ยวแบบดิจิทัลก็ได้เข้ามาแทนที่ นอกจากนี้ระบบป้องกันภาพสั่นไหวสำหรับกล้องสะท้อนภาพเลนส์เดี่ยวแบบดิจิทัล หูฟังหรือไมโครโฟน มอนิเตอร์ และอุปกรณ์อื่น ๆ สำหรับการถ่ายวิดีโอก็ได้ปรากฏขึ้นตาม ๆ กันมา
คอมแพกต์แฟลชได้ถูกใช้เป็นสื่อบันทึกสำหรับกล้องวิดีโอเชิงพาณิชย์เนื่องจากความเร็วการถ่ายโอนสูงและความจุขนาดใหญ่
กล้องวิดีโอแบบใช้งานทั่วไป แก้
กล้องวิดีโอแบบใช้งานทั่วไปคือกล้องที่มีจุดประสงค์หลักสำหรับบุคคลทั่วไป ซึ่งไม่ได้มีส่วนร่วมในการถ่ายวิดีโอหรือผลิตวิดีโอ เพื่อถ่ายวิดีโอโดยไม่ตั้งใจเพื่อวัตถุประสงค์ส่วนตัว แม้ว่าคุณภาพและความทนทานของภาพจะไม่สูงเท่ากับการใช้งานระดับมืออาชีพ แต่ก็มีความต้องการการใช้งานที่เข้าใจง่าย ซึ่งแม้แต่มือสมัครเล่นก็สามารถถ่ายวิดีโอที่ดีได้ เมื่อเทียบกับที่ใช้เพื่อวัตถุประสงค์ทางธุรกิจ มีความต่าง เช่น ความสว่างของแสง ซึ่งอาจต้องใช้ในสถานการณ์ที่หนักหน่วงกว่า ดังนั้นจึงมีชิ้นส่วนที่มีประสิทธิภาพเกินกว่าการใช้งานเชิงพาณิชย์ เช่น ความสว่างขั้นต่ำในการถ่ายภาพ นอกจากนี้ จากการคาดการณ์ว่า การสั่นของกล้องขณะถ่าย มีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นเนื่องจากตัวกล้องหลักจำนวนมากมีขนาดเล็ก แต่ละบริษัทจึงแนะนำเทคโนโลยี เช่น ระบบป้องกันภาพสั่นไหว มาใช้
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แม้สำหรับแพ็คเกจวิดีโอสำหรับใช้งานทั่วไป ก็สามารถรับภาพที่เพียงพอ และหากไม่ได้ให้ความสำคัญกับคุณภาพของภาพ ก็จะอยู่ในระดับที่สามารถออกอากาศได้ ดังนั้นผู้ผลิตจึงอาจออกแบบโดยคำนึงถึงการใช้งานระดับมืออาชีพ เช่น การเพิ่มส่วนติดต่อ XLR ให้กับอุปกรณ์ระดับไฮเอนด์โมเดล[3]
กล้องวิดีโอแบบอยู่กับที่ แก้
กล้องวิดีโอแบบอยู่กับที่ส่วนใหญ่จะใช้สำหรับทำเป็นกล้องวงจรปิด และแม้ว่าจะไม่ต้องการคุณภาพของภาพสูง แต่ก็ต้องการความทนทานเพื่อให้ทนต่อสภาพอากาศและรองรับการทำงานที่เสถียรในระยะยาวได้