อาณาจักรตะก้อง
อาณาจักรตะก้อง (พม่า: တကောင်း နေပြည်တော်; จีน: 太公王国) เป็นนครรัฐของชาวปยูที่ดำรงอยู่ในคริสต์สหัสวรรษที่ 1 ใน ค.ศ. 1832 นครรัฐกึ่งตำนานแห่งนี้ได้รับการกล่าวถึงว่าเป็นอาณาจักรแห่งแรกของสถาบันพระมหากษัตริย์พม่าโดย มหาราชวงศ์ ฉบับหอแก้ว ซึ่งเป็นพระราชพงศาวดารของราชวงศ์โก้นบอง พระราชพงศาวดารดังกล่าวยังระบุเพิ่มเชื่อว่า "อาณาจักร" แห่งนี้ได้รับสถาปนาโดยพระเจ้าอภิราชาแห่งศากยวงศ์ของพระพุทธเจ้าเมื่อ 850 ปีก่อนคริสต์ศักราช[1]
อาณาจักรตะก้อง | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ประมาณคริสต์ศตวรรษที่ 1–ประมาณคริสต์ทศวรรษที่ 1050 | |||||||
 | |||||||
| สถานะ | อาณาจักร | ||||||
| เมืองหลวง | ตะก้อง | ||||||
| ศาสนา | พระพุทธศาสนา วิญญาณนิยม ศาสนาฮินดู | ||||||
| การปกครอง | ราชาธิปไตย | ||||||
| ยุคประวัติศาสตร์ | สมัยคลาสสิก | ||||||
• สถาปนาอาณาจักร | ประมาณคริสต์ศตวรรษที่ 1 | ||||||
• อาณาจักรล่มสลาย | ประมาณคริสต์ทศวรรษที่ 1050 | ||||||
| |||||||
หลักฐานทางโบราณคดีระบุถึงวัฒนธรรมยุคหินใหม่และยุคสำริดที่มีอยู่ในตะก้อง และนครรัฐอื่น ๆ ที่ก่อตั้งโดยชาวปยู ในช่วงต้นคริสต์ศักราช นอกจากนี้พงศาวดารยังกล่าวถึงกลุ่มการต่อสู้และการอพยพหลายครั้งบริเวณตะก้องและนครรัฐอื่น ๆ ของชาวปยูในช่วงคริสต์สหัสวรรษแรก[2] นครรัฐเหล่านี้กลายเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรพุกามกลางคริสต์ทศวรรษที่ 1050[3]