โดมเขียว
โดมเขียว (อาหรับ: ٱَلْقُبَّة ٱلْخَضْرَاء, อักษรโรมัน: al-Qubbah al-Khaḍrāʾ) เป็นโดมสีเขียวเหนือสุสานของศาสดามุฮัมมัดกับเคาะลีฟะฮ์รอชิดีน อะบูบักร์ (ค. 632 – 634) กับอุมัร (ค. 634 – 644) ซึ่งเคยเป็นห้องของอาอิชะฮ์ โดมนี้ตั้งอยู่ในบริเวณมุมตะวันออกเฉียงใต้ของมัสยิดอันนะบะวีที่มะดีนะฮ์ ประเทศซาอุดีอาระเบีย[5] มีผู้เข้าเยี่ยมชมหลายล้านคนทุกปี เนื่องจากเป็นธรรมเนียมที่ต้องมาเยี่ยมมัสยิดนี้หลังแสวงบุญที่มักกะฮ์
| โดมเขียว อัลกุบบะตุลค็อฎรออ์ | |
|---|---|
ٱَلْقُبَّة ٱلْخَضْرَاء | |
 โดมเขียวที่มัสยิดอันนะบะวี | |
| ศาสนา | |
| ศาสนา | อิสลาม |
| ภูมิภาค | แคว้นอัลมะดีนะฮ์ |
| จารีต | ซิยาเราะฮ์ |
| หน่วยงานกำกับดูแล | ประธานกิจการมัสยิดศักดิ์สิทธิ์ทั้งสอง: อับดุรเราะห์มาน อัสซุดัยส์ |
| ที่ตั้ง | |
| ที่ตั้ง | มัสยิดอันนะบะวี มะดีนะฮ์ ฮิญาซ ประเทศซาอุดีอาระเบีย |
  ที่ตั้งของโดมเขียวในประเทศซาอุดีอาระเบีย  โดมเขียว (ตะวันออกกลาง)  โดมเขียว (เอเชียตะวันตกและเอเชียกลาง) | |
| ผู้บริหาร | The Agency of the General Presidency for the Affairs of the Two Holy Mosques |
| พิกัดภูมิศาสตร์ | 24°28′03.22″N 039°36′41.18″E / 24.4675611°N 39.6114389°E |
| สถาปัตยกรรม | |
| ประเภท | สุสาน |
| ผู้ก่อตั้ง | สุลต่านมัมลูก อัลมันศูร เกาะลาวูน[1] |
| เริ่มก่อตั้ง | ฮ.ศ. 678 / ค.ศ. 1279[2][1] |
| เสร็จสมบูรณ์ | ฮ.ศ. 678 / ค.ศ. 1279[2][1] |
| วัสดุ | ไม้,[3] อิฐ[4] |
โครงสร้างนี้สร้างขึ้นเมื่อ ค.ศ. 1279 โดยในเวลานั้นเป็นหอหลังคาโดมไม้ที่ไม่มีสีเหนือสุสาน ภายหลังจึงสร้างใหม่และทาสีต่างกันสองครั้งในช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 15 และอีกครั้งใน ค.ศ. 1817 โดมนี้ถูกทาเป็นสีเขียวใน ค.ศ. 1837 ทำให้เป็นที่รู้จักกันในชื่อ "โดมเขียว"[2]
ประวัติ แก้
โดมนี้สร้างขึ้นใน ค.ศ. 1279 หรือ ฮ.ศ. 678 ในรัชสมัยสุลต่านมัมลูก อัลมันศูร เกาะลาวูน[1] โดยโครงสร้างเดิมทำมาจากไม้และไม่มีสี[3] ช่วงการบูรณะในภายหลังจึงทาสีขาวและน้ำเงิน หลังเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้มัสยิดใน ค.ศ. 1481 ตัวมัสยิดและโดมถูกเพลิงเผาไหม้ และสุลต่าน กอยต์บาย ทรงริเริ่มโครงการบูรณะ ด้วยการเปลี่ยนฐานไม้ส่วนใหญ่ไปเป็นโครงสร้างอิฐเพื่อหลีกเลี่ยงการพังทลายของโดมในอนาคต และใช้แผ่นตะกั่วปิดโดมไม้อันใหม่ ส่วนตัวอาคาร (รวมสุสานของท่านศาสดา) ได้รับการปรับปรุงใหม่อย่างกว้างขวางผ่านพระบรมราชูปถัมภ์ของกอยต์บาย[4] ส่วนโดมปัจจุบันสร้างขึ้นใน ค.ศ. 1818 โดยสุลต่านออตโตมัน มาห์มุดที่ 2[5] ภายหลังจึงทาสีเขียวใน ค.ศ. 1837[2]
