เครื่องบินดำดิ่งทิ้งระเบิด
เครื่องบินดำดิ่งทิ้งระเบิด คืออากาศยานที่พุ่งตรงไปที่เป้าหมายเพื่อให้การทิ้งระเบิดแม่นยำยิ่งขึ้น การดำดิ่งไปยังเป้าหมายทำให้วิถีของระเบิดง่ายขึ้น และช่วยให้นักบินมองเห็นได้ตลอดการทิ้งระเบิด วิธีนี้ทำให้สามารถโจมตีเป้าหมายและเรือรบได้ ซึ่งยากต่อการโจมตีด้วยเครื่องบินทิ้งระเบิดทั่วไปที่รักษาระดับเพดานบิน[ต้องการอ้างอิง]
หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 การเพิ่มขึ้นของอาวุธนำวิถีที่แม่นยำและการป้องกันอากาศยานที่ปรับปรุงให้ดีขึ้น—ทั้งตำแหน่งปืนคงที่และการสกัดกั้นเครื่องบินขับไล่—นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงขั้นพื้นฐานในการทิ้งระเบิดดำดิ่ง โดยอาวุธชนิดใหม่ เช่น จรวดมีความแม่นยำมากขึ้นจากมุมกดที่เล็กกว่าและจากระยะไกลกว่า สามารถติดตั้งได้กับเครื่องบินเกือบทุกชนิดรวมทั้งเครื่องบินขับไล่ ทำให้ปฏิบัติการมีประสิทธิภาพมากขึ้นโดยไม่มีช่องโหว่เช่นการใช้เครื่องบินทิ้งระเบิดดำดิ่ง ซึ่งต้องการการครองอากาศที่เหนือกว่าเพื่อปฏิบัติการอย่างมีประสิทธิภาพ
วิธีการ แก้
เครื่องบินทิ้งระเบิดชนิดนี้ดำดิ่งในมุมสูงชัน โดยปกติระหว่าง 45 ถึง 60 องศา หรือแม้กระทั่งถึง 80 องศาเกือบเป็นแนวดิ่งด้วยเครื่องบิน ยุงเคิร์ส ยู 87 ดังนั้นจึงจำเป็นต้องดึงเครื่องขึ้นอย่างกะทันหันหลังจากทิ้งระเบิด สิ่งนี้สร้างความเครียดให้กับทั้งนักบินและเครื่องบิน ดังนั้นจึงต้องการเครื่องบินที่มีโครงสร้างแข็งแรงที่มีการชะลอการดำดิ่งให้ช้าลง สิ่งนี้จำกัดรุ่นการออกแบบเหลือเพียงเครื่องบินทิ้งระเบิดเบาที่สามารถบรรทุกอาวุธในพิกัดประมาณ 1,000 ปอนด์ (450 กก.) แม้ว่าจะมีเครื่องบางรุ่นที่ใหญ่กว่า ตัวอย่างที่มีชื่อเสียงที่สุดคือ ยุงเคิร์ส ยู 87 "ชตูคา" ซึ่งใช้กันอย่างแพร่หลายในช่วงเริ่มต้นของสงครามโลกครั้งที่สอง เครื่องบินทิ้งระเบิดไอจิ ดี3เอ "วาล" ซึ่งจมเรือรบของฝ่ายสัมพันธมิตรในช่วงสงครามมากกว่าเครื่องบินของฝ่ายอักษะอื่น ๆ[1][2][3] และดักลาส เอสบีดี ดอนท์เลสส์ ซึ่งจมเรือของญี่ปุ่นมากกว่าเครื่องบินพันธมิตรประเภทอื่น ๆ[4] เอสบีดี ดอนท์เลสส์ ช่วยให้ชนะในยุทธนาวีที่มิดเวย์ เป็นส่วนสำคัญในชัยชนะที่ยุทธนาวีที่ทะเลคอรัล และต่อสู้ในการรบของสหรัฐทุกครั้งที่เกี่ยวข้องกับเรือบรรทุกเครื่องบิน[5][6]
รายชื่อเครื่องบินดำดิ่งทิ้งระเบิด แก้
ดูเพิ่ม แก้
อ้างอิง แก้
- ↑ Angelucci and Matricasrdi p. 142
- ↑ Casey p. 87
- ↑ Worth p. 170
- ↑ "Douglas SBD Dauntless – The National WWII Museum – New Orleans". The National WWII Museum – New Orleans.
- ↑ Parker, Dana T. Building Victory: Aircraft Manufacturing in the Los Angeles Area in World War II, pp. 25–28, Cypress, California, 2013. ISBN 978-0-9897906-0-4.
- ↑ Klein, Maury. A Call to Arms: Mobilizing America for World War II, p. 460, Bloomsbury Press, New York, New York, 2013. ISBN 978-1-59691-607-4.
บรรณานุกรม แก้
- Angelucci, Enzo and Paolo Matricardi. World Aircraft: World War II. Volume II (Sampson Low Guides). Maidenhead, UK: Sampson Low, 1978. ISBN 0-562-00096-8.
- Brown, David. Warship Losses of World War II. Arms and Armour, London, Great Britain, 1990. ISBN 0-85368-802-8.
- Brown, David. Carrier Fighters. MacDonald and Janes, London, Great Britain, 1975. ISBN 0-356-08095-1.
- Casey, Louis. Naval Aircraft. Secaucus, New Jersey: Chartwell Books Inc. 1977. ISBN 0-7026-0025-3.
- Parshall, Jonathan; Tully, Anthony (2005). Shattered Sword: The Untold Story of the Battle of Midway. Dulles, Virginia: Potomac Books. ISBN 1-57488-923-0. Uses recently translated Japanese sources.
- Smith, Peter C. Dive Bomber!. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1982. ISBN 978-0-87021-930-6.
- Worth, Richard. Fleets of the World War II. New York: Da Capo Press, 2001. ISBN 978-0-306-81116-6.
แหล่งข้อมูลอื่น แก้
- "Dive Bombing at Target Assures Accuracy" April 1933, Popular Mechanics – early article on dive bombing
- "Diving Artillery" , April 1942, Popular Science illustrated article on the basics of dive bombing
- Tail Brake on Do-217E Controls Its Diving Speed, November 1942, Popular Science
- battle Dive bombers compared Flight article of 1940
- "How to Dive Bomb in World War 2 Aircraft – 1943" ที่ยูทูบ
 | บทความทหาร หรือการทหารนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |