รถไฟใต้ดินวอชิงตัน สายสีเขียว
รถไฟใต้ดินวอชิงตัน สายสีเขียว เป็นเส้นทางรถไฟฟ้าในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. มีจำนวน 21 สถานี วิ่งจาก สถานีบรานช์อีฟนู ไปยัง สถานีกรีนเบลต์ โดยมี 4 สถานีเชื่อมต่อกับ 
1 สถานีเชื่อมต่อกับ 
1 สถานีเชื่อมต่อกับ 
และอีก 2 สถานี เชื่อมต่อกับ 
มีรถไฟฟ้าจำนวน 19 คัน[1][2]
 Green Line | |
|---|---|
 รถไฟใต้ดินวอชิงตัน สายสีเขียว ที่สถานีฟอร์ตโทตเทน | |
| ข้อมูลทั่วไป | |
| ที่ตั้ง | รัฐแมริแลนด์ และวอชิงตัน ดี.ซี. |
| ปลายทาง | |
| จำนวนสถานี | 21 |
| การดำเนินงาน | |
| รูปแบบ | รถไฟใต้ดิน |
| ระบบ | รถไฟใต้ดินวอชิงตัน |
| ผู้ดำเนินงาน | องค์การขนส่งมวลชนวอชิงตัน |
| ประวัติ | |
| เปิดเมื่อ | 11 พฤษภาคม 1991 |
| ข้อมูลทางเทคนิค | |
| ระยะทาง | 23.04 mi (37.1 km) |
| ลักษณะทางวิ่ง | ใต้ดิน, เสมอดิน, ยกระดับ |
| รางกว้าง | 4 ft 8 1⁄2 in (1,435 mm) สแตนดาร์ดเกจ |
| ระบบจ่ายไฟ | รางที่สาม |
รายชื่อสถานี แก้
| สถานี | รหัส | เปิดให้บริการ | เชื่อมต่อ | หมายเหตุ | ภาพ |
|---|---|---|---|---|---|
| สถานีบรานช์อีฟนู | F11 | 2001 | สถานีปลายทาง | 
| |
| สถานีซุยต์แลนด์ | F10 | 2001 | 
| ||
| สถานีเนย์ลอร์โรด | F09 | 2001 | 
| ||
| สถานีเซาเทิร์นอีฟนู | F08 | 2001 | 
| ||
| สถานีเคอนเกรสเฮจต์ | F07 | 2001 | 
| ||
| สถานีอะนาคอสเตีย | F06 | 1991 | 
| ||
| สถานีเนวียาร์ด–บอลปาร์ค | F05 | 1991 | 
| ||
| สถานีวอเทอร์ฟรอนต์ | F04 | 1991 | 
| ||
| สถานีลอันแฟนต์พลาซา | F03 | 1977 |  * |
*เส้นทางในอนาคต | 
|
| สถานีอาร์คิฟส์ | F02 | 1983 | |
| |
| สถานีแกลเลอรีเพลซ | F01 | 1976 | |
| |
| สถานีเมาต์เวอร์นันสแควร์ | E01 | 1991 | |
| |
| สถานีชาว-โฮวาร์ดยูนิเวอร์ซิตี | E02 | 1991 | * |
*Off peak hours and Rush+ trains only | 
|
| สถานียูสตรีท | E03 | 1991 | * |
| |
| สถานีโคลัมเบียเฮจต์ | E04 | 1999 | * |
| |
| สถานีจอร์เจียอีฟนู–เพ็ตเวิร์ท | E05 | 1999 | * |
| |
| สถานีฟอร์ตโทตเทน | E06 | 1993 | * |
| |
| สถานีเวสต์ฮแยตสวิล | E07 | 1993 |  (ชั่วโมงเร่งด่วน) |
| |
| สถานีปรินซ์จอร์จพลาซา | E08 | 1993 | (ชั่วโมงเร่งด่วน) |
| |
| สถานีคอลเลจปาร์ค–ยูนิเวอร์ซิตีออฟแมริแลนด์ | E09 | 1993 | (ชั่วโมงเร่งด่วน) |
| |
| สถานีกรีนเบลต์ | E10 | 1993 | (ชั่วโมงเร่งด่วน) |
สถานีปลายทาง | 
|
ดูเพิ่ม แก้
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ รถไฟใต้ดินวอชิงตัน สายสีเขียว
อ้างอิง แก้
- ↑ "Approved Fiscal 2009 Annual Budget" (PDF). Washington Metropolitan Area Transit Authority. 2009. p. 80. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2012-07-29. สืบค้นเมื่อ 2013-10-25.
- ↑ "Metrorail System Adds Trains to Fleet". Washington Metropolitan Area Transit Authority. April 9, 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (Press release)เมื่อ 2012-07-29. สืบค้นเมื่อ 2009-12-27.
บรรณานุกรม แก้
- Albanese, Jay S. Criminal Justice, 2000 Update. Boston: Allyn & Bacon, 1999. ISBN 0-205-31884-3
- Banks, James G. The Unintended Consequences: Family and Community, the Victims of Isolated Poverty. Lanham, Md.: University Press of America, 2004. ISBN 0-7618-2857-5
- Edleson, Harriet and Lindroth, David. The Little Black Book of Washington, DC: The Essential Guide to America's Capital. White Plains, N.Y.: Peter Pauper Press, 2007. ISBN 1-59359-868-8
- La Vigne, Nancy G. "Safe Transport: Security By Design on the Washington Metro." In Preventing Mass Transit Crime. Ronald V. Clarke, ed. Monsey, N.Y.: Criminal Justice Press, 2002. ISBN 1-881798-28-3
- Schrag, Zachary. The Great Society Subway: A History of the Washington Metro. Baltimore, Md.: Johns Hopkins University, 2006. ISBN 0-8018-8246-X
- Deiter, Ronald H. (1990). The Story of Metro: Transportation and Politics in the Nation's Capital. Glendale, CA: Interurban Press. ISBN 0-916374-70-X.