มะปริง
มะปริง (ชื่อวิทยาศาสตร์: Bouea oppsitifolia) หรือปริง ตง ส้มปริง ภาษาเขมรสุรินทร์เรียกโค้ง เป็นผลไม้พื้นเมืองในอินโดจีนและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้[2]
| มะปริง | |
|---|---|
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์ 
| |
| โดเมน: | ยูแคริโอตา |
| อาณาจักร: | พืช |
| เคลด: | พืชมีท่อลำเลียง |
| เคลด: | พืชดอก |
| เคลด: | พืชใบเลี้ยงคู่แท้ |
| เคลด: | โรสิด |
| อันดับ: | เงาะ |
| วงศ์: | วงศ์มะม่วง |
| สกุล: | Bouea (Roxb.) Meisn. |
| สปีชีส์: | Bouea oppositifolia |
| ชื่อทวินาม | |
| Bouea oppositifolia (Roxb.) Meisn. | |
| ชื่อพ้อง[1] | |
| |
รายละเอียด แก้
มะปริงมีลักษณะคล้ายมะปราง ต่างกันที่ผลเล็กและป้อมกว่า เป็นไม้ยืนต้น เปลือกต้นสีเทาดำ มียางสีเหลือง ใบเดี่ยวออกตรงข้าม แผ่นใบสีเขียวเข้มแกมม่วง ยอดอ่อนมีใบสีม่วงห้อยลง ดอกช่อ ออกตามซอกใบหรือตามกิ่ง ดอกสีเหลืองอ่อนหรือขาวปนเขียว ผลกลมรี ผลดิบสีเขียวอ่อน เนื้อกรอบชุ่มน้ำ ผลสุกสีเหลือง เนื้อนุ่ม เมล็ดสีม่วงมีรสฝาด
การใช้ประโยชน์ แก้
ใบอ่อนหรือยอดรับประทานเป็นผักจิ้มน้ำพริก มะปริงดิบใช้ปรุงรสเปรี้ยวในอาหารแทนมะนาว ในน้ำพริก ยำ และนำไปแกงได้ อาจจะนำไปดองในน้ำเกลือเพื่อเก็บไว้รับประทานได้นานขึ้น ผลสุกกินเป็นผลไม้สุกแล้วมีวิตามินเอสูง หรือใช้ทำของหวาน เช่น ไส้พาย ลอยแก้ว น้ำผลไม้ ทางยาสมุนไพร ผลใช้กัดเสมหะในคอ แก้น้ำลายเหนียว ฟอกโลหิต รากแก้ไข้กลับ ไข้ซ้ำ ไข้ตัวร้อน
อ้างอิง แก้
- ↑ "Bouea oppositifolia". Plants of the World Online. Royal Botanic Gardens, Kew. สืบค้นเมื่อ 28 January 2022.
- ↑ Lamb, Anthony (2019). A guide to wild fruits of Borneo. Kota Kinabalu: Natural History Publications (Borneo). p. 30. ISBN 978-983-812-191-0.
- นิดดา หงส์วิวัฒน์ และทวีทอง หงส์วิวัฒน์. มะปริง ใน ผลไม้ 111 ชนิด: คุณค่าอาหารและการกิน. กทม. แสงแดด. 2550.หน้า 154
- เศรษฐมนตร์ กาญจนกุล. ร้อยพรรณพฤกษา:ผลไม้. กทม. เศรษฐศิลป์. 2554 หน้า 47