เมื่อซะอูด บิน อับดุลอะซีซยึดครองมะดีนะฮ์ใน ค.ศ. 1805 พวกวะฮาบีย์ ผู้ติดตามของพระองค์ เข้าทำลายโดมเกือบทั้งหมดในมะดีนะฮ์ ด้วยความเชื่อที่ว่า การเคารพสุสานและสถานที่อ้างว่ามีอิทธิฤทธิ์ ผิดหลักเตาฮีด[6] เครื่องประดับทองและอัญมณีบนโดมถูกนำออกไป แต่ตัวโดมยังคงอยู่ เนื่องจากการทำลายที่ไม่สำเร็จเนื่องจากโครงสร้างแข็ง หรือจากการที่ช่วงหนึ่ง อิบน์ อับดุลวะฮ์ฮาบ เคยเขียนว่า ตนไม่ต้องการเห็นโดมถูกทำลาย แม้ว่าเขาจะเกลียดชังผู้มาขอพรที่สุสานก็ตาม[7] เหตุการณ์คล้ายกันนี้เกิดขึ้นใน ค.ศ. 1925 เมื่อกองกำลังติดอาวุธของซาอุดีอาระเบียยึดครองเมืองนี้อีกครั้ง และครั้งสามารถรักษาไว้ได้[8][9][10]
ดูเพิ่ม แก้
- บัยตุลเมาลิด บ้านที่เชื่อว่าเป็นที่ที่มุฮัมมัดเกิด
อ้างอิง แก้
- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 "Prophet's Mosque". ArchNet. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-03-23. สืบค้นเมื่อ 2012-04-13.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Ariffin, Syed Ahmad Iskandar Syed (2005). Architectural Conservation in Islam: Case Study of the Prophet's Mosque. Penerbit UTM. pp. 88–89, 109. ISBN 978-9-8352-0373-2.
- ↑ 3.0 3.1 "The history of Green Dome in Madinah and its ruling". Peace Propagation Center. 4 June 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 August 2011. สืบค้นเมื่อ 2012-04-13.
- ↑ 4.0 4.1 Meinecke, Michael (1993). Mamlukische Architektur (ภาษาเยอรมัน). Vol. 2. pp. 396–442. ', II..
- ↑ 5.0 5.1 Petersen, Andrew (2002-03-11). Dictionary of Islamic Architecture. Routledge. p. 183. ISBN 978-0-2032-0387-3.
- ↑ Peskes, Esther (2000). "Wahhābiyya". Encyclopaedia of Islam. Vol. 11 (2nd ed.). Brill Academic Publishers. pp. 40, 42. ISBN 9004127569.
- ↑ Mark Weston (2008). Prophets and princes: Saudi Arabia from Muhammad to the present. John Wiley and Sons. pp. 102–103. ISBN 978-0-470-18257-4.
- ↑ Mark Weston (2008). Prophets and princes: Saudi Arabia from Muhammad to the present. John Wiley and Sons. p. 136. ISBN 978-0-470-18257-4.
- ↑ Vincent J. Cornell (2007). Voices of Islam: Voices of the spirit. Greenwood Publishing Group. p. 84. ISBN 978-0-275-98734-3.
- ↑ Carl W. Ernst (2004). Following Muhammad: Rethinking Islam in the Contemporary World. Univ of North Carolina Press. pp. 173–174. ISBN 978-0-8078-5577-5.