กรวยใต้
39°06′00″S 67°54′00″W / 39.1000°S 67.9000°W
| กรวยใต้ | |
|---|---|
พื้นที่ที่จัดอยู่ในกรวยใต้เสมอ
พื้นที่ที่มักจัดอยู่ในกรวยใต้
โดยทั่วไปมักไม่รวมรัฐของบราซิล | |
| พื้นที่ | 5,712,034 ตารางกิโลเมตร (2,205,429 ตารางไมล์) |
| ประชากร | 135,707,204 (ประมาณกรกฎาคม ค.ศ. 2010) |
| ความหนาแน่น | 27.45 ต่อตารางกิโลเมตร (71.1 ต่อตารางไมล์)[1] |
| ประเทศ | 3–4-5 ประเทศ |
| ดินแดน | ภายนอก (2) |
| ภาษา | สเปน, โปรตุเกส, มาปูเช และกวารานี |
| เขตเมืองใหญ่สุด | 1.  เซาเปาลู2.  บัวโนสไอเรส3.  ซานเตียโก4. กูรีชีบา5. โปร์ตูอาแลกรี6. กอร์โดบา7.  มอนเตวิเดโอ8. Guarulhos9. Campinas10. โรซาริโอ |
กรวยใต้ (สเปน: Cono Sur; โปรตุเกส: Cone Sul) เป็นภูมิภาคทางภูมิศาสตร์และวัฒนธรรมซึ่งประกอบด้วยพื้นที่ใต้และรอบเส้นทรอปิกออฟแคปริคอร์นทางตอนใต้สุดของทวีปอเมริกาใต้ ตามธรรมเนียม ภูมิภาคนี้ครอบคลุมประเทศชิลี อาร์เจนตินา และอุรุกวัย โดยจรดมหาสมุทรแปซิฟิกทางทิศตะวันตกและจรดบริเวณเชื่อมต่อระหว่างมหาสมุทรแปซิฟิกกับมหาสมุทรแอตแลนติกทางทิศใต้ และเป็นแผ่นดินทวีปที่อยู่ใกล้กับทวีปแอนตาร์กติกามากที่สุด (ห่างกัน 960 กิโลเมตร) ในแง่ภูมิศาสตร์สังคม ภูมิศาสตร์เศรษฐกิจ และภูมิศาสตร์การเมือง กรวยใต้ประกอบด้วยชิลี อาร์เจนตินา อุรุกวัย ภาคใต้ของบราซิล และรัฐเซาเปาลูของบราซิล (ไม่ใช่ทั้งภาคตะวันออกเฉียงใต้ของบราซิล) ภายใต้คำจำกัดความที่กว้างที่สุด กรวยใต้ยังรวมถึงภาคใต้ของโบลิเวีย (พื้นที่ที่ได้รับการพัฒนามากที่สุดของประเทศ) และปารากวัย (เนื่องจากมีลักษณะทางภูมิศาสตร์และประวัติศาสตร์ร่วมกัน)[2]
อายุขัยเฉลี่ยที่สูง ดัชนีการพัฒนามนุษย์สูงสุดในลาตินอเมริกา มาตรฐานการครองชีพที่สูง อัตราเจริญพันธุ์ต่ำ การมีส่วนร่วมอย่างมีนัยสำคัญในตลาดโลก และเศรษฐกิจที่กำลังเติบโตของบรรดาประเทศสมาชิก ทำให้กรวยใต้เป็นมหภูมิภาคที่มั่งคั่งที่สุดของลาตินอเมริกา[2][3]
หมายเหตุ แก้
- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 บางครั้งมีการรวมด้วย
- ↑ 2.0 2.1 บางครั้งมีการรวมด้วย เป็นดินแดนพิพาทที่บริหารโดยสหราชอาณาจักร อ้างสิทธิโดยอาร์เจนตินา
อ้างอิง แก้
- ↑ This North American density figure is based on a total land area of 4,944,081sq km
- ↑ 2.0 2.1 Steven, F. (2001). Regional Integration and Democratic Consolidation in the Southern Cone of Latin America. Democratization. Vol. 14. Routledge. pp. 75–100. ISBN 978-950-738-053-2. สืบค้นเมื่อ 12 May 2009.
- ↑ Krech III, Shepard; Merchant, Carolyn; McNeill, John Robert, บ.ก. (2004). Encyclopedia of World Environmental History. Vol. 3: O–Z, Index. Routledge. pp. 1142–. ISBN 978-0-415-93735-1.
แหล่งข้อมูลอื่น แก้
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ Southern Cone
 | บทความเกี่ยวกับภูมิศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |