ราชวงศ์ฉิน

ฉิน
ฉิน; 秦
	221 ก่อน ค.ศ.–206 ก่อน ค.ศ.
	เขตอำนาจของราชวงศ์ฉิน
สถานะ	จักรวรรดิ
เมืองหลวง	เสียนหยาง
ภาษาทั่วไป	จีนโบราณ
ศาสนา	ความเชื่อพื้นบ้านของจีน
การปกครอง	สมบูรณาญาสิทธิราชย์
จักรพรรดิ
• 221–210 ก่อน ค.ศ.	จักรพรรดิฉินฉื่อ
• 210–207 ก่อน ค.ศ.	จักรพรรดิฉินที่ 2
อัครมหาเสนาบดี
• 221–203 ก่อน ค.ศ.	หลี่ ซือ
• 208–207 ก่อน ค.ศ.	เจ้า เกา
ยุคประวัติศาสตร์	จักรวรรดิจีน
• การรวมชาติ	221 ก่อน ค.ศ.
• จิ๋นซีฮ่องเต้สวรรคต	210 ก่อน ค.ศ.
• ยอมแพ้ต่อ หลิว ปัง	206 ก่อน ค.ศ.
พื้นที่
220 ก่อน ค.ศ.	2,300,000 ตารางกิโลเมตร (890,000 ตารางไมล์)
ประชากร
• 210 ก่อน ค.ศ.	40,000,000
สกุลเงิน	ป้านเหลียง
ก่อนหน้า	ถัดไป
	ราชวงศ์โจว
	รัฐฉิน
18 อาณาจักร
ราชวงศ์ฮั่น
หนานเยฺว่

ราชวงศ์ฉิน (จีน: 秦朝; พินอิน: Qíncháo; เวด-ไจลส์: Chʻin²-chʻao²) เป็นราชวงศ์แรกของจักรวรรดิจีน^[2] ปกครองแผ่นดินในช่วง 221 – 206 ก่อน ค.ศ. ชื่อมาจากรัฐฉิน (ปัจจุบันคือมณฑลกานซู่และมณฑลฉ่านซีของจีน) ราชวงศ์ฉินก่อตั้งโดยจักรพรรดิฉินฉื่อ จักรพรรดิพระองค์แรกของราชวงศ์ จากการปฏิรูปกฎหมายของชาง ยาง ช่วงศตวรรษที่ 4 ก่อน ค.ศ. ในยุครณรัฐ ส่งผลให้รัฐฉินแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอย่างมาก ในช่วงกลางและปลายศตวรรษที่ 3 ก่อน ค.ศ. รัฐฉินได้ดำเนินการพิชิตอย่างรวดเร็ว อันดับแรกได้ยุติอำนาจของราชวงศ์โจว และพิชิต 6 รัฐในเจ็ดรณรัฐ ช่วงระยะเวลา 15 ปีถือเป็นเวลาที่สั้นมากสำหรับราชวงศ์ที่สำคัญในประวัติศาสตร์จีนมีจักรพรรดิเพียง 2 พระองค์ แต่ได้สร้างระบบจักรวรรดิของจีนที่เริ่มตั้งแต่ 221 ก่อน ค.ศ. จนถึง 206 ก่อน ค.ศ.

ราชวงศ์ฉินพยายามสร้างรัฐที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันโดยการรวมศูนย์อำนาจการเมืองและกองทัพขนาดใหญ่สนับสนุนโดยเศรษฐกิจที่มั่นคง^[3] ราชสำนักได้ปลดชนชั้นสูงและเจ้าของที่ดินเพื่อควบคุมการบริหารชาวบ้านได้โดยตรงผู้ซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่และเป็นกำลังแรงงาน โครงการที่มีความทะเยอทะยานนี้เกี่ยวข้องกับชาวบ้านและนักโทษสามแสนคน เช่นการเชื่อมต่อกำแพงชายแดนทางด้านเหนือในตอนท้ายได้กลายเป็นกำแพงเมืองจีน การสร้างระบบถนนใหม่ ตลอดไปจนการสร้างสุสานจิ๋นซีฮ่องเต้ที่รายล้อมไปด้วยกองทัพดินเผาขนาดเท่าคนจริง^[4]

ราชวงศ์ฉินได้นำสู่การปฏิรูป เช่น มาตราฐานของเงินตรา การชั่งตวง วัดขนาด และระบบมาตราฐานการเขียน ซึ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อการรวมชาติและส่งเสริมการค้า นอกจากนี้ด้านการทหารได้ใช้อาวุธ การขนส่ง และยุทธวิธีที่ทันสมัยที่สุดแม้ว่าราชสำนักมีระบบที่เข้มงวด ชาวฮั่นที่นับถือลัทธิขงจื๊อกล่าวถึงการยึดถือกฎระเบียบของราชวงศ์ฉินไว้ว่าเป็นเผด็จการแบบเบ็ดเสร็จโดยอ้างเหตุการณ์ที่เป็นที่รู้จักกันคือการเผาตำรา ฝังบัณฑิต ทว่านักวิชาการสมัยใหม่บางคนจะโต้แย้งความจริงของเรื่องราวนี้

ขณะที่จักรพรรดิฉินฉื่อสวรรคตไปเมื่อ 210 ปีก่อน ค.ศ. ขุนนางสองคนของพระองค์ได้กำหนดรัชทายาทใหม่ในความพยายามที่จะมีอิทธิพลและควบคุมการปกครองของราชวงศ์ ต่อมาขุนนางทั้งสองกลับผิดใจกันจนทำให้จักรพรรดิฉินที่ 2 สวรรคต การก่อจลาจลได้เกิดไปทั่วและจักรวรรดิอ่อนแอลงในไม่ช้าก็พ่ายต่อเซี่ยง อวี่ ขุนพลรัฐฉู่ซึ่งสถาปนาตนเองเป็นกษัตริย์ผู้เป็นใหญ่แห่งฉู่ตะวันตก (ป้าหวังซี่ฉู่ที่รู้จักในชื่อฌ้อปาอ๋อง) และหลิว ปัง ผู้สถาปนาราชวงศ์ฮั่นในภายหลัง แม้จะมีการปกครองในระยะสั้น แต่ราชวงศ์มีอิทธิพลอย่างมากต่ออนาคตของจีนโดยเฉพาะราชวงศ์ฮั่น และชื่อของจักรวรรดิเป็นจุดกำเนิดชื่อในยุโรปว่า China

ประวัติศาสตร์ แก้

วัฒนธรรมและสังคม แก้

รายพระนามจักรพรรดิ แก้

จักรพรรดิฉินฉื่อเป็นกษัตริย์จีนพระองค์แรกที่สถาปนาตนเองเป็น "จักรพรรดิ" หลังจากการรวมชาติเมื่อ 221 ปีก่อน ค.ศ. นักประวัติศาสตร์โดยทั่วไปถือว่าปีนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของ "ราชวงศ์ฉิน" ซึ่งหลังจากนั้น 15 ปีก็ได้ล่มสลายลงจากสงครามกลางเมืองใน 207 ปีก่อน ค.ศ.^[5]

พระนามหลังสิ้นพระชนม์ / พระนาม	พระนามเดิม	ครองราชย์
จักรพรรดิฉินฉื่อ (ฉินฉื่อหฺวังตี้/秦始皇帝)	เจิ้ง (政)	221 – 210 ปีก่อน ค.ศ.
ฉินที่ 2 (ฉินเอ้อร์ฉื่อ/秦二世)	หูไห่ (胡亥)	210 – 207 ปีก่อน ค.ศ.
ไม่มี	จื่ออิง (子嬰)	207 ปีก่อน ค.ศ.

พงศาวลี แก้

ราชวงศ์ฉิน

ดูเพิ่ม: พงศาวลีกษัตริย์ฉิน

เจิ้ง (政) 259–210 ก่อน ค.ศ.
กษัตริย์ฉิน (秦王) 247–221 ก่อน ค.ศ.
จิ๋นซีฮ่องเต้ (秦始皇)
221–210 ก่อน ค.ศ.

1

18 หรือ 25 (เป็นที่โต้แย้ง)

ฝูซู (扶蘇)
ตาย 210 ก่อน ค.ศ.

หูไห่ (胡亥) 229–207 ก่อน ค.ศ.
ฉินที่ 2 (秦二世)
210–207 ก่อน ค.ศ.

จื่ออิง (子嬰) ตาย 206 ก่อน ค.ศ.
ฉินที่ 3 (秦三世)
207 ก่อน ค.ศ.

