เต็มเวลา
การทำงานเต็มเวลา (อังกฤษ: full-time) เป็นการที่ลูกจ้างทำงานเต็มครบตามจำนวนชั่วโมงที่กำหนดโดยนายจ้าง การจ้างงานเต็มเวลามักมากับสวัสดิการที่ไม่มีในการจ้างงานแบบ part-time จ้างงานแบบชั่วคราว จ้างงานแบบยืดหยุ่น สวัสดิการเหล่านี้ได้แก่ วันลาพักร้อน วันลาป่วย และประกันสุขภาพ งานที่ทำเต็มเวลาถือเป็นอาชีพ และมักจะมีชั่วโมงทำงานต่อสัปดาห์มากกว่างาน part-time
นิยามของคำว่า เต็มเวลา แตกต่างกันสำหรับแต่ละนายจ้าง และกะงานที่ลูกจ้างทำ สัปดาห์ทำงาน "มาตรฐาน" ทั่วไปประกอบไปด้วย 5 วัน โดยทำงานวันละ 8 ชั่วโมง รวมทั้งสิ้นเป็น 40 ชั่วโมง ในขณะที่สัปดาห์ทำงานที่มี 4 วัน มักจะทำงานวันละ 10 ชั่วโมง ในขณะที่งานกะละ 12 ชั่วโมง เพียงสามวันต่อสัปดาห์ (36 ชั่วโมง) มักนับเป็นงานเต็มเวลา เพื่อชดเชยกับความเหนื่อยหล้าจากการทำงานติดต่อกันเป็นเวลานาน
นิยามตามประเทศ แก้
ในแต่ละประเทศการทำงานเต็มเวลาในหนึ่งสัปดาห์มีจำนวนชั่วโมงทำงานต่างกัน
- ออสเตรเลีย: ราว 35–40 ชั่วโมง[1]
- เดนมาร์ก: 37 ชั่วโมง
- ฝรั่งเศส: 35 ชั่วโมง (บังคับโดยรัฐบาล) [2]
- เยอรมนี: 35–40 ชั่วโมง
- ไอซ์แลนด์: 40 ชั่วโมง
- สหราชอาณาจักร: ประมาณ 40 ชั่วโมง (ไม่นิยามเป็นทางการ)
- สหรัฐอเมริกา: โดยทั่วไป 32–40 ชั่วโมง
- อิสราเอล: 43 ชั่วโมง
ลูกจ้างที่ทำงานเกินกว่าเวลาที่กำหนดไว้ ถือว่าเป็นการทำงานล่วงเวลา และจะได้ค่าแรงล่วงเวลาเพิ่ม (แต่มิได้เพิ่มฐานเงินเดือน)
ความหมายเชิงวิชาการ แก้
“เต็มเวลา” ในบริบทของการศึกษา หมายถึง ปริมาณวิชาเรียนเต็มที่ที่นักเรียน นิสิต นักศึกษา (โดยเฉพาะในสถาบันอุดมศึกษา) ต้องลงทะเบียนในแต่ละภาคการศึกษา โดยทั่วไปแล้วอยู่ 12 credit hour หรือมากกว่า (เทียบเท่ากับเวลาเรียนฟังบรรยาย 12 ชั่วโมงต่อสัปดาห์) "ชั่วโมงปฏิบัติการ" อาจนับเพียงครึ่งหรือหนึ่งในสามของ credit hour ในหลายประเทศ เช่น สหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร และออสเตรเลีย นักเรียนต่างชาติ ต้องเป็นผู้เรียนเต็มเวลาเพื่อรักษาสถานภาพวีซ่านักเรียน[3]
ดูเพิ่ม แก้
อ้างอิง แก้
- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-01-17. สืบค้นเมื่อ 2012-03-29.
- ↑ Official governmental site on the 35-hour workweek
- ↑ "Student Visas". United States Department of State. Bureau of Consular Affairs. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-04-01. สืบค้นเมื่อ 7 April 2011.