ออลดริน
ออลดริน (อังกฤษ: Aldrin) เป็นยาฆ่าแมลงกลุ่มออร์กาโนคลอรีนที่ใช้อย่างแพร่หลายจนถึงประมาณ พ.ศ. 2513 จึงถูกเลิกใช้ในหลายประเทศ เป็นของแข็งไม่มีสี ส่วนใหญ่ใช้เคลือบเมล็ดเพื่อป้องกันแมลง ออลดรินและสารกำจัดศัตรูพืชกลุ่มไซโคลไดอีนจัดเป็นสารพิษที่คงทนในสิ่งแวดล้อม [1]
| |
| |
| ชื่อ | |
|---|---|
| IUPAC names
1,2,3,4,10,10-Hexachloro-
1,4,4a,5,8,8a-hexahydro- 1,4:5,8-dimethanonaphthalene | |
| เลขทะเบียน | |
3D model (JSmol)
|
|
| เคมสไปเดอร์ | |
| ECHA InfoCard | 100.005.652 |
CompTox Dashboard (EPA)
|
|
| |
| คุณสมบัติ | |
| C12H8Cl6 | |
| มวลโมเลกุล | 364.90 g·mol−1 |
| จุดหลอมเหลว | 104 °C |
| ความดันไอ | 7.5 × 10−5 mmHg @ 20oC |
| ความอันตราย | |
| NFPA 704 (fire diamond) | |
หากมิได้ระบุเป็นอื่น ข้อมูลข้างต้นนี้คือข้อมูลสาร ณ ภาวะมาตรฐานที่ 25 °C, 100 kPa
| |
การสังเคราะห์ แก้
ออลดรินสังเคราะห์โดยการรวมเฮกซะคลอโรไซโคลเพนตะไดอีนและนอร์บอร์นาไดอีน ด้วยปฏิกิริยาดีลส์–อัลเดอร์[2]
ออลดรินได้ชื่อตามนักเคมีชาวเยอรมัน คูร์ท อัลเดอร์ ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ค้นพบชนิดของการเกิดปฏิกิริยานี้ ออลดรินและสารกำจัดศัตรูพืชกลุ่มไซโคลไดอีนถูกผลิตระหว่างค.ศ. 1946 และ 1976 ประมาณ 270 ล้านกิโลกรัม เมื่อเข้าสู่ดิน บนพื้นผิวพืช หรือในอวัยวะย่อยอาหารของแมลง ออลดริน ถูกออกซิไดส์ไปเป็นดีลดริน ซึ่งมีฤทธิ์เป็นสารฆ่าแมลงมากขึ้น
ผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมและการควบคุม แก้
ออลดรินเป็นสารที่ละลายในไขมันสูง ละลายในน้ำได้เพียง 0.027 mg/L ทำให้คงตัวในสภาพแวดล้อม ถูกห้ามใช้จากอนุสัญญาสต็อกโฮล์มเกี่ยวกับสารมลพิษอินทรีย์ที่ย่อยสลายยาก (Stockholm Convention on Persistent Organic Pollutants) ในสหรัฐอเมริกา ออลดรินถูกยกเลิกใน พ.ศ. 2517 และห้ามใช้ทางการเกษตรในสหภาพยุโรป [3]
ความปลอดภัยและสิ่งแวดล้อม แก้
ออลดรินมีค่า LD50 ของหนูเป็น 39-60 mg/kg (ทางการกิน)
อ้างอิง แก้
- ↑ Robert L. Metcalf “Insect Control” in Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry” Wiley-VCH, Weinheim, 2002. DOI|10.1002/14356007.a14_263
- ↑ Jubb, A. H. (1975). Basic Organic Chemistry, Part 5 Industrial products. London: Wiley. ISBN 0-471-85014-4.
- ↑ Chemicals Regulation Directorate. "Banned and Non-Authorised Pesticides in the United Kingdom". สืบค้นเมื่อ 1 December 2009.