อ้างอิง แก้

รายการอ้างอิง แก้

↑ Taagepera, Rein (1979). "Size and Duration of Empires: Growth-Decline Curves, 600 B.C. to 600 A.D". Social Science History. 3 (3/4): 121. doi:10.2307/1170959. JSTOR 1170959.
↑ "...The collapse of the Western Zhou state in 771 BC and the lack of a true central authority thereafter opened ways to ﬁerce inter-state warfare that continued over the next ﬁve hundred years until the Qin uniﬁcation of China in 221 BC, thus giving China her ﬁrst empire." Early China A Social and Cultural History, Cambridge University Press, 2013, page 6.
↑ Tanner 2010, p. 85-89
↑ Beck, B, Black L, Krager, S; และคณะ (2003). Ancient World History-Patterns of Interaction. Evanston, IL: Mc Dougal Little. p. 187. ISBN 978-0-618-18393-7.
↑ Bodde 1986, p. 20

แหล่งข้อมูล แก้

World and Its Peoples: Eastern and Southern Asia. Marshall Cavendish. 2007. ISBN 978-0-7614-7631-3.
Philip J. Ivanhoe; Bryan W. Van Norden, บ.ก. (2005). Readings in Classical Chinese Philosophy. Hackett Publishing. ISBN 978-0-87220-780-6.
Breslin, Thomas A. (2001). Beyond Pain: The Role of Pleasure and Culture in the Making of Foreign Affairs. Greenwood Publishing Group. ISBN 978-0-275-97430-5.
Bedini, Silvio (1994). The Trail of Time: Shih-chien Ti Tsu-chi : Time Measurement with Incense in East Asia. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-37482-8.
Bodde, Derk (1986). "The State and Empire of Ch'in". ใน Twitchett, Dennis; Loewe, Michael (บ.ก.). The Cambridge History of China, Volume 1: The Ch'in and Han Empires, 221 BC–AD 220. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-24327-8.
Borthwick, Mark (2006). Pacific Century: The Emergence of Modern Pacific Asia. Westview Press. ISBN 978-0-8133-4355-6.^{[ลิงก์เสีย]}
Kinney, Anne Behnke; Hardy, Grant (2005). The Establishment of the Han Empire and Imperial China. Westport, Connecticut: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-32588-5.
Keay, John (2009). China A History. Harper Press. ISBN 9780007221783.
Lander, Brian (2021). The King's Harvest: A Political Ecology of China from the First Farmers to the First Empire. Yale University Press. ISBN 9780300255089.
Lewis, Mark Edward (2007). The Early Chinese Empires: Qin and Han. London: Belknap Press. ISBN 978-0-674-02477-9.
Chen Guidi; Wu Chuntao (2007). Will the Boat Sink the Water?: The Life of China's Peasants. แปลโดย Zhu Hong. PublicAffairs. ISBN 978-1-58648-441-5.
Morton, W. Scott (1995). China: Its History and Culture (3rd ed.). McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-043424-0.
Tanner, Harold (2010). China: A History. Hackett. ISBN 978-1-60384-203-7.

อ่านเพิ่มเติม แก้

Bodde, Derk (1986). "The State and Empire of Ch'in". ใน Twitchett, Dennis; Loewe, Michael (บ.ก.). The Cambridge History of China, Volume 1: The Ch'in and Han Empires, 221 BC–AD 220. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-24327-8.
Lander, Brian (2021). The King's Harvest: A Political Ecology of China from the First Farmers to the First Empire. Yale University Press. ISBN 9780300255089.
Lewis, Mark Edward (2007). The Early Chinese Empires: Qin and Han. London: Belknap Press. ISBN 978-0-674-02477-9.
Korolkov, Maxim (2022). The Imperial Network in Ancient China: The Foundation of Sinitic Empire in Southern East Asia. Routledge. ISBN 9780367654283.

แหล่งข้อมูลอื่น แก้

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ ราชวงศ์ฉิน

ก่อนหน้า		ราชวงศ์ฉิน		ถัดไป
ราชวงศ์โจว		ราชวงศ์ในประวัติศาสตร์จีน (221–207 ปีก่อนคริสตกาล)		ราชวงศ์ฮั่น

[Taagepera-1] Taagepera, Rein (1979). "Size and Duration of Empires: Growth-Decline Curves, 600 B.C. to 600 A.D". Social Science History. 3 (3/4): 121. doi:10.2307/1170959. JSTOR 1170959.

[2] "...The collapse of the Western Zhou state in 771 BC and the lack of a true central authority thereafter opened ways to ﬁerce inter-state warfare that continued over the next ﬁve hundred years until the Qin uniﬁcation of China in 221 BC, thus giving China her ﬁrst empire." Early China A Social and Cultural History, Cambridge University Press, 2013, page 6.

[3] Tanner 2010, p. 85-89

[4] Beck, B, Black L, Krager, S; และคณะ (2003). Ancient World History-Patterns of Interaction. Evanston, IL: Mc Dougal Little. p. 187. ISBN 978-0-618-18393-7.

[5] Bodde 1986, p. 20

[2]

[1]

[3]

[4]

[5]