ภาษาอูบึก
บทความนี้ยังต้องการเพิ่มแหล่งอ้างอิงเพื่อพิสูจน์ความถูกต้อง |
ภาษาอูบึก (Ubykh language หรือ Ubyx) เป็นภาษากลุ่มคอเคซัสตะวันตกเฉียงเหนือที่ใช้พูดโดยชาวอูบึก ซึ่งเคยอาศัยอยู่ในบริเวณชายฝั่งตะวันออกของทะเลดำก่อนเนรเทศหมู่ไปที่ตุรกีในช่วงการสังหารหมู่ชาวเซอร์แคสเซีย[1]
| ภาษาอูบึก | |
|---|---|
| tuex̂ıbze | |
| ออกเสียง | /tʷɜxɨbzɜ/ |
| ประเทศที่มีการพูด | เซอร์แคสเซีย |
| ภูมิภาค | โซชี |
| สูญแล้ว | 7 ตุลาคม ค.ศ. 1992 หลังการเสียชีวิตของ Tevfik Esenç |
| ตระกูลภาษา | คอเคซัสตะวันตกเฉียงเหนือ
|
| รหัสภาษา | |
| ISO 639-3 | uby |
 อูบึก (สูญหาย) | |
ไวยากรณ์ แก้
ภาษาอูบึกเป็นภาษารูปคำติดต่อ เช่น /ʃəkʲʼaajəfanamət/ เราไม่อาจจะกลับไปได้ , /awqʼaqʼajtʼba/ ถ้าคุณเคยพูด การแบ่งแยกระหว่างคำนามกับคำกริยาไม่ชัดเจน คำนามบางคำใช้เป็นรากศัพท์ของคำกริยา เช่น /məzə/ เด็ก, /səməzəjtʼ/ ฉันเป็นเด็กคนหนึ่ง และคำกริยาที่เป็นคำนามได้ โดยเติมคำอุปสรรคสำหรับคำนาม เช่น /qʼa/ พูด, /səqʼa/ คำพูดของฉัน
คำนาม แก้
ระบบคำนามของภาษาอูบึกไม่ซับซ้อน มีสามการก โดยการกกรรมตรง-เกี่ยวพันมีโครงสร้างเหมือนกันแต่มีหน้าที่ต่างกัน ทำให้มีทั้งหมด 4 การก
- การกสัมบูรณ์ แสดงด้วยรากศัพท์ ใช้แสดงประธานของอกรรมกิริยาและกรรมตรงของสกรรมกิริยา เช่น /tət/ ผู้ชาย
- การกกรรมตรง-เกี่ยวพัน แสดงด้วย -/n/; แสดงประธานของสกรรมกิริยา เป้าหมายของกรรมรองหรือกรรมรองที่ไม่มีปัจจัยอื่น เช่น /məzən/ เด็ก (ในตำแหน่งกรรมของประโยค)
- การกสถานที่ แสดงด้วย -/ʁa/, ตรงกับคำว่า ใน บน หรือ ที่
การแสดงความเป็นเครื่องมือบางครั้งจัดเป็นอีกการกหนึ่ง คำปรบทจัดเป็นกรรมรอง คำนามไม่มีการแบ่งเพศ คำนำหน้านามคือ /a/- จำนวนแสดงเฉพาะนามในการกเกี่ยวพัน นามในการกสมบูรณ์แสดงรากศัพท์หรือปัจจัยของคำกริยา คำคุณศัพท์โดยทั่วไปใช้ปัจจัยคล้ายกับคำนาม
คำกริยา แก้
มีการแบ่งกาลเป็นอดีต ปัจจุบันและอนาคต และมีจุดมุ่งหมายไม่สมบูรณ์ กริยาสถานะและกริยาต่อเนื่องมีความแตกต่างกันแบบเดียวที่พบในภาษาอาหรับ คำกริยามีรูปประธานหลายรูป คำสันธาน และ แต่ แสดงโดยปัจจัยของคำกริยา คำกริยาวิเศษณ์และกริยาช่วยแสดงโดยปัจจัยของคำกริยาเช่นเดียวกัน
คำถาม แก้
แสดงโดยอุปสรรคหรือปัจจัยของคำกริยา เช่น
- คำถามใช่-ไม่ใช่ ใช้ -/ɕ/: /wana awbjaqʼaɕ/? คุณเห็นนั่นไหม?
- คำถามต้องการรายละเอียด ใช้ -/j/: /saakʲʼa wəpʼtsʼaj/? คุณชื่ออะไร?
อ้างอิง แก้
- ↑ Koerner, E. F. K. (1 January 1998). First Person Singular III: Autobiographies by North American Scholars in the Language Sciences. John Benjamins Publishing. p. 33. ISBN 978-90-272-4576-2.